“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำมาเยอะแยะ จะเพิ่มคนกินอีกสักคนจะเป็นไร โดยปกติ ถ้ากินกันไม่หมดก็ให้หมากินอยู่แล้ว”

สาวสวยร่างอวบปากจัดไม่แพ้กัน พันไมล์หน้าเครียดขึ้น รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกจากตัวอาบจันทร์ ท่าทางผู้หญิงคนนี้จะไม่ธรรมดา

“ทานสิ อาบจันทร์ทำอาหารอร่อยนะ”

แสนก้าวร้องสั่ง เมื่อเห็นว่าคนที่เขาจับตัวมา ทำหน้างอด้วยความไม่พอใจ ที่จริงแสนก้าวก็อยากแกล้งยั่วให้พันไมล์กระอักเล่น แต่พอเห็นรูปร่างผอมๆอย่างคนตรอมใจ แสนก้าวก็เลิกความคิดที่จะแกล้ง เดี๋ยวเกิดตายขึ้นมา จะซวยเสียเปล่าๆ เขาไม่ได้ต้องการฆ่าพันไมล์ให้ถึงตาย แค่ได้รับคำสั่งมาให้ทำลายให้เสียผู้เสียคนเท่านั้น

“ที่ไม่กินนี่ เพราะอยากจะอ้อนให้ป้อนให้หรือไง”

แสนก้าวอดไม่ได้ที่จะแหย่คนหน้าหวาน พันไมล์มองหน้าโจรหนุ่มอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ดึงจานมาวางข้างหน้าตัวเอง และลงมือกินข้าวอย่างกระแทกกระทั้น โดยมีสายตาที่บ่งบอกถึงความสะใจของแสนก้าว และดวงตาที่ไม่เป็นมิตรของอาบจันทร์คอยมองตาม

“กินเสร็จแล้วก็ช่วยทำล้างถ้วยล้างชามด้วยนะ อย่ามาอาศัยอยู่ฟรีๆ”

อาบจันทร์เอากาละมังที่ใส่ถ้วยชามที่กินแล้วมาตั้งตรงหน้า พันไมล์เงยขึ้นมองอย่างงงๆ ขยับปากถามว่า เขามาอาศัยอยู่ฟรีๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่ แต่มีคนจับตัวเขามาต่างหาก ซึ่งอาบจันทร์ก็เถียงว่า ถึงจะมาอยู่แบบไม่เต็มใจ ก็ต้องช่วยทำงานอยู่ดี เพราะเธอไม่ใช่ขี้ข้าของเขา ที่จริงอาบจันทร์ไม่อยากทำอะไรให้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะแสนก้าวสั่งให้ทำ เธอเลยต้องจำฝืนใจ พันไมล์ก็เถียงกลับว่า ถ้าไม่อยากทำก็ไม่จำเป็นต้องทำ เขาไม่ได้เรียกร้องขอความช่วยเหลือ

ทั้งสองต่างทุ่มเถียงกันด้วยเรื่องการทำงานบ้าน พันไมล์ไม่ยอมทำ เพราะถือว่าเขาไม่ได้เต็มใจมาอยู่ และหากที่นี่จะไม่มีอาหารเลี้ยงดูเขาก็ไม่แคร์ แต่อาบจันทร์ก็ยังยืนกรานว่ายังไงเขาก็ต้องทำ เพราะเธอจะไม่รับใช้คนอื่น นอกจากแสนก้าวอย่างเดียว
เสียงทะเลาะเบาะแว้งของทั้งสอง ดังไปถึงข้างล่าง ทำให้พวกลูกน้องของแสนก้าวที่ได้ยิน ต่างพากันส่งเสียงเชียร์ราวกับได้ดูมวยคู่เอกที่กำลังจะฟาดปากกัน เสียงเชียร์ เสียงยุที่ดังอย่างอื้ออึง ทำให้แสนก้าวซึ่งออกไปทำธุระข้างนอกและกลับเข้ามาพอดี ได้ยินเข้า เขาจึงขึ้นมาบนชานบ้าน เพื่อห้ามศึก โดยให้ข้อสรุปว่าพันไมล์ต้องช่วยเหลืองานการบ้าง

“ฉันไม่ทำ อย่ามาบังคับกันเสียให้ยาก”

“เลือกเอา จะยอมทำงานบนเรือนโดยดี หรือจะทำหน้าที่ปรนเปรอสวาทให้ไอ้พวกข้างล่างนั่น”

คำขู่ของแสนก้าวเรียกเสียงเฮจากลูกน้องกลัดมันทั้งหลาย พวกนั้นส่งเสียงเชียร์ยุส่ง ให้หนุ่มหน้าหวานเลือกอย่างหลัง พันไมล์กัดฟันกรอด มองหน้าแสนก้าวอย่างเกลียดชัง

แสนก้าวหัวเราะอย่างสะใจ เมื่อพันไมล์เลือกทำอย่างแรก เขานั่งมองดาราหนุ่มที่กลายสภาพมาเป็นคนรับใช้ชั่วคราวด้วยดวงตาที่ยากจะหยั่งลึกถึงความรู้สึก