เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน รู้สึกฉุนที่คนที่ทำร้ายเขากลับทำท่าไม่อนาทรร้อนใจ ปวดแขนข้างที่ถูกแทงจนเลือดไหล อยากจะบีบคอขาวๆให้แหลกคามือ แต่การทำอย่างนั้นก็คงไม่ช่วยให้พันไมล์สำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป เพราะหนุ่มหน้าหวานไม่ได้รู้สึกผิด ฆ่าไปก็ตายเปล่า“เลือดตกยางออกแค่นี้ ยังไม่เท่ากับที่แกทำทารุณกับฉันเลยสักนิด ฉันแค่ต้องการให้แกได้รู้จักเจ็บบ้าง อยากเป็นคนพิพากษาโทษแกบ้าง แกจะได้รู้ว่าเวลาแกลงโทษคนอื่นที่เขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรเลยกับแก มันเป็นอย่างไร”
คำพูดของพันไมล์ทำให้หนุ่มหน้าคมจนคำพูดที่จะโต้ตอบ รู้สึกกระตุกวูบที่หัวใจกับคำเหน็บเชิงตัดพ้อนั่น จริงสินะ เขาไม่รู้จักคนตัวเล็กเลยสักนิด ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เขาแค่แก้แค้นแทนครอบครัวเพื่อนเท่านั้น ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิด
“แกเจ็บ คนอื่นก็ไม่ต่างกับแก เขาก็เจ็บเป็นเหมือนกัน”
“แล้วความผิดที่นายทำกับคนอื่นล่ะ คนอื่นก็เจ็บเหมือนกันนะ”
น้ำเสียงของแสนก้าวอ่อนลงขณะตั้งคำถามเอากับพันไมล์ เขาเองก็อยากรู้ความรู้สึกของหนุ่มหน้าหวานเช่นกันว่ารู้สึกอย่างไรบ้างที่ทำให้คนอื่นเขาเจ็บปวด
“ถ้าฉันผิดจริง ทำร้ายคนอื่นจริง ทำไมไม่ให้พวกเขามากล่าวโทษกับฉันเองล่ะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันที่ฉันทำให้เขาเสียใจ เพราะฉันค่อนข้างมั่นใจเหมือนกัน ว่าฉันไม่เคยทำร้ายใคร”
หน้าหวานเชิดขึ้น ดวงตาเปล่งประกายกล้าท้าทาย ทำให้คนที่เริ่มจะลังเลกับการกระทำของตัวเอง เกิดทิฐิขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่เห็นจะน่าสงสารเลยสักนิด อวดดื้อถือดี คิดว่าตัวเองถูก คงเคยชินกับการทำความผิดเสียจนแยกแยะดีชั่วไม่ได้ ขนาดทำร้ายเขาจนเลือดอาบ ยังทำหน้าแบบสาแก่ใจ
“คนพวกนั้นเขาไม่โหดเหี้ยมพอที่จะทำร้ายคนอื่น มันต้องฉันเท่านั้นที่จะจัดการคนเลวอย่างนาย”
แสนก้าวใช้มือแข็งแรงบีบคางคนสวยไม่ให้หันหน้าหนีเขา
“และจำเอาไว้ด้วยว่า อย่าคิดต่อต้านฉัน เพราะยิ่งทำ นายก็จะยิ่งเจ็บตัว”
พูดจบเขาก็โถมทับร่างเล็กนั้น ใช้กำลังบังคับข่มขืนใจจนหนุ่มหน้าหวานตกเป็นของเขาอีกครั้ง ซึ่งเต็มไปด้วยความรุนแรงก้าวร้าว ปราศจากความเมตตาปราณี และเหยื่อของเขาก็ใจแข็งพอที่จะไม่ร้องขอความเห็นใจ และไม่ยอมตอบสนอง นอนนิ่งเป็นหุ่นไม่ว่าเขาจะจับพลิกซ้ายพลิกขวา ก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือใดๆ ซึ่งแสนก้าวก็ไม่แคร์ เขาประสงค์จะแก้แค้นให้กับตัวเองที่ถูกทำร้ายเท่านั้น และพันไมล์ก็จะต้องเจ็บปวดเช่นเดียวกัน
ร่างเล็กยับเยินเพราะถูกข่มขืนอีกหลายครั้งตั้งแต่รุ่งสางจนกระทั่งสาย น้ำตาไม่ไหลให้เห็นสักหยด มีเพียงริมฝีปากห้อเลือดที่เจ้าตัวกัดแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดที่ถูกย่ำยี
แสนก้าวผละจากร่างของพันไมล์หลังจากลงมือข่มขืนต่อเนื่องยาวนาน หากเพียงเหยื่อของเขาจะแสดงท่าทีอ่อนแอให้เห็นเขาคิดว่าตัวเองอาจจะยั้งมือหรือหยุดยั้งการกระทำรุนแรง แต่กลับไม่เป็นอย่างที่เขาคาดคิด พันไมล์มองเขาด้วยแววตาดูหมิ่นเกลียดชัง และมันทำให้เขาโมโหมากจนระบายความโกรธแค้นใส่ร่างงามอย่างไม่ยั้ง โดยไม่แยแสว่าพันไมล์จะชอกช้ำเจ็บปวดเพียงไหน
“พอแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงเยือกเย็นถาม หลังจากที่โจรหนุ่มไถลตัวลงไปนอนแผ่หราเคียงข้าง แสนก้าวพยักหน้าอย่างเนือยๆ ความเหน็ดเหนื่อยจากการทุ่มพละกำลังไปกับการแก้แค้นทำให้เขาไม่อยากจะพูดอะไรอีก ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะเหยียบย่ำพันไมล์ให้เจ็บปวดด้วยคำพูดของเขา