จากวันนั้น พวกเราก็ได้มานั่งกินข้าวกันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
แม้กระทั่งตอนเรียน เรารู้สึกว่านี่มันใช่ นี่แหละคือกลุ่มเพื่อนที่เราจะรักกัน
ตลอดไป

ยู... เออนี่ต่อ เย็นนี้ว่างไหม ไปธุระเป็นเพื่อนเราหน่อยซิ

ต่อ... อือ ว่างๆ งั้นเดี๋ยวเราชวนหมูไปด้วยละกันนะไปกันเยอะๆน่ะดี

ยู... เฮ้ยหมู วันนี้ไปธุระเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ อย่าเพิ่งรีบกลับบ้านนะ

หมู... เออ ได้เลย นี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วยนะ จะหมดเวลาเรียนแล้ว ฮ่าฮ่า

ต่อ... แหม ไม่ได้เลยนะ นายน่ะ เรียนก็เก่ง แต่ดันขี้เกียจว่ะ ฮ่าฮ่า

หมู... หมูช่วยไม่ได้อ่ะนะ เรียนเก่งแล้วแถมยังหล่อด้วยซิ

ต่อ... เออๆ เอาเข้าไป ยูดูคนชมตัวเองก็เป็นด้วยอ่ะ ไอ้คนหลอกตัวเอง ฮ่าฮ่าฮ่า

* ยูก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่ค่อยพูดอะไร เพราะนิสัยก็เป็นคนเงียบแบบนี้อยู่แล้ว
อีกอย่างนิสัยความเป็นคุณหนูของเขาและสังคมที่เขาอยู่ละมั้งมันเลยทำให้
เขาปรับตัวในบางเรื่องได้ช้า เพราะว่าสังคมของเขามันมีแต่คน ที่โกหกกัน
ใส่หน้ากากเข้าหากันตลอด

เสียงนาฬิกาโรงเรียนดังเพื่อบอกว่า วันนี้จบลงอีกวันแล้วนะ ไปพักกันเถอะ
ทุกคนในห้องเรียนต่างเก็บข้าวของเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปหาสิ่งที่อยากทำ
กัน ฟังดูแล้วเหมือนว่าเป็นพวกเด็กเก็บกดยังไงก็ไม่ทราบ

ณ เวลานั้นยูได้บอกกับหมูว่าให้ไปเจอกันที่โรงอาหารแล้วเดี๋ยวจะได้ไปด้วยกัน
ตอนนั้นตัวผมเองก็ไม่รู้หรอกครับว่าเขานัดให้ไปเจอกันที่โรงอาหาร เพราะก่อน
หน้านั้นทุกคนต่างก็มีธุระนิดๆหน่อยๆ จากนั้นยูก็มาหาผมที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะพาไปที่โรงอาหารของโรงเรียนแต่ผมก็กะว่าจะโทรหาอยู่พอดีด้วย

ยู... ต่อป่ะ ไปที่โรงอาหารกัน ไปรอหมูเราบอกว่าให้มาเจอกันที่นั่น

ต่อ... ป่ะๆ จะได้ไปกันซักที

* ต่อและยูไปถึงที่โรงอาหารของโรงเรียน ก็นั่งรอหมูอยู่ประมาณ5นาทีก็ยังไม่มา

ยู... นานแล้วนะหมูยังไม่มาเลยต่อ คงติดธุระนานนะ งั้นเราไปกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวยังไงให้หมูโทรหาเราอีกทีหนึ่งดีกว่าจะได้ไม่ต้องรอให้เสียเวลา

ต่อ... เอางั้นเหรอ เดี๋ยวหมูมาแล้วไม่เจอจะโกรธเอานะ

ยู... ไม่หรอกเดี๋ยวเราคุยเองเรื่องนี้ ป่ะ เดี๋ยวไม่ทันการณ์

*เวลานั้นผมเองก็ต้องจำใจเดินไปด้วยกับยู เพราะว่าก็ไม่เห็นหมูจะมาเลย อีกอย่างที่เราไม่โทรหาหมูเพราะว่า หมูไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือมาโรงเรียน แต่ก็
ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงไม่พกเครื่องมือชนิดนี้มา แต่เดี๋ยวเขาคงใช้เบอร์ที่ไหนซักแห่งโทรหาเพื่อนเองหล่ะ

ยู... เดี๋ยวเราไปเก็บของก่อนนะ แต่เตรียมไว้แล้วหล่ะไม่ต้องกลัวว่าจะต้องรอนาน
เดี๋ยวต่อไปรอเราที่ปากซอยหอพักนะ เราจะรีบมาให้ไวเลย

ต่อ... อ้าวเก็บของไปไหนอ่ะ

ยู... ฮ่าฮ่า วันนี้เราจะกลับบ้านที่ กทม.เลยอยากให้ไปส่งกัน ไม่คุ้นสถานที่ก็อย่างนี้แหละ เออน่ารอเราก่อนนะเดี๋ยวรีบมา

ต่อ... อ่ะเหรอ งั้นก็ได้ เดี๋ยวรอรีบมาไวๆนะ

*แป๊บเดียวชั่วอึดใจ ยุก็ออกมาจากทางเข้าหอแล้ววื่งมาอย่างไว

ต่อ... โหไวขนาดนี้ ได้ใจจริงๆ ป่ะไปเหอะเดี่ยวจะไม่ทันรถนะ

ยู... ไม่ต้องรีบขนาดนั้น เราจองตั๋วไว้แล้วเดี๋ยวไปขึ้นตามเวลา

ต่อ... อ้าวแล้วก็ไม่บอก ให้เราเป็นกังวลอยู่นี่ แล้วนี่รถจะออกเมื่อไรล่ะ

ยู... 6 โมงครึ่งนั่น อีกนาน

ต่อ... อือ จริงด้วยซิ ตอนนี้เพิ่งจะ 5 โมงเองนะ

ยู... งั้นไปเดินเล่นกัน

ต่อ... อือ ไปก็ไป แดดก็ไม่ร้อนด้วย อีกอย่างต่อก็ไม่เคยเดินเล่นเลย เรียนเสร็จทำอะไรเสร็จก็เดินตรงกลับบ้านอย่างเดียวเลย

* ระหว่างนั้นยูก็ชวนคุยไปเรื่อย คุยหลายเรื่อง แต่ดูจะถูกใจอยุ่เรื่องหนึ่งคือการ์ตูน

ยู... เท่าที่คุยมา ต่อว่าเราชอบอ่านเรื่องอะไร ?

ต่อ... รันม่าเปล่าล่ะ เห็นมันก็แนวนั่นอ่ะ ฮ่าฮ่า

ยู... เฮ้ย รู้ได้ไงเก่งอ่ะ ฮ่าฮ่า ชอบๆ เดี่ยวคราวหน้าเลี้ยงพิซซ่า

ต่อ... เอางั้นเลยเหรอ ฮ่าฮ่า เราไม่เคยกินมันหรอกนะ ไม่รู้ว่าจะเปลือง
หรือเปล่าเพราะเห็นว่มามันเลี่ยนๆเราเลยไม่ชอบไม่คิดจะกินเลยหล่ะ

ยู... ไม่ ไม่ ถ้าต่อไม่ชอบนะมันมีหน้าต้มยำกุ้งด้วยนะ

ต่อ... โห เผ็ดอ่ะซิ ไม่ไหวอ่ะ

ยู... ไม่ เดี๋ยววันหน้าก่อนเราจะพาไปกินหรือซื้อมาจากกรุงเทพฯเลยเอาป่ะ

ต่อ... อือๆ ก็ดีเหมือนกันนะ ฮ่าฮ่า

*ตอนนั้นผมนึกในใจ เองสัญญากับข้าแล้วนะโว้ย ยังไงผมก็จะต้องกินมันให้ได้ บอกว่าอร่อยนักอร่อยหนา....

**ยูได้เหลือบไปมองดูนาฬิกาข้อมือ สุดเท่ห์ของเขาแล้วบอกว่านี่เราคุยกันเพลิน
จนจะได้เวลารถแล้วนะเนี่ย

ยู... เฮ้ย ต่อ คุยเพลินนี่มันใกล้แล้วอ่ะ วิ่งกันเหอะ

ต่อ... เออ จริงด้วย ทำไมไม่ระวังเลยนะ ไปม่ทันละแย่แน่ ไปเร็ววิ่ง

*จำได้ว่า คนที่วิ่งนำหน้าสุดนั้นเป็นผมไม่ใช่ยู ถึงตัวเขาจะสูงกว่าผมมากๆแต่เขาก็ผอมเหมือนจะไม่มีแรงเอาซะเลย

ต่อ... ใครจะกลับบ้านกันแน่นะเนี่ย ยู่หรือเรา ฮ่าฮ่า ดูท่าทางจะเหนื่อย เราก็เหนื่อยเหมือนกัน

ยู... ฮ่าฮ่า เออ จริงด้วยซินะ

* ว่าแล้วยูก็บอกลา แล้วเดินก้าวขึ้นรถไป เป็นรถ ป.1

ยู... ขอบใจนะที่มาส่งเรา กลับบ้านดีๆอ่ะ

ต่อ... อือๆ ไม่มีปัญหาหรอก มาได้อยู่แล้วเดี๋ยวเลยไปก็บ้านเราแล้ว

*ผมตอนนั้นมาอยู่ที่ค่ายทหารกับเจ้ของผมหรือพี่สาวนั่นแหละ

**ยูโบกมือแล้วพูด

ยู... ไปละ บ๊ายบาย

ต่อ... อืมแล้วเจอกันวันจันทร์เน่อ

*ยูก็ก้าวขึ้นรถไปพร้อมกับรถก็สตาร์ทเครื่องเตรียมออกพอดี ผมก็ได้เดินออกมาจากตรงนั้น แต่ก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย กับการที่มีคนมาบอกว่า "บ๊ายบาย"พร้อมโบกมือ มันเป็นอะไรที่แปลกสำหรับความรู้สึกผมตอนนั้น "ตุ๊ดเปล่าวะ"