บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เหมือนมีอะไรสะท้อนอยู่ในอกตลอดเวลาตอนอ่านจบ
ทั้งที่ใช้เวลาอยู่หลายวัน ตั้งใจจะเลิกอ่านหลายที แต่ก็ไม่เคยทำได้
เป็นอีกแง่มุมที่ไม่เคยได้รับรู้แบบหยั่งลึกขนาดนี้มาก่อน
ตกใจ ช้ำใจ เสียใจ ดีใจ ภูมิใจ ให้กับทุกตัวตนที่ช่วยกันขับเคลื่อนเรื่องจนถึงตอนสุดท้าย
ไม่รู้สิ...สุดท้ายก็ร้องไห้ ให้กับคุณชล ทำไม...ทำไม...ทำไม
มันเป็นคำถามที่ผุดวนอยู่ในหยักสมอง...
อาจเพราะเสี้ยวหนึ่งของชีวิตผมเป็นเหมือนคุณชล