ขอต้อนรับวันสงกรานต์ ด้วยการนำเรื่องนี้มาลงให้ได้อ่านกัน หวังว่าคงจะถูกใจผู้อ่านบ้าง อย่างไรก็แนะนำติชมกันบ้างนะคะ เหงาๆอย่างนี้ ไม่รู้ว่ามีคนอ่านหรือเปล่า เราก็เลยไม่รู้ว่าจะลงต่อดีหรือไม่ .....................................................................................
มาตื่นอีกทีตอนย่ำรุ่ง เมื่อได้ยินเสียงแปร๋นแว๊ดแหวขึ้นใกล้ๆหู พร้อมกับผ้าห่มที่ถูกกระชากออก พันไมล์หยีตาขึ้นมอง ก็พบแม่สาวร่างอวบ ผมยาวสีดำขลับ ตัดเป็นหน้าม้า ยืนเท้าสะเอว ใบหน้าถมึงทึงอยู่ข้างเตียง นี่ถ้าโผล่มายามวิกาล เขาคงนึกว่าเป็นผีเจ้าที่ ตามมาหลอกหลอนเป็นแน่
“ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองอยู่หรือไง ออกไปกินข้าวได้แล้ว”
หน้าสวยๆ แต่วาจาไม่สวยสมหน้า เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก ตาที่มองมา ไม่เป็นมิตรนัก
“เธอคือ...”
เขาถาม แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่รอฟังคำตอบ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ที่กระท่อมแห่งนี้ มีแต่ผู้ชาย จะมีผู้หญิงก็เพียงคนเดียว คือคนที่ส่งเสียงร้องเมื่อคืน และเธอคงจะเป็นคู่ขาหรือเมียของไอ้หื่นนั่นแน่ๆ
พันไมล์ลุกจากที่นอน แล้วยืนรอ นึกเดาว่า ผู้หญิงคนนี้คงมาตามคำสั่งของโจรบ้ากาม ที่สั่งให้เขาออกไปกินข้าวข้างนอกดีเหมือนกัน อุดอู้อยู่แต่ในห้องมานาน ตั้งแต่ถูกจับตัวมา ออกไปข้างนอกบ้างก็คงจะดี จะได้มองหาทางหนีทีไล่ไว้ด้วย
กินอาหารนอกบ้าน ตามที่โจรหนุ่มสั่ง ก็คือการลงไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะไม้ตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปรับลม แสนก้าวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว โดยที่บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวหน้าตาแปลกๆมากมายหลายอย่างวางอยู่
“เป็นไงเมื่อคืนหลับสบายไหม”
น้ำเสียงเยาะๆ ถามขึ้น พันไมล์สบตาคมวาวที่จ้องมาอย่างจับผิด แล้วก็นึกหมั่นไส้ เมื่อคืนกว่าที่เขาจะหลับลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบรุ่งสาง เพราะห้องข้างๆ ทำกิจกรรมเข้าจังหวะส่งเสียงดังทั้งคืนอย่างไม่กลัวร่างกายจะทรุดโทรมมีปัญหา
“อ๋อ แน่นอน หลับในบ้านกลางป่า แถมมีเสียงสิงสาราสัตว์สมสู่กัน ฟังเพลินราวดนตรีขับกล่อม”
พูดออกไปอย่างกระทบกระแทกแดกดัน แม่สาวทรงโตที่เดินมานั่งเบียดจนหน้าอกชิดต้นแขนของหนุ่มหน้าคม ทำหน้าไม่พอใจ ขยับปากจะด่าโต้ตอบ หากแต่แสนก้าวขัดขึ้นด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มไม่รู้สึกรู้สา
“ทำตัวไว้ให้ชินก็ดี เพราะสัตว์แถวนี้ก็ชอบสมสู่ไม่เลือกฤดู ตอนนี้นายแค่ได้ฟังเสียง อีกไม่นานนายคงได้มีโอกาสร่วมวง รับรองนายคงติดใจไปนาน แต่เอ...คนอย่างนายได้ข่าวว่าชอบเรื่องพรรณนี้อยู่แล้วนี่ ...คงไม่เป็นการสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำหรอกมั๊ง”
น้ำเสียงนั้นเยาะหยันกว่า ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขากำมือแน่น กรามขบกันเป็นสันนูน คนพูดทิ้งระเบิดแล้วก็ทำลอยหน้าลอยตายิ้มเยื้อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นั่งลงสิ จะยืนค้ำหัวอยู่ทำไม หรือว่าอยากจะมานั่งตักฉัน”
คนพูดทำน้ำเสียงยั่ว พันไมล์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยพยายามนั่งให้ห่างมากสุด ตาที่มองมาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง แต่คนที่ถูกมองกลับไม่รู้สึกรู้สา
“วันนี้เป็นวันเกิดของอาบจันทร์ เขาเลยลงมือทำอาหารมากมายมาเลี้ยงทุกคน นายควรจะขอบคุณเขาด้วยนะ เพราะนายได้รับอานิสงค์โดยบังเอิญ”
โจรหนุ่มพูดพลางหันไปทางสาวร่างอวบที่นั่งเอาหน้าอกเบียดต้นแขนตัวเอง และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“สุขสันต์วันเกิด นะ อาบจันทร์ ขอบคุณที่อุตส่าห์เรียกฉันมากินด้วย”
กล่าวอวยพรอย่างเสียไม่ได้ เขารู้ว่าอาบจันทร์ไม่ชอบเขา คงหึงหวงแฟนตัวเอง แล้วคิดว่าเขาอยากจะแย่ง ซึ่งในความจริงมันไม่ใช่แม้เพียงนิด แต่เขาก็ไม่อยากจะไปแก้ตัวอะไร อยากจะเข้าใจแบบไหนก็เชิญ คนพวกนี้ไม่ควรมาเสียเวลาพูดคุยด้วย เพราะถึงอย่างไรคนพวกนี้ก็ไม่ได้หวังดีกับเขาอยู่แล้ว