ผมคิดถึงอดีต วันวานของผมกับคนคนหนึ่ง ตอนนั้นเรียนม.ปลาย
เราเจอกัน ครั้งแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรกันมากมายแต่เวลาก็ทำให้เรา
ได้มาสนิทกัน เขาน่ารัก และผมก็รู้สึกดีกับเขาไปโดยไม่รู้ตัวและผมก็ไม่
แน่ใจว่าเขาจะรู้สึกดีกับผมหรือไม่
ผมดูแลเขาและเขาก็ดูแลผมได้ดี ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาผมก็หวังว่าเขาคง
คิดอย่างนั้นเช่นกัน ทุกวันเราจะต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน จนเพื่อนๆทักว่า
พวกเราเป็นคู่เกย์หันหรือปล่า ผมรู้สึกอบอุ่นที่มีเขาอยู่ด้วยในทุกที่ที่ไป
ตอนเรียนม.4เรารักกันงอนกัน ตามประสาเพื่อน พอขึ้นม.5เรารู้กจักนิสัยใจคอกันมากขึ้น มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เราต่างต้องเสียน้ำตา แต่น้ำตานั้นกลับททำให้เรารักกันมากขึ้นเข้าใจกันมากขึ้น แท่บไม่น่าเชื่อว่าเราจะมีเพื่อนแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกสับสนว่า ความสัมพันธ์ของเรามันคือแบบไหน ผมก็คิดว่าเขาคงคิดอย่างนั้นเหมือนกัน เราต่างก็ทำเรื่องหวานๆเป็นเหมือนกัน ทั้งที่เราต่างก็คิดกันแค่เพื่อนแต่อีกความรู้สึกมันก็แปลกๆ สรุปว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า วันไหนที่ผมไม่อยู่มันก็จะโทรหาผม วันไหนที่มันกลับบ้าน ก็จะโทรมาหาถามว่ามันถึงไหนแล้ว ทายกันไปมาสนุกสนาน เวลาที่เพื่อนนี้นั่งรถจากบ้านแล้วมาลงที่ท่ารถแลล้วต่อไปที่หอ ไม่เคยมีซักครั้งที่จะไม่โทรหาผมก่อนแล้วเดินเข้าไปหา ชวนไปเที่ยวด้วยกัน ผมคิดถึงเพื่อนคนนี้ตลอดเวลา เขาบอกผมเสมอว่าชอบอยู่กับผม อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ผมไม่เหมือนใคร เขาไม่ต้องเกร็งเวลาจะกินข้าวพูดคุยได้อย่างเปิดเผย บางครั้งเขาดูเป็นห่วงผมมาก มากจนดูไม่เหมือนคนที่เรียกว่าเพื่อนกัน เราต่างมีความเสียสละให้กันและกัน มีอะไรเขามักจะนึกถึงผมเป็นคนแรกเสมอๆ ผมเองก็เช่นกันแต่ไม่ได้ครึ่งของเขาหรอก นับว่าผมโชคดีที่ได้เจอคนที่ทำให้หัวใจของผมไม่เหงา เขาเป็นคนโรแมนติค หากใครเป็นแฟนเขา คนนั้นคงรักเขาได้มากๆเลยหล่ะ
และแล้วเวลาก็ทำให้คนเราเปลี่ยนไปแต่เหนือสิ่งอื่นใดมันไม่ใช่เวลาหรอกแต่มันเป็นอะไรบางอย่างที่มาพร้อมกับเวลาที่ทำให้ผมได้พบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่สำหรับผม เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยได้ไปไหนกับผม ผมต้องไปไหนมาไหนคนเดียว ได้ข่าวว่าเขามีแฟนซึ่งแฟนเขาก็เป็นเพื่อนหญิงคนสนิทของผมแต่ก่อนหน้านั้นเราทะเลาะกันนิดหน่อย ผมก็เลยไม่ทราบว่าเขาไปคบกันตอนไหน เนื่องมาจากหลังๆผมกับเพื่อน(ผู้ชาย)งอนกันบ่อย หากใครไม่ง้อใครก่อน ก็จะไม่มีการพูดคุยทั้งวันจนกว่าจะมีเพื่อนคนหนึ่งมาเชื่อมความสัมพันธ์ให้ มันคงจะน่ารำคาญ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเราต่างต้องเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าเราเบื่อกันแล้วหรือว่าเรารักกันมากขึ้น และต้องการให้อีกคนแสดงว่าเขาแคร์เรา ติดตรงที่เราต่างก็ไม่ยอมกันเลย

ทุกวันผมต้องเศร้าเพราะไม่มีเพื่อนคนนี้อยู่ข้างกายผมอีกแล้ว หอที่ผมเคยไปผมก็ไปไม่ได้แล้ว ความเหงามันกัดกินหัวใจของผมทุกวัน ผมไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกันหรือไม่ วันเวลาผ่านไปชีวิตม.ปลายของผมก็ใกล้สิ้นสุดทุกวันๆ ตอนนี้เราเรียนม.6กันแล้วเป็นช่วงที่ทุกคนจะมีความสุข แต่ผมก็มีความสุขปนความเศร้ามากว่าที่จะสุขจริงๆ ไม่มีอะไรมากสำหรับทุกวันนี้ที่เราได้เจอกัน เขาทั้งสองต่างยังคงคบกันโดยที่ไม่สนใจอะไร ผมก็คุยกับเพื่อนหญิงของผมเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นบางทีเขาเองอาจจะไม่รู้ว่าเขาแย่งเพื่อนรักจากผมไป ทำให้ผมเศร้า วันเวลาเดินทางผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันสุดท้ายของการเรียนที่นั่นก็มาถึงผมให้ทุกคนเขียนเฟร็นด์ชิปให้ผม แต่ไม่มีของเขา ผมแท่บไม่อยากเชื่อสายตาว่าวันสุดท้ายมันจะมีของเขาในหน้าสุดท้าย แต่ก็ไม่มีเวลาแล้วหล่ะที่เราจะได้คุยกัน จนวันปัจฉิม ผมรอให้เขามาเพื่อที่จะได้คุยกัน แต่แล้วผมก็นั่งรอเขามองไปที่ประตูทางเข้าโรงเรียน ก็ไม่มี จนกระทั้งได้เวลารถออก เขาก็ยังคงไม่มา วันนั้นที่นั่งข้างๆผมว่างเปล่าไม่มีแม้แต่กระเป๋าของใครมาวางไว้เพื่อให้ที่มันเต็ม ทุกอย่างผ่านไปด้วยความเหงาเศร้า ต่อแต่นี้ไปผมคงไม่มีเขาอยู่ข้างกายอีกต่อไปแล้ว แต่ผมก็ยังคิดว่าเขาต้องคิดเหมือนผม เพราะทุกครั้งที่เรามองตากันเราสามารถรับรู้อะไรบางอย่างภายในได้ มันอาจจะฟังแล้วเหมือนโกหกแต่มันเป็นเรื่องจริง เขาคงไปทางของเขาผมก็มีชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป ผมหวังลึกๆว่า หากเป็นไปได้ผมอยากให้เขาบอกผมว่าเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกต่างไปจากผม หรืออย่างน้อยที่สุดปรธโยคที่ผมอยากได้ยินก็คือ "เราคงคบกับนายเป็นแฟนไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักนายนะ"
ทุกวันนี้ผมยังรอที่จะได้พบเจอและพูดคุยกับเขา แต่มันจะมีวันนั้นอีกหรือ