"อ๋อ แค่นี้น่ะเหรอ ที่ทำให้โมโหโทโสขนาดนี้ ทำไมล่ะ ฉันก็แค่พูดความจริงว่านายต้องทำงานที่ฉันให้ คงจะกลับมืด ก็แค่ไม่อยากให้รอเท่านั้น นายอยู่บ้านเดียวกับฉัน เรากลับด้วยกันก็ได้ นายกวีต้องเข้าใจด้วยนะ ว่านายแต่งงานเป็นเมียฉันแล้ว ขืนมายุ่งมาเกาะแกะ ก็ทำตัวไม่ต่างอะไรกับชู้ หรือว่านายชอบให้เป็นแบบนี้"

ผมย้อนถามควิลล์ เขาทำหน้าง้ำหนักขึ้นกว่าเดิม พูดเสียงงอนๆ ก่อนจะเดินปึงปังขึ้นห้องนอนโดยไม่ยอมแตะต้องอาหาร

"ไม่ชอบทั้งคำว่า "ชู้" และคำว่า "เมีย" นั่นแหละ อย่ามาเรียกให้ได้ยินอีกนะ ฉันเป็นของนาย โดยไม่ได้เต็มใจ ถูกข่มขืน ฉันไม่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันยอมแต่งงานกับนายเพราะพ่อแม่ฉันดันหัวโบราณ เขาคงลืมไป คิดว่าฉันเป็นลูกผู้หญิง ที่เมื่อเสียตัวให้ใครก็ต้องอยู่กับคนๆนั้น

แต่เอาเถอะ มันก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันจะได้ถือโอกาส เรียนรู้การใช้ชีวิตคู่ และการปรนนิบัติใครบางคน เพื่อที่ว่าวันข้างหน้า หากว่าเราเลิกกัน ฉันจะได้ทำอย่างนั้นกับคนที่ฉันรัก ดังนั้นอย่าได้เข้าใจผิดอะไรเกินเลย ฉันไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มนายจนนิดเดียว นายฝรั่งขี้นก คนไทยก็ต้องเหมาะสมกับคนไทยเท่านั้น ไม่ใช่กับคนต่างชาติอย่างนาย"

เออหนอ กีดกันเชื้อชาติกันด้วย ทำไมเหรอ ฝรั่งอย่างผมรักคนไทยไม่ได้หรือไง หรือฝรั่งอย่างผมมันไร้หัวใจ รักใครไม่เป็น แล้วไอ้ที่ผมมาติดอยู่ที่เมืองไทยนี่ ไม่ใช่เพราะหลงรักคนไทยหรอกหรือ สู้อุตส่าห์ตามหนุ่มไทยรักแรกของผมมา หวังว่าจะได้อยู่ร่วมกัน แต่แล้วเขาก็จากผมไปมีคนอื่น แถมซ้ำยังเอาเงินผมไปจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือให้กลับประเทศได้เลย

ต้องวิ่งเต้นหางานทำ จนสามารถมีเงินมีทองซื้อบ้านได้ แต่แทนที่ผมจะกลับบ้าน ผมก็ดันหลงเสน่ห์เมืองไทย เสียจนอยากจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และหารักแท้กับหนุ่มไทยสักคน ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องมาลงเอยกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เป็นลูกศิษย์ของผม แถมซ้ำเขายังไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอีกด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานสักเท่าไหร่ ความสัมพันธ์แบบไม่ตั้งใจอย่างนี้มันมีโอกาสจะก่อให้เกิดรักแท้บ้างหรือเปล่านะ