โจรหนุ่มตะโกนเสียงดังกรอกใส่รูหูของคนที่สลบไสล ทว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เมื่อไม่สามารถทำให้พันไมล์ฟื้นขึ้นมาได้ แสนก้าวก็จำต้องช้อนร่างเปล่าเปลือยของเหยื่อกามของเขาขึ้นมาอุ้ม แล้วเดินเลยห้องของพันไมล์ ตรงไปยังห้องของตัวเอง
จวบจนอรุณรุ่งของอีกวันหนุ่มหน้าหวานถึงได้ฟื้นคืนสติ ตื่นมาในห้องที่ไม่ใช่ที่คุมขังเดิมที่ขังเขามาตลอดอาทิตย์ ห้องที่มีคนคุมหน้ายักษ์จ้องมองเขามาจากที่นั่งข้างเตียง
พันไมล์หลับตาลงอีกครั้งด้วยไม่อยากเห็นหน้าคนที่อยู่ร่วมห้อง รับรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน รู้สึกว่าตัวเองกำลังติดอยู่ในฝันร้าย มันทำให้เขาไม่อยากตื่นขึ้นมา และไม่อยากที่จะลืมตามองคนใจยักษ์ใจมาร“ถ้าตื่นแล้ว ก็กรุณาลุกลงจากเตียง ไปทำงานทำการได้แล้ว ที่นี่ไม่ให้ใครอยู่ฟรี กินฟรีหรอกนะ อย่าเอาความเป็นคุณหนู มาใช้กับบ้านป่าที่นี่”
น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากดังมาจากปากของโจรร้ายที่นั่งอยู่ข้างเตียง แสนก้าวลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นคนบนเตียงยังนั่งหลับตานิ่ง ไม่ยอมขยับ กระทั่งเขาเดินมาจนถึงเตียงแล้ว พันไมล์ก็ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามอง
แขนข้างหนึ่งของพันไมล์ถูกกระชากขึ้นมา คนตัวเล็กไม่ได้ตั้งหลักเตรียมพร้อมที่จะต่อต้าน ทำให้เซถลาเข้ามาปะทะอกแกร่งของคนที่ยืนตระหง่านค้ำหัว พันไมล์ลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ก็พบกับใบหน้าถมึงทึงที่อยู่ใกล้ๆ หนุ่มหน้าหวานเบนหน้าหนีโดยอัตโนมัติ
“ทำไม เกลียดหน้าผัว จนไม่อยากจะมองหรือไง”
ประโยคนั้นเรียกใบหน้าหวานให้หันกลับมา ดวงตาลุกวาว เต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง แสนก้าวเองก็ตกใจตัวเองเช่นกัน ไม่คิดว่าคำนั้นจะหลุดออกจากปาก เขาไม่เคยคิดจะใช้คำว่า “ผัว” หรือ “สามี” กับใคร หากไม่คิดว่าจะผูกพัน แต่เมื่อมันหลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจ เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คิดเสียว่าเป็นแค่คำพูดถากถางให้เจ็บปวด
“แกไม่ใช่ผัวฉัน....แกมันไอ้วิตถาร ไอ้โรคจิต สิ่งที่แกทำกับฉัน มันเป็นเรื่องชั่วช้าที่มีแต่คนเลวๆที่จะทำกัน และไม่ว่าอะไรที่แกทำกับฉัน ฉันจะไม่มีวันยอมรับมัน”
หนุ่มหน้าหวานผลักแสนก้าวออกห่างตัว ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่มันก็ดูป้อแป้เหลือเกิน
“มันอาจจะทำใจยอมรับยากสักหน่อย เพราะนายคงไม่เคยถูกใครข่มขืน ที่ผ่านมา เคยแต่สมยอมมาตลอดใช่ไหม เอาน่า สักพักก็จะชินไปเอง แล้วจะรู้ว่าไม่ว่าจะมีเซ็กส์แบบไหน ก็สร้างความสุขให้กับนายได้เหมือนกัน”
โจรหนุ่มหยามหยัน พันไมล์กัดกรามแน่น มองแสนก้าวอย่างชิงชัง และด้วยความโกรธที่มีต่อคนชั่วที่ทำลายเขา ทำให้พันไมล์อยากโต้ตอบให้แสนก้าวได้เจ็บปวดบ้าง
กำปั้นถูกเหวี่ยงใส่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า มันพลาดเป้าเพราะอีกฝ่ายเตรียมตัวตั้งรับตั้งแต่เห็นเหยื่อของตัวเองเงื้อง่าหมัดขึ้นมา มือแข็งแรงของหนุ่มหน้าคมจับข้อมือของอีกฝ่ายแล้วพลิกหงายไปอีกด้านอย่างแรง จนเจ้าของมือนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ถ้าชอบความรุนแรงก็บอกกันได้ ฉันเต็มใจจัดให้”
พูดจบก็บิดข้อมือของพันไมล์แรงขึ้นไปอีก หนุ่มหน้าหวานน้ำตาซึม เม้มปากแน่นกลั้นสะอื้น พยายามไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น ทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดแทบขาดใจ ในหัวสมองก็อึงอลไปด้วยคำถาม
ทำไมเขาต้องถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจอย่างนี้ด้วย เขาไปทำผิดกับใครไว้หรือ จนป่านนี้ พันไมล์ก็ยังไม่ได้รับความกระจ่างชัด เขารู้แต่เพียงว่าถูกจับมาเพื่อแก้แค้นให้กับใครบางคน ที่เคยเจ็บปวดเพราะเขา ซึ่งชายหนุ่มก็นึกไม่ออกว่าเขาเคยไปทำเลวกับใครไว้จนต้องได้รับผลกรรมเช่นนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา พันไมล์ปฎิบัติตัวกับคนอื่นๆอย่างนอบน้อม กับผู้ใหญ่ก็ให้ความเคารพ กับเพื่อนร่วมงานก็ให้เกียรติ เขาอาจจะวีน จะเหวี่ยงบ้าง กับเรื่องที่ไม่ถูกใจ แต่ก็ใช่ว่าจะทำตัวเป็นคนเจ้าอารมณ์รับไม่ได้ในทุกๆเรื่อง และทุกครั้งที่หงุดหงิดไม่พอใจ เขาก็ไม่เคยต่อว่า ด่าทอ หรือทำร้ายใครอย่างรุนแรงเลยแม้แต่ครั้งเดียว พ่อกับแม่พร่ำสอนเขาตั้งแต่เป็นเด็ก ให้คิดดีทำดี และให้เกียรติคนทุกคน ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะอยู่ในระดับไหนก็ตาม เพราะทุกคนมีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน เพียงแต่ต้นทุนของพวกเขามีไม่เท่ากัน
หนุ่มหน้าหวานไม่มีเวลามากพอที่จะครุ่นคิดหาเหตุผล เพราะคนที่แสดงความกักขฬะต่อเขาแสดงอำนาจบาตรใหญ่อย่างต่อเนื่อง