หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างแค้นใจ“เนื้อแกะมันนุ่มและหวานนี่ มันอร่อยถึงใจ โดยเฉพาะเนื้อแกะแกร่งประสบการณ์อย่างนาย”
คนพูดใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่าง พันไมล์รู้สึกชิงชังรังเกียจกริยาท่าทางหื่นๆนั้นอย่างบอกไม่ถูก
“กินอาหารเช้าได้แล้ว...”
หลังจากจ้องหน้ากันอยู่สักพัก โจรหนุ่มก็เอ่ยปากบังคับพันไมล์อีกครั้ง
“ไม่ ..ฉันจะไม่แตะต้องอาหาร หรืออะไรที่เป็นของแกอีก”
หนุ่มหน้าสวยปฏิเสธเสียงแข็ง เอามือกอดอก ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ
“แน่ใจนะที่พูดอย่างนั้น ก็ได้ ถ้าไม่กิน ก็เข้าห้องกัน จะได้ทำอย่างอื่นแทน”
พร้อมกับคำพูด แสนก้าวก็ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาตรงหน้า
“เข้าห้อง เข้าทำไม”
หนุ่มหน้าหวานมองอย่างงงๆ พลางกระเถิบหนี
“อ้าว ถามได้ เข้าห้องก็ไปหนุงหนิงกันไงจ๊ะ ก็นายไม่กินข้าว มันก็ไม่มีอะไรให้นายทำแล้วนี่ งั้นเราก็ไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า”
ทำเสียงหยอกล้อ พลางเดินเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ไม่...ฉันไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น”
พันไมล์ปฏิเสธปากคอสั่น นึกกลัวว่าโจรหนุ่มจะทำมิดีมิร้ายกับตัวเอง รูปการณ์มันชวนให้คิดเช่นนั้น
“ตามปกติ ฉันไม่ค่อยให้เชลยของฉันได้มีสิทธิ์เลือกมากหรอกนะ แต่ครั้งนี้ ฉันยอมให้นายได้เลือกแล้วกัน เพราะถือว่าเป็นเชลยใหม่ยังไม่คุ้น ว่าไง จะกินข้าว หรือจะเข้าห้องไปนอนกับฉัน”
มีรอยยิ้มกวนๆปรากฏขึ้นที่ปากกว้างๆของโจรหนุ่ม
“กินข้าว”
พันไมล์พูดเกือบเป็นตะโกน โจรหนุ่มยิ้มเยาะ พลางผลักจานขนมปัง ไข่ดาว ที่เย็นชืดเนื่องจากวางรอคนกินไว้นาน มาตรงหน้าของคนหน้าหวาน
“นึกว่าจะเก่งแค่ไหน”
คนหน้าเข้มพูดเย้ย พันไมล์หน้าหงิก เอาส้อมกับมีดมาถือไว้ในมือ ตั้งใจจะกินให้มันเสร็จๆไปจะได้หนีไปให้พ้นๆโจรกักขฬะ ชั่วขณะนั้นเองที่มีบางสิ่งบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมอง