ตอนที่ 13
ความเปลี่ยนแปลง

หลังจากวันนั้น พัฒน์มีท่าทีห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คุยเล่นกับก้องเหมือนก่อน ตอนกลางวันก็ปลีกตัวไปทานข้าวคนเดียว แม้วันที่พาพนักงานของโรงแรมไปพักผ่อนที่พัทยาพัฒน์จะดูร่าเริง เป็นผู้นำเล่นเกมทั้งบนรถและริมชายหาดอย่างสนุกสนาน และเข้าขากับก้องได้เป็นอย่างดี แต่ก้องก็มองออกว่าพัฒน์ทำไปตามหน้าที่เท่านั้น ก้องพอจะเข้าใจความรู้สึกของพัฒน์ดี และพยายามหาทางปรับความเข้าใจกับพัฒน์หลายครั้ง แต่ดูเหมือนพัฒน์จะไม่เปิดโอกาสให้ก้องได้อธิบายอะไรเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ก้องเดินเข้าไปพบหัวหน้า

“หัวหน้าครับ ผมมาลาออก”

ศุภชัยเงยหน้าจากเอกสารกองโต เลิกคิ้วเล็กน้อย

“อ้าว...ทำไมล่ะก้อง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมจะไปเรียนต่อ ที่ไม่ได้บอกหัวหน้าตั้งแต่วันที่รู้ผล เพราะตอนแรกผมกะว่าจะไม่ไปเรียนแล้ว แต่แม่ผมไม่ยอม”

“ดีแล้วล่ะ อนาคตเรายังอีกไกล แล้วเปิดเทอมเมื่อไหร่ล่ะ”

“ประมาณต้น ๆ มิถุนาครับ”

“ถ้าอย่างนั้น ก้องช่วยทำต่อไปอีกสักเดือนได้ไหม บอกตรง ๆ ว่าผมเสียดายนะ คนมีความรับผิดชอบแล้วก็หนักเอาเบาสู้แบบก้องเดี๋ยวนี้หายากเต็มที เด็กรุ่นใหม่ ๆ มีแต่ความรู้ แต่ไม่ค่อยมีทักษะการทำงานเท่าไหร่ อยากจะทำแต่งานสบาย ๆ เข้ามาตอนแรกก็เรียกร้องเงินเดือนสูง ๆ ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลย”

“ไม่มีปัญหาครับหัวหน้า เพราะช่วงนี้ผมก็ยังว่างอยู่”

ระหว่างที่ก้องนั่งคุยกับหัวหน้า พัฒน์ก็เคาะประตูถือแฟ้มเข้ามาให้หัวหน้าเซ็น

“เออนี่ พัฒน์รู้หรือยังว่าก้องเขาจะไม่อยู่กับเราแล้วนะ” หัวหน้าพูดขณะส่งเอกสารคืนให้พัฒน์หลังจากเซ็นเสร็จ

พัฒน์สะดุ้งเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกต เขาตอบหัวหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ยังไม่ทราบเลยครับ ก้องไม่ได้เล่าให้ผมฟัง”

“พอดีก้องเขาสอบติดโทน่ะ มิถุนานี้ก็ไปแล้ว เดี๋ยวใกล้ ๆ วันไปค่อยนัดเลี้ยงส่งกัน”

“ยินดีด้วยนะก้อง...” พัฒน์หันไปยิ้มให้ก้อง แววตาเศร้า ๆ “เอ่อ หัวหน้าครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” พูดจบพัฒน์ก็เดินออกจากห้องไปทันที

“งั้นผมก็ขอตัวเหมือนกันนะครับ” ก้องบอกหัวหน้า และรีบเดินตามพัฒน์ออกไปติด ๆ

“พี่พัฒน์” ก้องเรียกเบา ๆ ฝ่ายที่ถูกเรียกหันมามอง

“เอ่อ...ออกไปคุยกันข้างนอกแป๊บนึงได้ไหม”