ผมกับไอ่เจมมีอะไรคล้ายกันอย่างนึง
นั่นคือ เราสองคน เป็นพวกไม่สมหวังกับความรักเหมือนกัน

ผมอ่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะที่ผ่านมาผมก็เคยรักใครจริงๆจังๆ ก็แค่คนเดียว
แต่คนเดียวนี่แหละทำให้ผมเจ็บอก จนต้องหลบไปเลียหัวใจไกลถึงเชียงใหม่
ทั้งๆที่ปกติผมไม่เคยออกไปไหนไกลๆตัวคนเดียวด้วยซ้ำ
อกหักกับความรักของผมจึงเป็นของคู่กัน

ส่วนไอ่เจมน่ะเหรอ มันเป็นพวกโรคจิต มันชอบมีความรักแบบไม่สมหวัง
แอบรักคนโน้นคนนี้ บอกเขาไปบ้าง ไม่บอกบ้าง
แต่ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องรักๆใคร่ๆของมันเท่าไหร่หรอก ถ้ามันไม่พูด
แต่บางทีผมก็ถาม ผมชอบถามมันนะ เวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน

เจม ตอนนี้ความรักของเมิงเป็นยังไงบ้างวะ
ผีตนไหนมาขยับปากผมให้ถามมันก็ไม่รู้
“รัก เริก อะไรของเมิงวะ ไม่มี๊ กรูโสด”

โสดบ้านป้าเมิงต้องทำเสียงสูงด้วยวะ จริงใจชิบ..

อ้าว แล้วพี่อะไรของเมิงนั่นน่ะ ไม่ได้คบกันเหรอวะ กรูเห็นไอ่เต้ยแม่งเล่าให้กรูฟัง
“โอย ไอ่เต้ยมันจะไปรู้อะไร มันก็รู้มานิดหน่อยก็ขยายความไปเอง เอ็งอย่าไปสนใจเลยบั๊ค”
เหอะน่า ทุกข์สุขของเพื่อนกรูก็อยากรู้บ้าง ทำไม กลัวกรูน้อยใจเหรอ

“อ้าว แล้วตอนนี้แกไม่มีใครเหรอวะ”
มันเปลี่ยนมาถามซะงั้น เล่นเอาผมเจ็บจี๊ด ที่กระดองใจ
ไม่มี ตอนนี้กรูไม่โฟกัสเรื่องนี้ เมิงอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง สรุปพี่คนนั้นของเมิงเป็นไงบ้าง
“กรูไม่รู้ว่ะ พออยู่กับเรา เขาก็ทำเหมือนรักเรา แต่พอไป มันก็เฉยๆ ชินแล้วว่ะ”

ผมรู้ว่ามันไม่ชิน แม้ปากมันจะบอกอย่างนั้น แต่สายตามันไม่ได้ยิ้มเหมือนปากแมวๆของมันที่ยิ้มให้ผม
“ไม ถ้ากรูอกหัก เมิงจะมาดามหัวใจให้กรูเหรอ ฮึ ไอ่บั๊ค”

ไม่ กรูจะถีบมึงให้หลังหัก ว่ายน้ำไม่ได้ เป็นไง กรูเลวมั้ย
“เออเมิงอ่ะ เลววววว ถึงเมิงจะเลว แต่กรูก็รักเมิง”
แหวะ กรูจะอ๊วก