ตอนที่ 8 เรื่องเรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ เงินเก็บที่ติดตัวมาเริ่มลดลง ต้องปั่นงานแปลและงาน
เขียนเป็นเม็ดงินเพิ่มขึ้น หลังจากต้องล้างมือจากอ่างทองคำที่ร้านกาแฟของเจ้าดุ๋ง
(เหมือนวางมือจากยุทธจักรยังไงยังงั้น) ทั้งๆที่รู้และเตรียมตัวเตรียมล่วงหน้ามาแล้วว่าจะต้องเจออะไรบ้าง ส่วนเพื่อนคนอื่นๆแทบจะไม่มีปัญหาเรื่องดังกล่าวเลย แต่ละคนไฮโซทั้งนั้น
อาจารย์ให้แนวคิดถึงการไปค้นหาหลักฐานทางภาษาในหอสมุดแห่งชาติ ผมสอบถามดุ๋งถึงที่ตั้ง มันกลับบอกให้หาในเน็ตดีกว่า แต่ผมอยากไปถึงที่จริงๆและต้องการสอบถามข้อมูลอื่นด้วยเพื่อประโยชน์ในงานต่อๆไป จะถามดุ๋งอีกที กลับขับรถออกไปซะงั้น ดุ๋งนะดุ๋ง จะโทรถามก็เกรงใจว่ากำลังขับรถอยู่ เดี๋ยวโทรถามตั้นก็ได้ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์พอดี
ฮัลโหล ตั้นว่างมั้ย ตอนนี้
ว่างครับ คิดถึงผมละซี้ ถึงได้โทรมา ไม่ค่อยโทรหากันเลยนะ ตั้นส่งเสียงหยอกเย้ามาตามสาย
เออ ความคิดถึงกำลังเดินทาง ว่างโย้หม่าย ช่วยรับสายที ผมครวญเพลงของโกไข่กับนายสนซะเลย
น้านพี่ปั่นเล่นด้วย ทำเคลิ้ม ทำเคลิ้ม อ๊ะ ล้อเล่ง ล้อเล่ง ดูมันพูด
อะแฮ่ม อะแฮ่ม ............... คือพี่ถามหน่อย เรื่องหอสมุดแห่งชาติน่ะ อยู่แถวไหนตั้น
สบายมาก พี่ถามถูกคนแล้ว.......
ตั้นอธิบายเส้นทางจากที่นี่ไป ต้องขึ้นรถเมล์ 2 ต่อ ผมก็พอเข้าใจบ้าง ไม่น่ามีปัญหาอะไร เป็นหนุ่มโฉดกรุงเทพฯ แค่ 4 เดือนเอง แทบไม่ได้ไปไหนเลย ระหว่างมหาวิทยาลัย กับร้านกาแฟ(สัมมนานอกพื้นที่นานๆครั้ง)
ความจริงจะไปแท็กซี่ก็ได้แต่อยากได้บรรยากาศมากกว่า เหตุผลฟังดูดีนะครับ เอ้า............................. เอาจริงๆนะ ต้องการประหยัดมากกว่า แหม อะไรประหยัดได้ก็ต้องทำไม่ใช่เหรอ ก็มาอยู่เมืองกรุงหัวเดียวกระเทียมลีบนี่นา เงินทองขาดมือจะทำยังไง เรื่องมันเศร้ามากมาย
ผมแค่ถามทางตั้นเท่านั้นเอง ไม่กล้าชวนไปหรอกครับ เพราะกลัวว่าเขาต้องการพักผ่อนหรือทำกิจกรรมตามวัยของเขากับเพื่อนๆมากกว่า แต่ตั้นอาสาจะพาไป เหตุจากกำลังเครียดอยู่ที่อ่านหนังสือเตรียมสอบ เป็นอันว่านัดเจอกันที่หอตั้นพรุ่งนี้ เวลาสามโมงเช้า
ผมออกจากหอราว 8.40 น. เห็นจะได้ เผื่อเวลาเดินอีกนิดหนึ่ง สบายๆ ไม่รีบร้อนอะไร แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว หนุ่มสาวคุยกันกะหนุงกะหนิงหน้าหอพักเป็นคู่ๆ เอ นั่นเจ้าตั้นคุยกับใครนะ หน้าตาคุ้นๆ ......น้องอิ๊กนั่นเอง คงมาปรับความเข้าใจกันละมั้ง ดีแล้วล่ะ ตั้นจะได้เลิกหงอยซะที ผมตรองดูแล้ว ไม่เข้าไปดีกว่า ให้เขาได้คุยกันเป็นกการเป็นส่วนตัวหน่อย
......................
งั้นไปดีกว่า เกรงใจตั้นมัน ผมเลยส่งข้อความไปบอก
เห็นคุยกับเพื่อนอยู่ พี่เกรงจายยย...จัง ไม่ต้องห่วง พี่ไปก่อนนะ รุ่นนี้แล้วไม่หลงหรอก
.............................
ผมจึงเดินเลยมาป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย คนเยอะแฮะวันนี้ วันหยุดคนคงอยากไปเที่ยวไหนต่อไหนกันบ้างล่ะ................. เสียงมือถือสั่นที่กางเกง
เดี๋ยว...พี่ ตอนนี้อยู่ไหน เสียงตั้น เหนื่อยๆ หอบๆ
ป้ายรถเมล์ หน้ามอ
งั้นรอผมเดียว กำลังไปหา ห้ามไปก่อน ไม่งั้นมีเหวี่ยงจริงด้วย
วางสายไป มองซ้ายขวา เห็นเจ้าตั้นกระหืดกระหอบมาแต่ไกล ดูวิ่งเข้าสิ ตลกจัง วิ่งเร็วซะด้วย พอมาถึงก็หอบแฮ่กๆ เหงื่อเต็มใบหน้าขาวอมสีชมพู
เออ ผู้ใหญ่นะผู้ใหญ่ ให้มันได้ยังงี้สิ นัดไม่เป็นนัด
โดนเข้าแล้วไงเลยตู
มา มา นั่งก่อน เห็นคุยกันอยู่ ไม่อยากกวน เกรงใจด้วย ผมอธิบาย
ไม่เกี่ยวเลย เราคุยกันเรื่องละครของมหา ลัยเทอมหน้าโน่น ไม่ใช่อย่างที่คิด คนเขาอุตส่าห์จะพาเที่ยวบางกอกซะหน่อย ชุดที่สองตามมา
คร้าบ ขอโทษละกัน ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยสมควรตาย
เอาตัวไปประหาร เครื่องประหารหัวจิ้งจก
ข้าน้อยพูดเล่นนน......
เจ้าตั้นถึงยิ้มออกมาได้
เมื่อถึงหอสมุดแห่งชาติกันแล้ว ก็แยกกันสำรวจตามความมุ่งหมายและความสนใจของตัวเอง เมื่อเสร็จภารกิจก็เที่ยงพอดี ได้เวลากินแล้วครับ ท้องอิ่มจึงชวนตั้นไปดูหนังต่อเพื่อเป็นการตอบแทน ให้ตั้นเลือกจะดูอะไร ปรากฏว่าเป็นหนังผีตลกๆ ก็คลายเครียดดี หนังจบตั้นชวนไปร้องคาราโอเกะต่อทันที มีหรือผมจะปฏิเสธถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องเพลงขอให้บอก เดี๋ยวจัดให้ ร้องกัน เต้นกันอย่างสุดเหวี่ยง เหลือ 2 เพลงสุดท้าย ตั้นเลือก ชายคนหนึ่ง ของปีเตอร์คอร์ป เพลงนี้ไม่ได้ฟังนานแล้ว เป็นเพลงที่เคยชอบด้วย ส่วนผมเลือกเพลง ลมหนาว ของทีฟอร์ทรี ที่เพิ่งได้ยินเสียงต้นฉบับเมื่อคืนวันก่อน ถึงรู้ว่าต้นฉบับร้องได้เพราะมาก ร้องเพลงนี้ผมจึงอินเป็นพิเศษ
เรากลับถึงหอพักกันก็สองทุ่มกว่าแล้ว ตั้นพยายามช่วยแชร์ค่าใช้จ่ายตลอด แต่ผมไม่ยอมท่าเดียว (เพราะมีหลายท่ามาก) ขอเป็นฝ่ายเลี้ยงเอง
สนุกมากเลยพี่ปั่น คืนนี้คงนอนฝันหวานแน่ๆ ขอบคุณมากที่เลี้ยงตลอด ตั้นบอกก่อนเข้าหอ
พี่ก็ม่วนซื่นหลาย ในรอบสี่เดือนเล้ย
เราแยกกันตรงหน้าหอพักของตั้น.....
....................................................
ผมเดินกลับหอตัวลอยๆ.....
สงสัยตัวเองว่า.....
ทำไม..........ถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้.......ได้นะ