แสนก้าวเดินมายังเตียงที่คนตัวเล็กนั่งตัวสั่นงันงกอยู่ เขาเอื้อมมือจะไปเขย่าตัว ทว่าชายหนุ่มหน้าหวานเงยหน้าที่ซีดขาวขึ้นมามองเขาก่อน พอเห็นหน้าเท่านั้น คนขวัญอ่อนก็ถอยกรูดไปจนชิดหัวเตียง ท่าทางตื่นตระหนก ตามองเขาอย่างหวาดระแวง"ฉันยังไม่ทำอะไรนายตอนนี้หรอกน่า กลัวทำไมกัน ฉันไม่ได้ใส่กุญแจมือให้นาย และหน้าต่างก็เปิดโล่งออกอย่างนั้น ถ้าจะทำร้ายนายคงไม่เปิดช่องให้นายหนีหรอก"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำตัวดีๆกับหนุ่มหน้าหวานที่แสนร้ายกาจคนนี้ด้วย
ตามที่เพื่อนรักของเขาเล่าให้ฟัง หนุ่มคนที่ชื่อพันไมล์คนนี้มีความเลวอยู่ในตัวมากมาย ถึงจะเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี แต่ทำตัวไร้ค่าไม่เห็นแก่หน้าวงศ์ตระกูล เรียนไม่จบในเมืองไทย เลยต้องไปเรียนที่เมืองนอก จบออกมาก็ผลาญเงินพ่อแม่เล่น ไม่มีงานการทำเป็นชิ้นเป็นอัน
จนกระทั่งมีโอกาสได้เข้าสู่วงการบันเทิง ก็ชอบปั่นหัวดาราหนุ่มหล่อๆให้มาติดกับ จนกระทั่งมาเจอสามีของน้องสาวเพื่อน ก็ใช้เล่ห์กลจนผู้เป็นสามีขอหย่าขาดจากภรรยา เพื่อจะมาอยู่กับเขา ทำให้ครอบครัวร้าวฉาน น้องของเพื่อนใจแตกสลายเมื่อรู้ว่าคนที่แย่งสามีไปเป็นผู้ชายด้วยกัน
หลังจากยั่วยวนจนสามีน้องสาวเพื่อนลุ่มหลง หนุ่มคนนี้ก็ถีบหัวสามีของน้องสาวเพื่อนทิ้ง เป็นเหตุให้เกิดการฆ่าตัวตายตามมา น้องสาวเพื่อน เสียสติในที่สุดและทิ้งลูกให้เพื่อนเลี้ยง เมื่อเพื่อนมาขอความช่วยเหลือ พร้อมเล่าเรื่องรันทดให้ฟัง เขาก็เลยรับปากว่าจะจัดการทุกอย่างให้
ที่จริงตัวเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร เคยเสเพล เกกมะเหรกเกเร ติดคุกติดตะรางมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับคนเลวด้วยกัน เลือดของคนชั่วต้องเปื้อนมือคนชั่วด้วยกันเท่านั้น มันถึงจะสาสม
ชายหนุ่มปรับเสียงให้เข้มขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรใจอ่อนกับคนตรงหน้า ท่าทางตื่นกลัวอาจจะสร้างขึ้นมาลวงตาให้เขาหลงเชื่อว่าหนุ่มคนนี้บริสุทธิ์ผุดผ่องไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องเลวๆที่เกิดขึ้นก็ได้ ตลอดชีวิตเขาผ่านเรื่องราวมาเยอะ พบคนมามากมาย ทำไมเขาถึงจะแยกไม่ออกว่าอะไรจริงอะไรเท็จ ใครพูดจริง ใครโกหก แค่ทำหน้าซื่อๆ ไร้เดียงสาคิดหรือว่าจะทำให้เขาหลงกลได้
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดจากปากของคนที่กำลังตื่นกลัว ตาของหนุ่มหน้าสวยเบิกกว้าง ขอบตาดำคล้ำราวกับคนอดนอนมาหลายคืน เนื้อตัวสั่นเทา พอเขายื่นมือเข้าไปหาชายหนุ่มก็ถอยร่นไปอีก แม้จะไม่มีที่ให้หลบหนีได้อีกแล้วก็ตาม
คนหน้าคมรู้สึกหมั่นไส้ท่าทีที่เหมือนรังเกียจตนเหลือกำลัง จึงคว้าไหล่บอบบาง แล้วกระชากเข้ามาหาอย่างแรง จนหน้าหวานนั่น กระแทกเข้ากับหน้าอกของเขา
"อย่ามาสะดีดสะดิ้ง ทำเป็นสำออยหน่อยเลย ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็แสดงว่านายเอะอะเอ็ดตะโรขึ้นมาเพื่อเรียกความสนใจจากฉันใช่ไหม...."
น้ำเสียงคุกคามทำลายขวัญ หากแต่คนที่อยู่ในเงื้อมมือของเขากลับนั่งนิ่ง ดวงตาว่างเปล่า ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาให้ได้ยิน
"รู้หรือเปล่าว่ารบกวนคนอื่นแค่ไหน แล้วรู้ไหมว่าฉันต้องละทิ้งอะไรมาเพื่อมาดูนาย ก็อีแค่ตอบแค่นี้มันจะเป็นอะไรไป อยากลองดีใช่ไหม..... ได้เลย... ฉันจะทำให้นายได้รู้ว่าคนที่ทำตัวไม่ดีสมควรจะโดนลงโทษอย่างไร"
คนพูดคำรามลั่นอย่างโกรธๆ พลางผลักร่างเปลือยลงกับเตียงนุ่ม เขาเหยียดยิ้มมุมปาก เมื่อมองร่างบางที่กำลังตะเกียกตะกายหนี ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมือของเขาได้ ในเมื่อมีเขาอยู่ในห้องด้วยทั้งคน หนทางที่จะหวนกลับคืนสู่อิสรภาพจึงเป็นเรื่องที่ยากเกินไขว่คว้า
หลังจากหนุ่มที่เขาจับตัวมาสลบไปเมื่อตอนกลางวัน โดยที่เขายังไม่ทันจะลงมือข่มขืนจนเสร็จ ชายหนุ่มก็ทิ้งร่างเปลือยไว้ในห้องเพียงลำพัง โดยแก้มัดมือเท้าให้หมด แถมซ้ำยังเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ให้ลมเย็นๆพัดเข้ามาในห้อง หนุ่มคนนี้จะได้ฟื้นตัวได้เร็ว ที่เขากล้าทำแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่า เชลยของเขาคงไม่กล้าหลบหนีไปโดยที่ไม่มีอาภรณ์ติดกาย เสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนถูกดึงออกไปซักเพราะมีเลือดเปรอะอยู่ หมอนมุ้งก็ไม่มี เหลือไว้แต่ฟูกอย่างเดียว และข้างล่างนั่น ก็มีบรรดาลูกน้องหื่นๆของเขานั่งเฝ้าอยู่ จึงไม่มีทางที่เชลยคนนี้จะหนีออกไปได้โดยง่าย
"จะหนีไปไหน มาต่อกันจากเมื่อกลางวันดีกว่า"