แสงสุดท้ายของวันเลือนหายไปแล้ว ความมืดเข้ามาปกคลุมทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็น ด้านล่างนักเลงหน้าตาโหดๆลูกน้องโจรหน้าเข้ม กำลังก่อไฟต้มถั่วเขียวกัน กินร้อนๆ แก้หนาว ส่วนบนบ้าน อาบจันทร์กำลังจัดสำรับกับข้าวมื้อเย็นให้เชลยหนุ่มกับเจ้านายและคู่ขาของเธอพันไมล์นั่งอยู่ตรงม้านั่งนอกชาน แสนก้าวปล่อยให้เขาออกมาอยู่นอกห้องได้บ้าง ถึงคนหื่นหามจะไม่ได้จับเขามัดล่ามโซ่ เขาก็ไม่กล้าหนีไปไหน อยู่แต่เฉพาะข้างบนบ้าน ไม่กล้าเดินลงบันไดมาข้างล่าง ด้วยกลัวบรรดาลูกสมุนของโจรหนุ่มจะจับตัวไปทำมิดีมิร้าย
เจ้านายของอาบจันทร์เข้าไปในเมือง เพื่อทำธุระและหาข้าวปลาอาหารมาสำรองไว้ ข้างบนจึงเหลือเพียงพันไมล์กับอาบจันทร์ตามลำพัง มันช่างสบโอกาสที่จะหนีดีแท้
แต่พันไมล์ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ด้วยยังไม่คุ้นชำนาญกับเส้นทาง กลัวจะหลงป่า กลัวจะถูกจับได้ ถูกทำร้ายน่ะไม่กลัวเท่าไหร่ แต่กลัวถูกเรียงคิวข่มขืนนี่สิ แค่ไอ้โจรหื่นกาม ย่ำยีเขาเพียงแค่คนเดียวก็เจ็บระบมจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ถ้าโดนทั้งฝูง เขาต้องตายแน่ๆ
“จะจัดอาหารทำไมสองชุด คู่นอนของเธอ กว่าจะกลับก็คงพรุ่งนี้ล่ะมั๊ง”
เมื่อไม่มีอะไรทำ พันไมล์ก็เลยชวนอาบจันทร์คุยฆ่าเวลา อย่างน้อยๆ ก็น่าจะได้อะไรที่เป็นประโยชน์ต่อการหนีไปจากที่นี่ได้บ้าง
“ใครบอกแกล่ะ ในเมืองอยู่ใกล้แค่นี้เอง อีกไม่นานก็กลับแล้ว”
อาบจันทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้ แต่พันไมล์หูผึ่ง ตัวเมืองอยู่ใกล้แค่นี้ ใกล้ขนาดไหนกัน
“จะเป็นไปได้อย่างไร นี่มันในป่านะ กว่าจะเดินทางเข้าไปในเมือง ฉันว่าอย่างต่ำก็ต้องครึ่งค่อนวัน ไหนจะซื้อของ แล้วกลับมาอีก เผลอๆ อาจจะนอนค้างในเมืองก็ได้”