ตอนที่ 2 ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ อาจจะเป็นแปลกที่ก็ได้ อีกอย่างก็หลับๆตื่นๆ กลัวว่าไอ้น้องคนนั้นจะเป็นพวกมิจฉาชีพหรือเปล่าที่ตื่นมาขโมยข้าวของหรือเงินตอนดึก เออใช่ หันไปดูก็เห็นเขาคนนั้นกำลังมองผมอยู่
หวัดดีคับ หลับสบายมั้ย เขาถามผม พลางยิ้มๆ
อืมม... แล้วนี่กี่โมงแล้ว ไม่รอเขาตอบ ผมดูเวลาที่มือถือทันที เกือบแปดโมงแล้วหรือนี่
แล้วตื่นนานหรือยัง นึกว่าออกไปแล้ว ผมถามเขาต่อ
ก็ราวๆ เจ็ดโมงแล้วคับ จะให้ผมออกไปยังไงคับพี่ รองเท้าผมก็ไปไหนก็ไม่รู้ แถมรถยังถูกล่ามโซ่อีก กุญแจต้องอยู่กับพี่แน่ๆเลย ผมเลยนอนเล่นๆรอให้พี่ตื่นก่อน ไม่กล้าปลุก เขาคงจะตื่นนอนนานแล้วหล่ะ ดูหน้าขาวใสสดชื่นขึ้นตั้งเยอะคงไปล้างหน้าที่อ่างล้างมือใกล้ๆเรียบร้อยแล้ว
เออ งั้นรอแป๊บนึงนะ ขอล้างหน้าหน่อย เดี๋ยวเอากุญแจ และจะเปิดหน้าร้านให้
ผมต้องขอโทษพี่อย่างแรงเลยนะครับที่เผลอหลับไป พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยก็เลยดื่มมากไป แล้วก็ขี่รถกินลมเล่นๆ ไม่อยากนอน มาเจอร้านกาแฟพี่ก็เลยว่ากะจะดื่มให้ประสาทมันแข็งซักหน่อย ก็เลย ....... อย่างที่เห็นนี่แหละครับ
ไม่นึกถึงคนอื่นเลยนะน้อง ทำให้คนอื่นเขาลำบาก ต้องมานอนเฝ้านายอย่างนี้เนี่ย แทนที่จะได้กลับไปนอนสบายๆบนที่นอนนุ่มๆ
ไม่เป็นไร ให้อภัย แต่หวังว่าคงไม่มีรอบสองนะ ผมพูดไม่ตรงกับความคิดพลางยิ้มๆ เขาก็ยิ้มอายๆเช่นกัน
ผมเปิดร้านแล้วช่วยเขาค่อยๆ นำมอเตอร์ไซค์ลงหน้าร้านเพราะมันชันพอควร
รู้มั้ย เมื่อคืนกุญแจคาที่รถอยู่นะ
จริงหรือคับ เกือบแย่ไปแล้วนะเนี่ยเรา ผมยืมรถเพื่อนมาด้วยสิ ที่สำคัญไม่ได้พกมือถือด้วย แต่ไม่เป็นไร ปลอดภัยทั้งรถทั้งคนแล้วนี่ ยังไงๆผมต้องขอขอบคุณพี่มากเลยนะครับ ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ทันที ผมรีบไหว้ตอบ เขายิ้ม เวลาเขายิ้มนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันะ
แล้วเราก็แยกกันที่หน้าร้าน ผมรีบกลับไปเก็บของในร้านแล้วเตรียมตัวเดินกลับหอทันที เดี๋ยวจะสายไปกว่านี้ ก็ได้แต่คิดว่า เรากล้ามากเลยนะที่ให้คนแปลกหน้ามานอนในร้าน ก็มันไม่มีทางเลือกนี่นา ผมจึงได้ถอดรองเท้าเขาไว้ให้ไกลตัวหน่อยเผื่อเขาจะได้หารองเท้าลำบากหน่อย รถก็ล่ามโซ่ล็อคคอไว้อย่างดี กุญแจก็ซ่อนไว้ให้ไกลตัวหน่อยเผื่อนาทีฉุกเฉินขึ้นมา จะได้ป้องกันตัวได้ ชื่อแซ่ก็ไม่ได้ถามไถ่ แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงเหตุการณ์ปกติ แล้วนี่
เฮ้อ! ถึงหอพักซะที
.เรานี่น้อ.....