“อย่ามาทำฤทธิ์เดชกับฉัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านนาย ไม่ใช่ที่ที่จะมาแสดงอารมณ์โกรธ หงุดหงิดเป็นคุณหนูที่ถูกตามใจ เพราะฉันไม่มีวันจะยอมให้นายมาแสดงท่าเป็นเด็กๆที่ถูกขัดใจที่นี่ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู”แสนก้าวทำเสียงขู่ จากนั้นก็จับตัวพันไมล์ลงไปนั่งที่โต๊ะอย่างกระแทกๆ คนตัวเล็กสะดุ้ง เด้งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ เผลอสูดปากด้วยความเจ็บ เนื่องจากก้นที่ยังระบมช้ำจากการถูกแสนก้าวข่มขืนสัมผัสเข้ากับม้านั่งแข็งๆอย่างแรง
“ไอ้คนเลว ฉันเกลียดแก”
หนุ่มหน้าหวานร้องด่าเสียงลั่นอย่างเหลืออด น้ำตาซึมตา
“ไม่ต้องมาคอยเตือนซ้ำซากหรอก ฉันรู้เรื่องนี้ดี แต่บอกไว้เลยว่าฉันไม่เคยสนใจ เพราะฉันไม่ได้จับนายมาขังที่นี่เพื่อขอความรัก แต่จับมาเพื่อแก้แค้น เพราะฉะนั้น นายจะรักฉันหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
คนพูดลอยหน้าลอยตาตอบ พันไมล์อยากจะต่อยหน้าหล่อๆนั้นสักหมัด
ไม่สิ ...สักสามสี่หมัด หรือจนกว่าหน้าหล่อๆจะแตกยับ หรือจนกว่าเขาจะหายแค้นใจ
“จะนั่งลงได้หรือยัง เป็นริดสีดวงหรือไง”
โจรหนุ่มถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ พันไมล์มองหน้าคนคิ้วเข้มอย่างเกลียดชัง ก่อนจะค่อยๆนั่งลง พยายามไม่ลงน้ำหนักที่ก้นทั้งหมด ด้วยยังเจ็บระบมอยู่
“กินอาหารเช้าได้แล้ว กินให้เยอะๆด้วย จะได้อวบๆหน่อย ฉันไม่ชอบมีอะไรกับคนผอมแห้งแรงน้อย”
แสนก้าวสั่งอย่างวางอำนาจ ตามองคนหน้าหวานที่จ้องตอบเขาตาถลน
“แต่ฉันไม่ชอบมีอะไรกับแก ฉันไม่กิน ให้มันตายๆไปเลยยิ่งดี”
เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดอย่างแสนแค้น พันไมล์นึกเกลียดโกรธคนที่อยู่ตรงหน้า อยากจะฆ่าให้ตาย แต่ในเมื่อไม่อาจจะทำอะไรได้ ก็เลยอยากจะตายไปเสียเอง จะได้พ้นทุกข์เสียที
“จะรีบร้อนตายทำไมกันเล่า โลกนี้ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ สิ่งที่นายเจอ ยังไม่ถึงครึ่งของสิ่งที่นายทำกับคนอื่นเลย”
โจรหนุ่มทำเสียงหยามหยัน
“ฉันไม่เคยทำอย่างที่แกกล่าวหา มีแต่แกเท่านั้นแหละที่กล่าวโทษฉันตลอด ใช่สิ ฉันมันก็ลูกแกะที่บังเอิญไปกินน้ำตอนที่หมาป่าอย่างแกอยู่พอดี ต่อให้อธิบายอย่างไร แกก็ไม่ฟัง หาเรื่องมาขย้ำฉันอยู่ดี”