ตอนที่ 17
อาหารมื้อพิเศษ

“เขาคงไม่ไปกับผมหรอก” พงษ์ตอบเสียงแผ่วเบา

“ทำไมล่ะครับ”

“เราเลิกกันแล้ว ก่อนผมไปต่างประเทศไม่กี่วัน”

“ขอโทษนะครับ” ก้องรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องรื้อฟื้นความหลังที่ไม่น่าจดจำ

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ผมทำใจได้แล้ว”

“มิน่าวันนั้นเห็นเดินกับใครก็ไม่รู้”

“วันไหน” พงษ์ทำหน้าแปลกใจ

“น่าจะประมาณสองอาทิตย์ที่แล้วน่ะครับ ผมเห็นเดินด้วยกันที่เมเจอร์ ไว้ผมสั้น ผอม ๆ สูงพอกับพี่พงษ์เลย ”

พงษ์พยายามนึก ก่อนตอบออกไปว่า “อ๋อ...นั่นเพื่อนที่ทำงานผมเอง พอดีเขาแวะซื้อของ เลยเดินเป็นเพื่อนเขานิดนึงก่อนเข้าฟิตเนส”

คำตอบของพงษ์ทำให้ก้องรู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างประหลาด ทั้งที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับก้องเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่ทั้งคู่เดินข้ามสะพานลอยมาถึงหน้าห้างฝั่งตรงข้ามฟิตเนส พงษ์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่ตั้งระบบสั่นไว้ขึ้นมาคุยไม่กี่คำก่อนวางสาย และหันมาบอกก้อง

“น้องผมมาถึงแล้ว วันนี้คงไม่ได้ไปยืนส่งที่ป้ายรถเมล์นะ”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมว่าจะเข้าไปซื้อของในห้างก่อน” ยังไม่ทันที่ก้องจะเดินแยกไป รถเก๋งสีบรอนซ์เงินคันหนึ่งก็ขับมาจอดเทียบฟุตบาทที่ทั้งคู่ยืนอยู่พอดี พงษ์รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง ก่อนที่รถจะแล่นออกไปอย่างรวดเร็วเพราะบริเวณนั้นเป็นที่ห้ามจอด

“ใครเหรอพี่ เห็นยืนคุยกันอยู่” ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่คนขับเอ่ยถาม

”เพื่อนที่ฟิตเนสน่ะ เขาเป็นอาจารย์สอนมหาลัย”

“ผมรู้สึกคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ แต่เมื่อกี้เห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่ เลยนึกไม่ออก”

“แหม ทำงานตำแหน่งอย่างแก ต้องเจอคนทุกวันไม่ซ้ำหน้า เห็นใครก็คงรู้สึกคุ้นไปหมดแหละ เออ...ว่าแต่ของที่ฉันให้แกแวะซื้อได้ครบไหม” พงษ์หันไปถามน้องชายเรื่องของฝากสำหรับพ่อกับแม่ ที่ทั้งคู่จะเดินทางไปเยี่ยมที่ขอนแก่นในวันพรุ่งนี้

“เรียบร้อยน่า ไม่ต้องห่วง” น้องชายพงษ์ตอบ