“เป็นบ้าอะไรกันอาบจันทร์ ถึงได้โวยวายแต่เช้า หนวกหูจริงๆ คนจะหลับจะนอน”เสียงบ่นด้วยความรำคาญดังมาจากปากโจรหนุ่มซึ่งเอามือเสยผมที่ปรกหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ดูพูดเข้า ใครกันแน่ที่บ้า ดูสารรูปตัวเองบ้างสิ”
อาบจันทร์ยังไม่ยอมหยุดกรี๊ด ชี้มือมาที่คนทั้งสองที่นั่งอยู่บนเตียง แสนก้าวมองตัวเอง แล้วก็มองคนหน้าหวานที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็หันมามองอาบจันทร์
“ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่”
“ยังจะว่าไม่ผิดปกติอีกเหรอ คนใจร้าย ทำอะไรลงไป แสนก้าวไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้ไง”
หญิงร่างอวบพูดด้วยความแค้นเคือง ตาจ้องหนุ่มหน้าหวานที่นั่งหน้าบึ้งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ แสนก้าวยักไหล่ แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนสองคนที่อยู่ในห้อง
“ก็ไม่เห็นจะแปลกอยู่ดี จะชายหรือหญิงก็มีรูให้เสียบเหมือนกัน จะเข้ารูไหน ก็สนุกทั้งนั้น”
คำพูดประโยคนั้นทำให้คนฟังที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับตาลุก ดิ้นหนีเตะถีบคนข้างตัวพัลวันด้วยรู้สึกขยะแขยงเหลือกำลัง
“หยาบคาย ไอ้บ้า ไอ้ลามก แกกับเมียแกไปพูดกันที่อื่นได้ไหม แล้วไม่ต้องลากฉันไปเกี่ยวข้องกับพวกแกด้วย”
“พูดที่นี่แหละ นายก็เมียฉัน รู้สำนึกเสียบ้างสิ”
โจรหนุ่มพยายามรวบมือที่กำลังทุบตีทำร้ายเขาอยู่ พอจับแขนทั้งสองได้ถนัดมือแสนก้าวก็บีบเสียแน่นเพื่อให้คนที่ดิ้นรนอยู่อ่อนกำลังลง
“ฉันไม่ใช่เมียแก แกข่มขืนฉัน”
พันไมล์ตะโกนใส่หน้า แล้วยกเท้าเตะถีบคนที่จับแขนเขาไว้
“แต่สภาพเมื่อคืนมันไม่ใช่นะ นายยอมร่วมไม้ร่วมมือกับฉันเป็นอย่างดี ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย แต่หลายครั้งเลยล่ะ จำไม่ได้หรือไง”
แสนก้าวเลื่อนมือขึ้นไปจับต้นแขนของพันไมล์แล้วเขย่าอย่างแรงจนหัวสั่นหัวคลอน
“กรี๊ดด แสนก้าวมีอะไรกับมันหลายครั้งเลยเหรอ ทีกับฉันแค่ครั้งเดียว ก็บ่นเหนื่อยแล้ว ทำอย่างนี้ได้ไง”