เอาล่ะ ไหนๆแวะมาแล้ว ก็ลงนิยายเลย ชอบก็แวะมาทักทายกันนะคะ“นี่ กินเสร็จแล้ว ก็ช่วยล้างถ้วยล้างจานด้วยสิ”
อาบจันทร์แหวใส่หนุ่มหน้าหวาน เมื่อเห็นเขาลุกจากโต๊ะทานข้าวหลังจากทานอาหารจนหมดแล้ว
“ก็มันหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องทำด้วย”
พันไมล์ตอบกลับอย่างหงุดหงิด อาบจันทร์ยกมือทาบอก ร้องอุทานอย่างไม่เชื่อหู
“ต๊าย พูดมาได้ กินได้ ก็ต้องเก็บได้สิยะ จะมาใช้คนอื่นเขาทำได้ไง แล้วมันหน้าที่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่ใช่ขี้ข้าของแกนะ ฉันทำให้แสนก้าวเท่านั้น ถ้าเขาไม่สั่งให้ฉันทำให้แก อย่าหวังเลยว่าจะได้กิน”
“งั้นก็ไม่ต้องทำมาให้กินสิ ฉันไม่ได้อยากกิน คราวหลังไม่ต้องทำมาให้หรอก”
พันไมล์สวนกลับ พูดกับอาบจันทร์ แต่มองหน้าโจรหนุ่มที่นั่งเหยียดขาพาดขึ้นมาบนโต๊ะอย่างสบายอารมณ์ด้วยความเกลียดชัง
“โอ๊ย ฉันน่ะก็อยากจะทำอย่างที่แกพูดเหมือนกัน แต่แสนก้าวเขากลัวแกจะตายไปเสียก่อน เขาไม่อยากให้มีศพมาเน่าขึ้นอืดที่นี่ ฉันก็เลยต้องมาทำกับข้าวให้แกกินทั้งที่ไม่อยากทำ”
อาบจันทร์ลำเลิก พันไมล์ยักไหล่
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันไม่ได้ขอร้องเธอ อยากทำให้กินเอง ก็ล้างเอาเองแล้วกัน”
พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีเข้าห้อง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงวางอำนาจเรียกชื่อเอาไว้
“กินแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ ไปล้างจานเดี๋ยวนี้”
“ไม่..”
ยืนกรานหนักแน่น จะโกรธจนฆ่าให้ตาย ก็ทำไป เขาไม่เหลือความรู้สึกที่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
“ถ้าไม่ล้างจาน ก็เข้าไปนอนรอในห้อง ไปทำหน้าที่บำเรอกาม ตามที่นายถนัดก็แล้วกัน”
แสนก้าวสั่งเสียงเหี้ยม พันไมล์หันกลับมาทันที แล้วเดินมาฉวยจานชามของตัวเองที่กินไว้ เดินลงส้นปังๆอย่างคนโกรธจัดไปที่ตุ่มน้ำตรงชานบ้าน แล้วนั่งลงล้างจานของตัวเอง
ปากก็บ่นขมุบขมิบแช่งด่าคนที่สั่งการ โจรหนุ่มมองตาม แล้วลอบยิ้มอย่างสาแก่ใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กให้หัวปั่นเล่น
เห็นทำปากเก่ง ก็รู้จักกลัวเป็นเหมือนกัน น่าแปลกตรงที่ กลัวจะโดนข่มขืน แต่ไม่กลัวตาย นี่เขาน่ารังเกียจกว่าผู้ชายคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหนุ่มคนนี้หรือไง