แวะมาทักทายยามเช้า อรุณสวัสดิ์ค่ะ แฟนนิยายทุกท่าน วันอาทิตย์อย่างนี้ หลายๆท่าน อาจจะหยุดงานอยู่กับบ้าน บางคนอาศัยวันหยุดนี้ พักผ่อน ทำตัวตามสบาย อ่านหนังสือ ดูหนังฟังเพลง ทำความสะอาดบ้าน หรือไปเที่ยว
อย่างไรก็อย่าลืมแวะมาอ่านนิยายเรื่องนี้ เพื่อความบันเทิงอารมณ์นะคะ
...........................................
“โง่ หรือไง ก็เอาข้าวต้มร้อนๆสาดใส่แกน่ะสิ เสียดายที่มันพลาดเป้า ฉันกะสาดให้โดนปากแก จะได้พูดเรื่องชั่วๆไม่ได้”
พันไมล์พูดอย่างไม่เกรงกลัว พยายามคิดอย่างรวดเร็วว่าจะหาทางเอาตัวรอดในสถานการณ์นี้ได้อย่างไร เมื่อเขาลงมือพลาด และโอกาสมีแค่ครั้งเดียว
ตอนนี้แสนก้าวกำลังโกรธจัด แล้วต้องเล่นงานเขาอย่างแน่นอน เท่าที่หนุ่มหน้าหวานคิดได้ตอนนี้ก็คือ “สู้แค่ตาย” เพื่อไม่ให้แสนก้าวเหยียดหยามเขาอีกต่อไป
“อยากลองดีนักใช่ไหม เอาสิ เราจะได้เห็นดีกัน”
แสนก้าวคำราม พลางกระโจนเข้าไปหาร่างเล็กๆที่นั่งอยู่บนเตียง พันไมล์เตรียมพร้อมอยู่แล้ว พอเห็นแสนก้าวโผเข้ามา เขาก็เหวี่ยงเท้าลงกับพื้นห้อง แล้วฉวยตะเกียงขึ้นมาถือในมือยื่นมาตรงหน้า
“เอาสิ ถ้าแกเข้ามาใกล้ฉันนิดเดียว ฉันจะเผาบ้านแกทั้งหลังเลย”
หนุ่มหน้าหวานพูดขู่ แต่ยังไม่กล้าทำจริงๆ ด้วยความที่ไม่เคยทำสิ่งเลวร้ายมาก่อน ทำให้เขาคิดหนักว่ามันจะคุ้มค่ากันหรือไม่ ในบ้านมีเขากับโจรหนุ่มอยู่กันสองคน ส่วนข้างล่างมีพวกลูกน้องของแสนก้าวอยู่ 4-5 คน ถ้าเขาเผาบ้านหลังนี้ ก็จะก่อให้เกิดความโกลาหลวุ่นวาย เขาก็จะมีโอกาสหนีไปได้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหน ระยะทาง 10 กิโลอาจจะไม่ไกล แต่เดินทางมืดๆค่ำๆ ในป่าที่เต็มไปด้วยอันตราย เขาอาจจะตายกลางทาง หรือไม่ก็ถูกจับได้เสียก่อน และอาจจะถูกรุมโทรมก็ได้ หรือถ้าหนีจากกองไฟไม่พ้น เขาก็อาจจะตายอยู่ในกองเพลิงนี่แหละ
ไม่ว่าจะคิดในแง่มุมใดก็มีแต่ตายกับตาย ต่างกันแค่เพียงตายจริงๆ กับตายทั้งเป็น
นึกถึงแม่กับพ่อ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้างหนอ เมื่อรู้ว่าเขาหายตัวไป คนในกองละคร คงจะตามหาตัวเขา เพราะเขาไม่ได้ไปซ้อม ละครก็ใกล้จะแสดงในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าแล้ว เขาได้บทเด่นในครั้งนี้ด้วย ตอนนี้เขาไม่อยู่ ทางผู้กำกับคงให้คนไปถามหาเขาจากที่บ้านเป็นแน่ แล้วพ่อแม่คงเป็นทุกข์เมื่อไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
สื่อต่างๆ จะลงข่าวเกี่ยวกับการหายตัวของเขาบ้างไหม แล้วจะมีใครแจ้งความ หรือส่งคนออกหาตัวเขาหรือเปล่า เขาอยากให้มีคนได้เบาะแสไอ้โจรหื่นจัง และแกะรอยมาช่วยเขาได้ทัน มาก่อนที่เขาจะตัดสินใจยอมตายหากทนไม่ได้ที่ถูกหยามเกียรติมากๆ
“วางตะเกียงลงเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวก็ตกลงไปเผาบ้านจริงๆหรอก”
แสนก้าวร้องสั่ง ตาก็จ้องมองพันไมล์ไม่วางตา เห็นมือคนสวยที่ถือตะเกียงสั่นระริก ดูก็รู้ว่าไอ้ไก่อ่อนไม่กล้า คนที่เคยผ่านการทำเรื่องเลวร้ายมาก่อนอย่างเขาดูออก
“ดีสิ แกจะได้ไม่มีที่อยู่ หรือถ้าโชคดีกว่านั้น แกจะได้ตายในกองเพลิงด้วย”
พันไมล์ยังทำปากเก่ง ด้วยคิดว่าตัวเองเป็นต่อ แต่หารู้ไม่ ว่ากำลังกายเป็นเหยื่อให้โจรหนุ่มหาความสนุกใส่ตัวอีกครั้ง
แสนก้าวเดินเข้าไปหาพันไมล์ ซึ่งมองมาทำหน้าเลิ่กลั่ก พลางถอยหลังโดยที่ยังชูตะเกียงยื่นมาตรงหน้า
“ถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันเผาบ้านจริงๆด้วย”
พันไมล์ขู่ ตาก็จ้องมองการเคลื่อนไหวของโจรหนุ่มไม่ให้คลาดสายตา แสนก้าวยิ้มเหี้ยมเกรียม จ้องมองคนตัวเล็กกว่าขณะที่หัวสมองประเมินสถานการณ์
“อย่าให้ต้องใช้กำลังกันดีกว่าน่า บอกให้วางตะเกียงก็วางสิ”
แสนก้าวยังเดินรี่เข้าหา หนุ่มหน้าหวานก็เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ชนเข้ากับผนังห้อง พันไมล์กวาดตามองไปรอบตัวอย่างรวดเร็ว เห็นเตียงที่เพิ่งลุกถัดมาอยู่ใกล้ๆ ห่างออกไปเป็นหน้าต่างที่เปิดโล่ง เขาเดินถอยหลังไปที่หน้าต่างที่หมายตาอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะทุ่มตะเกียงลงกับพื้น แล้วหาโอกาสปีนหนีลงไปข้างล่าง
สายตาคมกริบมองจ้องพันไมล์ทุกความเคลื่อนไหว โจรหนุ่มอ่านเกมออกว่าเหยื่อของเขากำลังจะทำอะไร เขาจึงคิดหาทางที่จะจัดการกับคนหน้าหวานก่อนที่จะเผาบ้านของเขาตามที่ขู่เอาไว้
“ฉันบอกให้วางยังไงล่ะ”
โจรหนุ่มสั่งเสียงดุดันขณะก้าวอย่างรวดเร็วเข้ามาหา คนถือตะเกียงตกใจ กลัวภัยจะมาถึงตัว เลยตัดสินใจชูตะเกียงขึ้นสูงทำท่าจะทุ่มลงกับพื้น ทว่าไม่ทันได้ทุ่มเพราะใจไม่ถึงพอ ไม่กล้าเผาบ้านใคร หนุ่มหน้าคมก็กระโจนพรวดถึงตัวก่อน
มือแข็งแรงข้างหนึ่งยื่นไปจับข้อมือบางแล้วจับบิดส่วนอีกข้างแย่งตะเกียงมาถือเอาไว้ มันอาจจะเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดนักที่เข้าถึงตัวคนที่มีวัตถุไวไฟ แต่จากการประเมินท่าทีละล้าละลังของคนที่ขู่ว่าจะเผาบ้าน โจรหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงความกลัวสิ่งที่กำลังคิดจะทำ ดาราหนุ่มเหมือนคนที่ไม่เคยทำผิดคิดร้ายกับใคร ทำให้ใจไม่กล้าพอที่จะกระทำความผิด และทำให้เขาเข้าถึงตัวได้ง่าย