ตอนที่ 18 (ต่อ)

กว่าก้องจะมาถึงปากซอยบ้านวิทย์ได้ ก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ทั้งที่ตัวมหาวิทยาลัยกับบ้านไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่ แต่เนื่องจากมีอุบัติเหตุรถชนกัน ทำให้ถนนสายที่ก้องนั่งผ่านกลายเป็นอัมพาตไปตลอดทั้งเส้น

ระหว่างที่เดินเกือบถึงหน้าประตูรั้วบ้านวิทย์ ก้องได้ยินเสียงคนหลายคนดังมาจากในบ้าน ขณะนั้นวิทย์ก็เปิดประตูออกมารับพอดี

“เดินเร็วเหมือนเคยนะ เมื่อกี้โทรมายังบอกว่าอยู่ปากซอยอยู่เลย”

“อืม” ก้องตอบสั้น ๆ “แล้วในบ้านเสียงใครมากันเยอะแยะ”

“อ๋อ พวกลูกหลานยายน่ะ พอรู้ว่ายายไม่สบายเขาก็พากันมาเยี่ยม นี่แม่กับพี่สาวเราก็เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด พวกญาติ ๆ ที่อยู่ทางโน้นก็เลยตามมาด้วย โทษทีที่ไม่ได้บอกก่อน”

ก้องรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในบ้านพร้อมวิทย์ ทันทีที่ก้องย่างเท้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น สายตานับสิบคู่ก็หันมามอง วิทย์แนะนำก้องให้รู้จักกับญาติบางคนที่ยังไม่เคยเจอ โดยบอกว่าก้องเป็นเพื่อนมานอนค้างด้วย แต่ดูเหมือนญาติ ๆ ของวิทย์คงระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างก้องกับวิทย์อยู่บ้าง หลานสาวของวิทย์วัยประมาณแปดเก้าขวบสองคนถึงได้หันมองหน้ากัน และแอบหัวเราะคิกคัก จนแม่ของเด็กต้องเตือน “ไปหัวเราะพี่เขาทำไมน้องตาล น้องเตย เสียมารยาท ออกไปเล่นข้างนอกไป”

แม้ผู้เป็นแม่จะพยายามกระซิบ แต่ก้องก็ได้ยิน ทำให้ความรู้สึกของก้องยิ่งแย่ลงไปอีก

“เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ รู้สึกเพลีย ๆ” ก้องหันไปบอกแม่วิทย์ที่นั่งอยู่ข้างยาย “นายนั่งคุยกับญาติไปก่อนก็ได้”

พอขึ้นห้องมาได้ ความเป็นส่วนตัวก็กลับมาอีกครั้ง คงเป็นเพราะก้องอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยชินกับการเจอใครมากมายในบ้านแบบนี้ แถมยังต้องเผชิญกับสายตาแปลก ๆ ที่ยากจะคาดเดา ทำให้ก้องไม่อยากก้าวเท้าออกไปจากห้องนี้อีกเลยจนถึงพรุ่งนี้เช้า

@@@@@@@@@@@@@@@@

“เมื่อตอนค่ำนายเป็นไรเหรอ ดูสีหน้าไม่ค่อยดี” วิทย์ถามหลังจากอาบน้ำอาบท่าขึ้นมานอนดูทีวีบนเตียงเรียบร้อยแล้ว คืนนี้วิทย์ใส่กางเกงขาสั้นแค่ตัวเดียวเพราะอากาศค่อนข้างอบอ้าว

“ไม่มีอะไรหรอก แค่เพลีย ๆ พอดีนั่งรถนานไปหน่อย รถติดตั้งสองชั่วโมง นายก็รู้นี่ว่าเราเมารถ ไม่ชอบนั่งรถนาน ๆ”

“งั้นนายพักผ่อนดีกว่า หรือจะดูทีวีก็ได้ตามใจนะ” วิทย์ยื่นรีโมทส่งให้ ก้องรับไปวางไว้ที่หัวเตียง และพลิกตัวสวมกอดวิทย์ที่นอนดูทีวีอยู่

“ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน คิดถึงหรือเปล่า” ก้องกระซิบถามที่ข้างหู

วิทย์หันมามอง สายตาทั้งคู่ประสานกัน “คิดสิ คิดมากด้วย กลัวนายจะทิ้งเราไปว่ะ”

“เอาอีกแล้ว ทำไมชอบคิดแบบนี้วะ เราจะทิ้งคนที่เรารักไปได้ยังไง”

“นายสัญญาแล้วนะ” พูดจบวิทย์ก็ประทับริมฝีปากลงบนปากบางของก้อง สอดปลายลิ้นเข้าไปอย่างคุ้นเคย ก้องรู้สึกเคลิบเคลิ้มจนต้องหลับตา ลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังที่ว่างเปล่าของวิทย์ จู่ ๆ ภาพใบหน้าของใครอีกคนก็แทรกเข้ามาในห้วงคำนึงนานเกือบนาที เมื่อรู้สึกตัวก้องรีบลืมตา และก้มมองวิทย์ที่กำลังใช้ลิ้นโลมเลียไปตามท้องน้อยด้วยความรู้สึกสับสนในจิตใจ