พันไมล์เบือนหน้าหนี รู้สึกชังน้ำหน้าโจรหนุ่มจนไม่อยากแม้แต่จะมอง“ถ้าฉันไม่ให้นายตาย นายก็ไม่มีสิทธิ์ตาย ชีวิตนายอยู่ในกำมือฉันแล้วตอนนี้ เพราะฉะนั้น กินข้าวต้มเสียดีๆ ถ้าไม่อยากกินทั้งน้ำตา”
น้ำเสียงดุดันข่มขู่ แต่พันไมล์ยังคงนิ่งเฉย ท่าทางดื้อดึง เหมือนกำลังท้าทายเขาอยู่นั้น ทำให้แสนก้าวนึกหมั่นไส้
มือแข็งแรงของเขายื่นไปจับปลายคางของพันไมล์แล้วใช้นิ้วบังคับให้หน้าหันมาหาเขา
“กินเดี๋ยวนี้”
ออกคำสั่งเสียงเข้ม พลางชี้ไปที่ชามข้าวต้มที่กำลังร้อนๆซึ่งวางอยู่ตรงหัวเตียง พันไมล์มองชามข้าวต้มแล้วมองหน้าแสนก้าว กัดฟันกรอดอย่างโกรธจัดที่ถูกบังคับ
ฉับพลันความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวสมอง
หนุ่มหน้าหวานเบี่ยงตัวหันไปหยิบจานข้าวต้มที่อยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงมาถือไว้ในมือ ข้าวต้มชามนั้นคลายความร้อนลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังอุ่นๆอยู่ พันไมล์แสร้งคนข้าวในถ้วย หางตาก็เหลือบมองปฏิกิริยาคนตรงหน้า และได้เห็นแสนก้าวมองเขาอยู่เช่นกัน มีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจบนใบหน้าโจรหนุ่มรูปงาม
“เมื่อกี้ถ้าฉันมาไม่ทัน นายคงตบตีกับอาบจันทร์ใช่ไหม ติดใจรสสวาทของฉันจนต้องแย่งกันเลยเหรอ ที่จริงไม่ต้องแย่งกันหรอกนะ เพราะฉันยินดีบริการให้อย่างทั่วถึงอยู่แล้ว”
แสนก้าวพูดยั่ว เมื่อเห็นพันไมล์ทำหน้าเคร่งเครียด เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เพ้อหรือเปล่า ใครจะตบตีแย่งชิงโจรบ้ากามอย่างแก มีแต่อาบจันทร์คนเดียวเท่านั้นที่อยากได้แกไปเป็นผัว”
พันไมล์โต้ตอบทันควัน แม้ในสมองกำลังวางแผนแก้แค้นโจรหื่นอยู่ แต่หูก็ได้ยินทุกคำพูดของแสนก้าว แล้วเกิดสะอิดสะเอียนการหลงตัวเองของเขาจนอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
“แล้วนายล่ะ ไม่เคยอยากได้ฉันงั้นเลยเหรอ แล้วไอ้ที่ร้องครางซี๊ดซ๊าดเมื่อคืนนั้นมันคืออะไร”
โจรหนุ่มนึกสนุก แหย่คนหน้าหวานเล่น เพื่อให้เกิดการโต้ตอบ บรรยากาศจะได้ไม่เงียบจนอึดอัด ทว่าพันไมล์ไม่เล่นด้วย
“แกมันน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงสิ้นดี”
พันไมล์กัดฟันกรอด รู้สึกเดือดปุดๆขึ้นมาแล้ว
“แต่คนที่น่ารังเกียจคนนี้ ก็เป็นผัวของนายก็แล้วกัน จำใส่สมองไว้สิ”
แสนก้าวยิ้มยั่ว พลางยื่นมือข้างหนึ่งไปสัมผัสใบหน้าหวานๆนั้นอย่างแผ่วเบา พันไมล์ปัดมือโจรหนุ่มให้ห่างตัว แล้วจังหวะที่แสนก้าวเผลอ พันไมล์ก็เหวี่ยงชามข้าวต้มร้อนๆใส่หน้าหล่อๆของโจรหนุ่มทันที
“เฮ้ยยยยยยย”
เสียงร้องลั่นดังมาจากปากแสนก้าว เมื่อชามข้าวต้มเฉียดหน้าไปเนื่องจากคนทำร้ายฝีมือไม่แม่นเท่าไหร่ ทั้งที่อยู่ใกล้ แต่รีบร้อนและกะจังหวะไม่ดีโจรหนุ่มเหลือบเห็นเสียก่อนเลยเบี่ยงหนีทัน แต่กระนั้นข้าวต้มในชามก็กระฉอกเลอะไหล่และแขนข้างหนึ่งของเขา และราดรดลงมาบนเนินอก ก่อนที่ชามข้าวจะกระเด็นกระดอนไปอยู่ที่มุมห้อง
โชคดีที่โจรหนุ่มใส่เสื้อยีนส์หนาทับเสื้อยืดอีกที ความร้อนจึงไม่สัมผัสถึงผิวมากนัก แต่เม็ดข้าวบางส่วนที่กระเด็นไปถูกต้นคอและมือ ก็เล่นเอาสะดุ้งได้เหมือนกัน
“นายทำอะไรน่ะ”
แสนก้าวตวาดเสียงลั่นขณะเอามือปัดข้าวออกจากตัว หน้าตาบูดบึ้งอย่างคนโกรธจัด ตาจ้องเขม็งไปยังคนตัวเล็กที่มองมาอย่างไม่เกร็งกลัว