พันไมล์หลับไปแล้ว ใบหน้าเปียกชื้นด้วยน้ำตา จมูกโด่งแหลมแดงก่ำ ตาบวมเป่ง
ทำไมต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้ด้วย ทำยังกับไม่เคยเสียตัวให้ผู้ชายคนไหน และต่อให้รังเกียจเขามากเพียงใด ก็น่าจะนึกถึงตอนเต็มอกเต็มใจรับเขามาในกายบ้าง หรือเป็นพวกกายอยากปากตอแหล ไม่ชอบขี้หน้าแต่ก็อ้าขารอความอคติที่มีต่อพันไมล์ ทำให้แสนก้าวชักมือกลับ นอนหันหลังให้ แต่กว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบรุ่งสาง ความคิดวนเวียนถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป ความคิดฝ่ายดีบอกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันรุนแรงเหลือเกิน เขาไม่ควรทำลายชีวิตคนอื่นที่ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับตัวเอง ไม่ควรตั้งศาลเตี้ยพิพากษาชีวิตคนอื่น ควรปล่อยให้เวรกรรมตามสนองเอง หรือเป็นเรื่องที่คนที่เกี่ยวข้องด้วยควรจัดการ ด้านสำนึกฝ่ายชั่วร้ายก็คอยออกมาสนับสนุนการกระทำ ย้ำเตือนว่าสิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องถูกต้อง สังคมมีคนเลวมากเกินไป หากรอให้เวรกรรมตามทันคงช้าไม่ทันการ คนไม่ดีควรถูกกำจัดและจำกัดวงให้เหลือน้อยจนไม่กล้าที่จะทำชั่วอีก และผู้ชายคนนี้ทำให้คนดีๆต้องกลายเป็นบ้า สิ่งที่โดนเขากระทำยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ความคิดทางดีชั่วผลัดกันให้เหตุและผลวนเวียนอยู่ในสมองเขาทั้งคืนกว่าจะหลับตาลงได้ก็เกือบค่อนรุ่ง ทว่าหลับได้ไม่นานก็พลันสะดุ้งตื่นเมื่อร่างกายโดนทับและถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทงจนเจ็บปวด เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบคนตัวเล็กหน้าขาวคร่อมอยู่บนตัวเขากำลังเงื้อส้อมจะจ้วงแทงเข้ามาต้นคอ ใบหน้างามบูดบึ้งสายตาที่มองจ้องเขาเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชัง
“อำมหิตจริงๆ จะฆ่าคนโดยไม่ให้เขาได้ป้องกันตัวบ้างเลยหรือไง”
เขาตวาดลั่นด้วยความโกรธที่ตัวเองถูกรอบทำร้ายขณะนอนหลับ รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วแขน จากปรายหางตาพบว่าที่ต้นแขนของเขาถูกส้อมจิ้มจนเป็นรูและเลือดกำลังไหลออกมาตามบาดแผลเป็นทางยาว
พอเห็นเลือดตัวเองก็ยิ่งทวีความโกรธ อาศัยจังหวะที่หนุ่มหน้าหวานกำลังตกใจที่เขาตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองถูกทำร้ายพอดี พลิกร่างคนที่ถือส้อมค้างอยู่ในมือจับกดลงกับที่นอนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขึ้นคร่อมทับ จับมือที่ถือส้อมบิดอย่างแรงจนคนที่ลอบทำร้ายเขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ทว่าไม่มีเสียงร้องจากคนตัวเล็กสักแอะ
“ทำแบบนี้ทำไม คิดว่าฆ่าฉันแล้วจะได้ออกจากที่นี่ง่ายๆหรือไง”
เขาตะคอกใส่เสียงดัง ทว่าคนที่ถูกคุกคามหาได้เกรงกลัวไม่ กลับเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย
“เสียใจเหมือนกันที่ทำพลาด ที่จริงฉันก็รู้ว่าคงทำให้คนอย่างแกตายไม่ได้ เพราะฉันคงไม่โหดเหี้ยมพอที่จะฆ่าคน แม้ว่าฉันจะอยากฆ่าแกแค่ไหนก็ตาม”
“ไม่ได้ต้องการฆ่า แต่แทงฉันเสียเลือดไหลขนาดนี้เลยนะ”
เขาชี้ดูที่ต้นแขนตัวเอง พลางจ้องหน้าคนทำอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ และเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มสาแก่ใจบนใบหน้าหวานๆของคนที่อยู่ใต้ร่าง
“ก็ยังไกลหัวใจมากไม่ใช่เหรอ ฉันน่าจะแทงตรงหัวใจของแก อยากจะรู้นักว่าเลือดที่ไหลออกมาจะมีสีดำ เหมือนใจของแกหรือเปล่า”
คำตอบนั้นทำให้โจรหนุ่มยิ่งโกรธหนักขึ้นไปอีก
“นอกจากจะชอบแย่งผัวชาวบ้านเขาแล้ว ยังชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นด้วย เป็นพวกซาดิสม์ แมสโซคิส หรือไง อยากลองแบบนี้บ้างไหม จะได้จัดให้