ตอนที่ 3 (ต่อ)
เมื่อมาถึงชั้นล็อกเกอร์ก็เห็นวิทย์นั่งรออยู่
อ้าว...รอนานหรือยัง แล้วทำไมไม่ขึ้นไปตาม ก้องถาม
ไม่นานหรอก เมื่อกี้เราขึ้นไปแล้ว แต่เห็นคุยกันอยู่เลยไม่อยากรบกวน เสน่ห์แรงเหมือนกันนะเนี่ย มาครั้งแรกก็มีคนมาจีบเลย
โธ่เอ๊ย เขาก็แค่มานั่งกินกาแฟเท่านั้นแหละ พอดีที่นั่งตรงอื่นมันเต็ม ไป...อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าอยากกลับบ้านแล้ว
ระหว่างที่เดินออกมาจากซาวน่า ทั้งก้องและวิทย์ต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกัน จนเกือบถึงหน้าปากซอย จู่ ๆ วิทย์ก็พูดขึ้นมาโดยไม่ได้หันมามองก้องซึ่งเดินตามหลังอยู่ว่า เมื่อกี้นายคิดอะไรหรือเปล่า
ทำไม จะขอเราเป็นแฟนเหรอ ก้องถามยิ้ม ๆ
คือ...เราขอโทษนะที่ทำแบบนั้นลงไป เราไมได้ตั้งใจ นายคบกับเราแบบเพื่อนอย่างเดิมได้ไหม
ก้องรู้สึกหน้าชาไปชั่วขณะ รอยยิ้มเมื่อครู่หุบลงทันที โดยที่วิทย์ไม่เห็น ก้องจ้องมองแผ่นหลังวิทย์ด้วยแววตาผิดหวัง ก่อนนึกเรียบเรียงคำพูดและพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติว่า
เฮ้ย อย่าคิดมากน่าวิทย์ เรื่องเมื่อกี้มันก็จบไปแล้ว คนที่ไปเดินในนั้นมันก็อารมณ์พาไปทั้งนั้นแหละ ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนนายเหมือนเดิม
ขอบใจนะก้องที่เข้าใจ ตอนนี้เรายังไม่พร้อมจะมีใครจริง ๆ เออ...ไว้วันหลังค่อยนัดไปเที่ยวกันใหม่แล้วกันนะ ไปละ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ วิทย์ขอตัวเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าปากซอยพอดี โดยวิทย์ต้องข้ามสะพานลอยไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่งหนึ่ง อื้ม...โชคดี ก้องฝืนยิ้มตอบสั้น ๆ
คืนนั้น เมื่อกลับมาถึงบ้าน ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำยังวนเวียนอยู่ในหัวของก้องตลอดเวลา ก้องนึกโกรธตัวเองที่เผลอปล่อยใจให้คิดอะไรเกินเลย ทั้งที่อีกฝ่ายเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย
....นายคบกับเราแบบเพื่อนอย่างเดิมได้ไหม
ประโยคนี้มันช่างบาดลึกเข้าไปในจิตใจของก้องเหลือเกิน คนที่ไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน ถึงแม้วิทย์จะไม่เคยพูดสักคำว่าชอบก้อง แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องอบล่ะ มันหมายความว่ายังไง จริงสิ เขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เรามันเป็นแค่เพื่อน เพื่อนที่ต้องคอยตอบสนองทุกอย่างตามที่เพื่อนต้องการ ก้องพยายามตัดใจไม่คิด เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะเอนตัวลงนอน ด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะสามารถลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้