วาเลนไทน์ อีกปีแล้วสินะ วันที่แสนเงียบเหงา ที่คนมีแฟนไม่เคยได้รู้ว่ามันเจ็บปวดเพียงไหน ที่ต้องเห็นคนมีคู่เค้าเดินเคียงกัน
ผมเองเป็นเกย์ธรรมดาๆ คนหนึงที่อยู่บนโลกใบนี้ วันเวลาเดินไป จนตอนนี้ ก็ 28 ปีแล้ว มันช่างยาวนานเหลือเกิน กับการเดินทางที่ค้นหาความรัก จนกระทั้งวันนี้ ก็ยังคงไม่เจอ บางทีมันอาจจะผิดที่ผมมัวแต่เฝ้าค้นหามันจนไม่ใส่ใจในคุณค่าของตัวเอง เฝ้าคิดแต่ถ้าไม่มีแฟน เราจะเป็นคนไร้ค่า เป็นเพียงมนุษย์คนหนึง ที่ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครรัก
ใครหลายคนมักพูดว่าให้ใส่ใจเพื่อน พ่อแม่ แต่สำหรับตัวผมเอง ไม่มีเลยทั้ง 2 อย่าง ในความรู้สึกผม เพื่อน ที่ห่างหาย เพื่อนที่ไม่เคยจริงใจ ผมคงเป็นคนโชคร้ายที่สุด ที่หาคำๆนี้ไม่พบ แม้แต่พ่อแม่ ผมก็ไม่รู้ว่า ยังมีหรือปล่าว ครอบครัวที่แตกระแหง พ่อและแม่ต่างมีแฟนใหม่ ความห่างหื่น ที่ไม่รู้ว่า คำว่าครอบครัวอยู่ที่ไหน
สิ่งเหล่านี้ทำให้ชีวิตของผม รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวและหวังจะมีใครซักคนเข้ามาเติมเต็ม ในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับ "ความรัก" คำๆนี้มันช่างง่ายดาย สำหรับใครหลายๆ คนเหลือเกิน แต่ทำไม สำหรับตัวผม ที่พยายามไขว่ขว้า กลับไม่เคยได้พบมันเลย
ผมรู้สึกเหมือนคนกำลังหลงทาง และหาสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่เจอ วิถีชีวิตของผมปัจจุบัน มันช่างเหมือนเกย์มั่วๆ คนหนึงแค่นั้นเอง ชีวิตที่วันหยุด ขลุกตัวอยู่แต่ในซาวน่าเกย์ สถานที่อันซึ่ง มีแต่คนไร้หัวใจ แต่ตัวผมเองกลับไปเพื่อมองหาความสัมพันธ์ หาใครซักคนที่จะรัก วันแล้ววันเล่า การกระทำนี้ ก็มีแต่ทำผมเสียใจ กับการที่เมื่อมีสัมพันธ์กับใคร ก็มักเผลอใจ ไปชอบเค้า แต่สุดท้าย ผมก็เป็นแค่ คนไว้บำบัดความใคร่ ที่จะหาทดแทนเมือ่ไหร่ก็ได้ เป็นแค่คนที่หมุนๆ เวียน กันไป
สมองผมคิด ว่าผมไม่ควรอยู่ในวงเวียนแบบนี้อีกแล้ว แต่ใจผม มันพยายามทำอะไรซักอย่าง ซักทางที่หวังได้ ว่าจะมีปาฎิหารย์ซักครั้ง ให้ใครซักคนมองผมบ้าง
ความเหงาแล้วความเศร้าที่ถาโถม ซะจนผมไม่มีแรงจะทำอะไรนี้ มันช่างทรมาณเหลือเกิน ทำไมนะ ผมบ่นกับตัวเองเสมอ ทำไม ผมถึงยังปลงไม่ได้ซักที ผมยังหยุดตัวเองไม่ซักที หยุดที่จะใครง่ายๆ หยุดที่วิ่งตามหาความรักที่ไม่ใช่ของผม และรอ.....และรอ..........แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องรอตลอดไปหรือป่าว.............