Go back to previous page
Forum URL: https://www.palm-plaza.com/cgi-bin/CCforum/board.cgi
Forum Name: Story Club
Topic ID: 277
Message ID: 119
#119, RE: คำสารภาพของเด็กขาย ของคุณดิน
Posted by ดิน on 09-Feb-12 at 06:34 AM
In response to message #0

บทที่ 58 “ความผิดของใคร”

หลังจากป๋าโจวกลับไปแล้ว ผมก็พักไปวันนึงก่อนจะกลับมาทำงานในวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันพุธพอดี... ยังไม่ค่ำเท่าไร ผมเลยเดินเข้าไปหาไอ้ชลที่หอพัก ภาวนาว่ามันอย่าเพิ่งออกไปทำงาน... (จะถามข่าวคราวในร้านน่ะครับ อย่าคิดมาก...)

“ไง... ลูกป๋า...” คำแรกที่มันทักผม...

“อะไรของมึง...”

“อ้าว... ก็พี่น้อยสิ... ลือสนั่นกันไปทั้งร้าน... ว่ามึงเป็นลูกคนโปรดคนใหม่ของป๋า”

ผมนั่งลงบนเตียง...หัวเราะหึๆ... เรื่องนึงละ...

“กูไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้น... แต่กูอยากรู้เรื่องเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...”

“เรื่องอะไร...” ไอ้ชลทำท่างงมั่ง

“เรื่องพี่ต๋อง...” ผมบอก เพราะไอ้ชลมันก็พอรู้เรื่องลูกค้าคนนี้ของผมอยู่บ้าง...

“ก็... พุธที่แล้ว กูเห็นเค้าเข้ามานั่งไม่พูดไม่จา... สั่งเหล้ามาเปิดแจกเด็กๆ... กูยังไปกินกับเค้าเลย... แล้วพอร้านปิดก็เช็คบิลกลับไป แต่ไม่ได้เอาใครไปด้วย...”

“พี่รัตน์ว่าไง...”

“จะว่าไง... กูเห็นเดินเข้าไปพูดอยู่สองสามคำ... แล้วก็เดินออกมา หน้าตาไม่ดีเท่าไร...”

ผมเอาสองมือลูบหน้าแล้วเสยผมขึ้นไปอย่างใช้ความคิด... ‘เอาละสิ กู...’

ไอ้ชลนั่งอยู่ที่โซฟาหันหน้ามาทางผม หัวเราะหึๆ “ไงล่ะมึง... เสน่ห์แรงนัก... ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ขนาดพูดกันไม่รู้เรื่องเท่าไรยังจับมึงกกไว้เกือบทั้งอาทิตย์ไม่แบ่งคนอื่นเลย... อีซิ้มนี่...”

ทั้งเครียดๆ แต่ผมก็ยังหัวเราะก๊ากออกมากับคำที่ไอ้ชลมันเรียกป๋าโจว... ช่างคิดนะมึง

“หึงกูเหรอ...” ผมทำหน้าล้อมัน

“เออ” ไอ้ชลหน้าแดง ค้อนผมนิดนึง... ไม่บ่อยครั้งนักที่มันจะแสดงออกแบบนี้ ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาอีกครั้ง... ทำเอาไอ้ชลอาย... แล้วมันก็แก้อาย ด้วยการลุกจากโซฟามานั่งข้างผม... จับหน้าผมไปจูบประกบริมฝีปากแน่น...

กับไอ้ชล... ผมไม่เคยปฏิเสธมันซะด้วย... แป๊บเดียว ทั้งมันทั้งผมก็เปลือยกอดกันอยู่บนเตียง... และอีกแป๊บ ควยทั้งแท่งของผมก็เข้าไปอยู่ในปากมันแล้ว... ไม่เหลือสักกระเบียด...

“อูยซซซซ ชล... มึง...สุดยอด...”

ไอ้ชลมันเหลือบตาขึ้นมามองผมนิดนึง แล้วปฏิบัติการ “ดูดควย” ของผม ต่ออย่างไม่สนอกสนใจกับอาการครวญครางของผม...

ไม่ได้การ... เดี๋ยวเสร็จมัน...คาปาก... แล้วผมก็ต้องมาออกแรงเอามันอีกที... ไม่มีเวลาขนาดนั้น... ผมเลยดึงมันขึ้นมากอด...ทาบลำควยของผมลงไปกับหน้าท้องของมัน “ดินน้อย” ทักทายกับ “ชลน้อย” อย่างคุ้นเคย...

แล้วไม่นานนัก ผมก็ฝังไอ้ดินน้อย ของผมเข้าไปในตัวของไอ้ชลอีกครั้งจนได้ จากนั้น ใครมีลูกเล่นชั้นเชิงอะไรก็ถูกงัดออกมาใช้กันอย่างถึงพริกถึงขิง...

.........................................................................................................

เกือบสามทุ่ม... หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมกับไอ้ชลก็เปิดประตูออกมา เจอไอ้เพชรนั่งกอดเข่าพิงผนังข้างประตูห้อง...

“อ้าว เพชร มานั่งทำอะไรที่นี่” ไอ้ชลถามอย่างแปลกใจ

เจ้าเพชรทำหน้าพิกล.... “หายกันมาทั้งคู่อย่างงี้ เดินเข้าไปพร้อมกัน พี่ดินกับพี่ชลก็โดนกัดเละสิ”

คือไอ้เพชรมันออกมาซื้อของ แต่มันเห็นหลังผมไวๆ ว่าเดินเข้าไปในซอยหอพักไอ้ชล...ตอนแรกมันก็ไม่ได้คิดจะตาม แต่ เห็นเกือบสองทุ่มแล้ว ผมยังไม่เข้าไปที่ร้าน เลยบอกพี่รัตน์ ว่าจะไปกินข้าว... แล้วก็มาที่หอพักไอ้ชล ว่าจะเคาะเรียก แต่ได้ยินเสียง ผมกับไอ้ชลทำอะไรกัน มันก็เลยนั่งรอ เพราะมันคิดแล้วว่า ถ้าพี่ปิ๊กเห็นว่าผมเดินเข้าไปพร้อมกับไอ้ชล ก็คงจะหาเรื่องกระแนะกระแหนอีก... (ไอ้ห่า เค้าไม่คิดว่ามึงร่วมด้วยเหรอวะเพชร... อย่างกับไม่เคยแน่ะ...หุ หุ)

เราแวะกินข้าวกัน ก่อนจะเดินเข้าร้านซึ่งก็เป็นอย่างที่คิด... พี่ปิ๊กยืนอยู่หน้าร้าน มองค้อนนิดนึง... ก่อนจะถามไอ้เพชรว่าไปเจอผมสองคนที่ไหน... ไอ้เพชร ก็บอกว่าออกไปเห็นผมทานข้าวอยู่ก่อน มันเข้าไปนั่งด้วย สักพักไอ้ชลก็มา... ถึงใช้เวลาเยอะไปหน่อยกว่าจะเข้ามา... อืมมมม... ใช้ได้ ไอ้น้องรัก...

.........................................................................................................

เดินเข้าไปในร้าน พี่ต๋องนั่งคุยกับพี่รัตน์อยู่ก่อนแล้วที่โซฟาชุดติดมุม... พอผมเดินเข้าไปพี่รัตน์ก็เรียก

“ดิน... มาคุยกับพี่ต๋องหน่อยสิ...”

ผมเดินเข้าไปยกมือไหว้พี่ต๋อง ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวหนึ่ง

“ไง... สุดหล่อ...ได้ข่าวว่า กลายเป็นลูกคนโปรดของป๋าไปแล้วรึ...” พี่ต๋องเปิดฉากได้ไม่ดีนัก...

“ใครว่าครับ” ผมยิ้มให้... จ้องตาพี่ต๋อง... ทำใจดีสู้เสือ

“ต้องถามอีกว่าใคร... เค้าพูดกันทั้งร้าน... ป๋าฮ่องกง เหมาอ๊อฟไปทั้งอาทิตย์... เป็นไงล่ะ... คงได้เยอะละสิ...” พี่ต๋องทำเสียงสูงขึ้นจมูก

“ผมไม่ทราบครับ ว่าใครจะว่ายังไง... ผมรู้แต่ว่า ป๋าเค้าเป็นลูกค้า ต้องการให้ผมอยู่กับเค้าจนกระทั่งเค้ากลับ... แล้วเค้าก็มาจ่ายค่าอ๊อฟกับทางร้านแล้ว... ส่วนเรื่องได้เยอะหรือเปล่า... ก็ไม่ได้มากมายอย่างที่ผมไม่เคยได้... แต่เท่าไรเนี่ยะผมคิดว่ามันไม่ดีที่จะเอามาพูดนี่ครับ” ผมอธิบายยืดยาว...

“ปกป้องกันเหลือเกินนะ ดิน... ใครจะมาพูดจากระทบกระทั่งป๋าไม่ได้เลยหรือ... ใช่สิ... ตอนนี้ เป็นลูกเค้าไปแล้วนี่... คนอื่นๆ คงไม่มีความหมาย....” ยิ่งพูดพี่ต๋องยิ่งแรงขึ้น... นัยน์ตาเริ่มแดง

“พี่ต๋องครับ....ผมไม่ได้ปกป้องป๋าเค้ามากไปกว่าลูกค้าคนอื่นๆ เลย... เค้าก็คือลูกค้าคนนึงเหมือนกัน... ส่วนเรื่องเป็นลูก... ผมว่าผมมีป๊าผม... เป็นพ่อผมคนเดียวก็พอนี่ครับ ไม่เห็นต้องไปเป็นลูกของใคร”

“หมั่นไส้... อย่ามาพูดดีไป... เรามันก็เหมือนคนอื่นๆ แหละ ใครเค้าให้เยอะกว่าก็ไปกับเค้า...ฮึ...”

ประโยคสุดท้ายของพี่ต๋อง เหมือนกับมีดที่ตัดความอดทนของผมให้ขาดสะบั้น...

“พี่ครับ... ผมยอมรับ ผมเป็นเด็กขาย... ขายน้ำเงี่ยนแลกเงิน” ผมพูดตรง “ใครให้เงินผมก็ไปกับเค้า... มันเป็นหน้าที่... มันเป็นอาชีพของผมไม่ใช่หรือครับ... แล้วพี่จะมาเอาอะไรกับผม... พี่มาว่าผมอย่างนี้ พี่อยากให้ผมทำยังไงครับ... ทิ้งทุกคน มากับพี่ทุกครั้งเหรอครับ... พี่คุยกับพี่ปิ๊กพี่รัตน์หรือยังครับ ว่าพี่เค้าให้ผมทำยังไง...”

ผมตาแดงก่ำด้วยความโกรธ... “ถ้าพี่ว่าผมเหมือนคนอื่น... พี่ทำไมไม่ซื้อไปเลี้ยงซะเลยล่ะครับ... แต่พี่ถามเจ้าตัวเค้าดูหรือยัง ว่า เค้ายอมให้พี่กระทำอย่างที่ว่าหรือเปล่า...”

พี่ต๋องอึ้ง... หน้าซีดเผือด เมื่อเห็นผมโกรธจริง...

“พี่ครับ... ถ้าพี่คิดว่าผมไม่ดี... พี่อ๊อฟคนอื่นไปเถอะครับ... ผมขอร้อง...”

ผมยกมือไหว้พี่ต๋องแล้วเดินออกมาจากเก้าอี้ชุดตรงนั้น ตลอดเวลา เราคุยกันไม่มีใครรู้ว่าเราคุยอะไรกัน เพราะเสียงเพลงในร้านกลบหมด

“ดิน... ดะ เดี๋ยว...” พี่ต๋องเรียกผม แต่ผมไม่สนใจ เดินออกไปทางหลังร้าน... เปิดประตูด้านหลังออกไปยืนสงบสติอารมณ์

...พี่ต๋องเอาสิทธิ์อะไรมาว่าผมแบบนี้ ผมก็แค่เด็กขาย... ขายตัว แต่ผมไม่ได้ขายวิญญาน ผมทำไปตามหน้าที่... ทุกคนเป็นลูกค้าของผม... หน้าที่ของผมคือให้ความสุขกับลูกค้าให้มากที่สุด...

ครู่เดียว พี่ปิ๊กก็เปิดประตูออกมาเรียก...

“ดิน... เข้ามาก่อน... พี่ต๋องเค้าอยากจะคุยกับเรา” เสียงพี่ปิ๊กไม่ดีนัก พยายามจะออกคำสั่ง แต่ผมหันไปยกมือไหว้....

“พี่ปิ๊กครับ... ผมขอ... วันนี้ผมไม่อยากคุยกับพี่ต๋อง...” ผมพูดเสียงหนัก..

“แต่เค้าเป็นลูกค้าประจำของร้านนะ” พี่ปิ๊กขึ้นเสียง

“ครับ... พี่ให้เค้าอ๊อฟใครไปก็ได้นี่ครับ... วันนี้ผมไปกับเค้า ก็ไม่มีความสุข... ผมทำอารมณ์ไม่ได้หรอกครับพี่” น้ำเสียงผมจริงจัง...

พี่ปิ๊กมองผมนิ่งอยู่อึดใจนึง เมื่อเห็นว่าผมไม่เข้าไปแน่ จึงผลุบหายเข้าไปเอง....

อีกครู่ใหญ่... ประตูก็เปิดออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมอง... พี่รัตน์...

“ดิน... โกรธเจ๊หรือเปล่า...” น้ำเสียงของพี่รัตน์อ่อนลง เวลาพี่รัตน์ยอมแพ้ จะใช้คำแทนตัวว่าเจ๊ตลอด...

“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้า

“เจ๊ขอโทษนะ... เข้าไปข้างในเถอะ... ไม่ไปกับพี่ต๋องคืนนี้ ก็ไม่เป็นไร เจ๊เข้าใจ...พี่ต๋องเค้าไปแล้วละ...” พี่รัตน์เดินเข้ามาดึงแขนผมเข้าไปในร้าน... จับผมไปนั่งที่สตูลข้างเคานเตอร์... แล้วบอกพี่ป้อม...

“ป้อม เอาน้ำมาให้พี่เค้าแก้วเร้ว... วันนี้พี่ดินงอนอ่ะ...” พี่รัตน์ล้อผม... “ร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นดินมันโกรธ... วันนี้ ปังเดียว...ลูกค้าประจำกระเด็นเลย” พี่รัตน์พูดไม่เดือดร้อนเท่าไรนัก

ระหว่างนั้น พี่ปิ๊กเดินเข้ามาสั่งเครื่องดื่มให้ลูกค้า... “ป้อม วิสกี้โค๊ก สองแก้ว...โต๊ะ สี่นะ... เอาใจกันเข้าไป อีแม่เล้าก็ปานนั้น อีกหน่อยเด็กมันก็ขี่คอจนได้... ลูกค้าประจำมันยังทิ้ง แต่เวลาไปเอากันเองได้... ไม่รู้มันจะมาขายอะไรกัน”

ผมหน้าร้อนผ่าว... ตาวาว... แต่พี่รัตน์ลุกขึ้นยืน...จับแขนผมไว้... “ปิ๊ก... ไม่ต้องพูดอะไรได้ไม๊... ชั้นรับผิดชอบเอง คดีนี้ชั้นทำเอง...”

“ฮึ” พี่ปิ๊กสะบัดค้อนแล้วเดินออกไป

“ใจเย็นๆ นะดิน... เราไม่ผิดหรอก เจ๊ผิดเอง... เดี๋ยวเจ๊พูดกับพี่ปิ๊กเค้าเองนะ...” พี่รัตน์บอก...

ผมผ่อนลมหายใจช้าๆ พยายามทำใจให้สงบ ครู่ใหญ่ อารมณ์ ผมก็ค่อยเย็นลง... ท่าทางบรรยากาศคืนนี้ จะ “มาคุ” มากไปหน่อยแล้ว...

“พี่รัตน์ครับ... คืนนี้ ผมขออ๊อฟตัวเองดีกว่านะครับ ผมอยากกลับบ้าน” ผมบอกพี่รัตน์ (อ๊อฟตัวเอง ก็คือการจ่ายเงินให้กับทางร้านเพื่อเอาตัวเองออกมา... )

พี่รัตน์มองหน้าผมครู่นึง... ก่อนพยักหน้า...

“ไปเหอะ... ไม่ต้องหรอก... คืนนี้ถือว่าเจ๊ทำผิดเอง...”

ผมยกมือไหว้พี่รัตน์ พี่ป้อม... แล้วเดินออกไปทางหลังร้านอีกครั้งหนึ่ง เปิดประตูเดินออกไป... พอปิดประตูหลังร้านสนิท ก็ดูเหมือนว่า เสียงดนตรี นักร้องต่างๆ จะถูกตัดออกอย่างสิ้นเชิง...

สัญชาติญานมันบอกผมว่า อีกไม่นานหรอก... เส้นทางของผม บนถนนสายโลกีย์แห่งนี้ คงจะหมดลง... แล้วผมก็จะฝังทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง อย่างที่สัญญากับรูปปั้นพ่อขุนฯ ไว้ เมื่อวันที่ผมไปไหว้ท่านตอนรู้ผลวิชาสุดท้าย....

ผมสูดลมหายใจลึก...มือล้วงกระเป๋ากางเกง... ก่อนจะก้าวช้าๆ เดินออกซอยเล็กๆ ทางด้านหลังของร้านที่จะไปออกอีกถนนหนึ่ง... ทิ้งความอึกทึกครึกโครม วุ่นวายในร้านไว้เบื้องหลัง... อย่างน้อยก็... คืนนี้...

.........................................................................................................

อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ส่งเสียงทักทายกันมั่งนะครับคนดี

ดิน