“ขอเหตุผลหน่อยได้ไหม ทำไมนายถึงจับฉันมาแบบนี้ ในเมื่อเราก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน นายเองก็ไม่ได้เป็นโจร ไม่ได้ถูกใครใช้ไหว้วาน แล้วมันมีเหตุผลอะไรนายถึงต้องจับฉันมามัดด้วย”

อยากรู้คำตอบจากปากเขาต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองโดยไม่ต้องคาดเดา ทำไมผมถึงต้องโดนจับตัวมากักขัง หน่วงเหนี่ยวจนสิ้นอิสรภาพ เขาจะแค่จับมัดผมเพื่อข่มขู่เรียกร้องเอาสิ่งที่ต้องการ จะทำร้าย หรือฆ่ากันให้ตายก็ไม่อาจจะรู้ได้

“นายอยากได้ชีวิตของฉันหรือเปล่า”

ในหัวของผมสับสนปนเปกันไปหมดทั้งความหวาดระแวง ความโกรธ และความกลัว อย่างน้อยๆ ถ้าจะต้องตายจริงๆ ผมก็ควรจะได้รู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะอะไร

“หมายถึงอยากฆ่าคุณน่ะหรือครับ”

คิ้วเข้มของเขาเลิกขึ้นขณะถาม ผมพยักหน้าอย่างหวาดๆ เขาหัวเราะกับคำตอบของผม

“ผมอยากให้ชีวิตของคุณเป็นของผม แต่จะไม่มีการฆ่ากันเกิดขึ้นครับ”

ตอบพลางยิ้ม

“จับฉันมาทำไม???”

ถามย้ำเพื่อให้เขาตอบ โจรลักพาตัวนิ่งอึ้งไปนิดหนึ่ง เหมือนจะไม่ตอบ แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจยอมปริปาก ซึ่งก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรมากมายนัก

“มันเป็นเหตุผลที่ค่อนข้างไร้สาระนิดหน่อย แต่ผมรับรองว่ามันต้องเป็นเรื่องดีๆสำหรับเราสองคนแน่นอนครับ”

เด็กหนุ่มยิ้มปากกว้างมากกว่าเดิม ตาก็จับจ้องผมไม่วางตา เห็นท่าทางของเขาแล้ว มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดระแวง ถึงแม้เขาจะปฏิบัติต่อผมอย่างดี นอกเหนือจากการจับผมมามัดแล้วก็ไม่มีท่าทีคุกคามอย่างอื่น และจากคำตอบของเขาที่ยืนยันว่าไม่ต้องการทำร้ายผม หรือต้องการเงินทองแต่อย่างใด ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถไว้เนื้อเชื่อใจกันได้ หน้าตาดี แต่จิตใจอำมหิตก็มีถมไป ผู้คนสมัยนี้สามารถจะฆ่ากันได้ง่ายๆ แม้จะไม่รู้จักกันก็ตาม บางทีเขาอาจจะหลอกผมก็ได้ พอผมเผลอไม่ระวัง เขาก็จัดการกับผมอย่างง่ายดาย

ถึงแม้ว่าพ่อแม่ของผมจะตายหมดแล้ว เหลือผมอยู่ตัวคนเดียว แต่ผมก็ยังอยากจะอยู่ดูโลกนี้นานๆ การต้องมาตายทั้งที่วัยเพียงแค่ 27 ปี เป็นเรื่องที่น่าเศร้า ผมยังมีอะไรที่อยากทำอีกตั้งเยอะ ผมยังเห็นโลกไม่มาก ยังอยากท่องเที่ยวไปทั่วโลก
ผมยังไม่ได้สร้างครอบครัว ยังไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเยี่ยงคนร่ำรวยมีเงินหนา ในเมื่อผมยังมีอะไรหลายอย่างที่อยากทำแต่ทำไม่ได้ ผมจึงจำเป็นต้องรักษาชีวิตที่มีค่าน้อยนิดของผมเอาไว้ อย่างน้อยการเจรจาต่อรองมันอาจจะช่วยทำให้ผมมีโอกาสรอดเพื่อที่จะได้กลับไปทำสิ่งที่ต้องการ

“เรื่องดีๆอะไรของนาย ถ้าจะตกลงอะไรกันทำไมต้องจับฉันมัดด้วย”

คำถามของผมไม่ได้รับการตอบ เขาเพียงแต่นั่งยิ้ม ตาเป็นประกายขณะจ้องมองผม จนผมรู้สึกฉุน

“ปล่อยฉันเถอะ แล้วเราค่อยมาพูดกันว่านายต้องการอะไร อยากได้รถ อยากได้เงิน แก้วแหวนเงินทองของมีค่า อะไรก็ตามที่ฉันมี ฉันก็พร้อมจะให้นายหมด ขอเพียงปล่อยตัวฉัน อย่าจับฉันมัดอย่างนี้”

พยายามข่มความโกรธ ขอร้องวิงวอนเขา ในเมื่อเราไม่มีอะไรที่ผิดใจกัน หากผมพูดดีๆกับเขา หว่านล้อมเขาได้ และให้ในสิ่งที่มีค่ามากพอ เขาก็น่าจะปล่อยตัวผมไป

“ฉันพูดจริงๆนะ”

ย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นโจรหนุ่มยังเงียบ กลัวว่าเขาจะเข้าใจว่าผมแค่พูดเพื่อเอาตัวรอด แต่ผมตั้งใจจะให้เขาจริงๆ และไม่เอาเรื่องกับเขาด้วย เพราะเห็นว่าเขายังเด็กอยู่ และไม่มีท่าทางร้ายกาจเหมือนโจรเลยแม้แต่น้อย เขาอาจจะแค่หลงผิดไปเท่านั้น หรือไม่ก็กำลังขัดสนเดือดร้อน บางทีถ้าเขาได้เงินเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาอาจจะกลับตัวกลับใจกลายเป็นคนดีของสังคมก็ได้

“อย่าเพิ่งพูดตอนนี้ดีกว่าครับ สิ่งที่ผมต้องการจากคุณน่ะมีแน่ อยู่ที่ว่าคุณจะสามารถให้ผมได้หรือเปล่าเท่านั้น”

คำพูดแฝงนัยที่มาพร้อมกับตาวาววามของเขายิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจมากยิ่งขึ้น อะไรคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคนนี้ต้องการจนถึงขั้นจับผมมามัด ขอร้องกันดีๆไม่ได้เหรอ ถ้าผมมีผม และผมให้ได้ ผมให้เขาอย่างแน่นอน ไม่ต้องจับมามัดอย่างนี้หรอก

“ก็บอกมาสิว่าอะไร ถ้าฉันมี ฉันให้นายได้แน่”

ผมเอ่ยปากถามอย่างสงสัย

“แต่นายต้องปล่อยฉันก่อน ตกลงเจรจากันแบบนี้ คุยกันไม่รู้เรื่องแน่”

เขายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก ส่ายหน้าเป็นสัญญาณให้รู้ว่าไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ แล้วหันไปหยิบถาดมาวางบนตักตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ผมขออนุญาตที่จะไม่แก้มัดมือให้คุณนะครับ เพราะไม่อยากให้คุณหนี แต่เพื่อให้คุณทานข้าวได้ ผมจะอาสาเป็นคนป้อนข้าวให้เอง”

เขาใช้ช้อนตักโจ๊กในถ้วยยื่นมาที่ตรงหน้าผม แต่ผมไม่อยากกินอาหารที่เขาป้อนให้ อยากตกลงพูดคุยกันก่อน ผมไม่อาจจะทนใจเย็นกินข้าวเช้าทั้งที่ไม่รู้อนาคตของตนเอง จึงเบี่ยงหน้าหนี เม้มปากแน่น ตั้งใจว่าจะไม่ยอมกินจนกว่าผมจะได้รับการปล่อยตัวให้เป็นอิสระหรืออย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตัวเองถูกจับมาเพื่อจุดประสงค์ใด
มีเสียงหัวเราะเบาๆจากคนข้างๆ ดังให้ได้ยิน