สวัสดีค่ะ แฟนนิยายทุกท่าน ไปเที่ยวสงกรานต์มาสนุกไหมคะ พี่เคทไม่ได้ไปไหนเลย เพราะมีเหตุให้งดเล่นน้ำ ถูกน้ำไม่ได้ ตามประสาผู้หญิงเรา ต้องนั่งเศร้าอยู่กับบ้าน ทำความสะอาดบ้านไป .....ฮ่าฮ่าฮ่าหวังว่าพวกเราคงจะมีความสุขและสนุกกันถ้วนหน้านะคะ
เอาล่ะ มาตามสัญญาที่บอกว่าหลังสงกรานต์จะเอานิยายมาลง ขอให้มีความสุขกับการได้อ่านนิยายค่ะ
..................................................................
ผมพยายามสุภาพสุดๆ แม้อารมณ์โกรธจะคุกรุ่นในใจ รอบข้างตอนนี้ ไทยมุงเริ่มมากขึ้นแล้ว หลายคนเลิกเต้นแต่หันมามองผมกับพวกขี้เมาอย่างสนใจ
“ก็มึงเสือกเอาเหล้ามารดกูก่อนทำไม”
“ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ”
“กูไม่เชื่อ มึงอย่ามาตอแหล มึงตั้งใจชัดๆ เพื่อนกูเป็นพยานได้”
เขาหันไปหาพวกเพื่อน ซึ่งแน่นอนมาด้วยกัน มีหรือจะไม่ช่วยกัน ทุกคนพยักหน้ายืนยัน ตอนนี้สายตาหลายคู่เริ่มจับจ้องมองผมแล้ว
“พวกพี่โกหก ผมไม่ได้ทำร้ายพี่ก่อน”
“อ๋อ มึงกล้าหาว่าพวกกูโกหกเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นลูกใคร”
ขี้เมาที่ถูกผมต่อยคืน ตะคอกเสียงดังลั่น ผมมองหน้าเขาอย่างพิจารณา แล้วส่ายหน้า
“ผมไม่ทราบ แล้วพี่ไม่รู้เหรอ ว่าตัวเองน่ะลูกใครถึงได้มาถามผม”
“ผลั๊วะ”
หมัดลุ่นๆ จากมือขี้เมา ชกเปรี้ยงเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของผม ส่งผลให้ผมถลาลงไปกองกับพื้น แม้คนต่อยจะเมา แต่ก็เล่นเอาผมมึนไปได้เหมือนกัน เลือดสดๆไหลทะลักออกจากจมูก
“กวนตีนนักหรือมึง มองหน้าหาเรื่องเหรอ”
คนต่อยถลาเข้ามาอีก จะกระทืบผมซ้ำ ผมรีบลุกขึ้นทันที และมองไปรอบข้าง หลายคนมองผมอย่างสงสารเห็นใจ หลายคนยิ้มเหมือนสะใจ คนที่ชอบที่ผมโดนต่อย คงเป็นพวกพ้องของขี้เมากลุ่มนี้ หรือไม่ก็พวกชอบเห็นคนทำร้ายกัน
แต่ในจำนวนคนเหล่านั้น ผมไม่เห็นใครที่จะเข้ามาช่วยเหลือผมเลย ดูเหมือนเขาทำท่าเกรงๆ ขี้เมากลุ่มนั้น มันทำให้ผมพอจะเดาอะไรออก
คนกลุ่มนี้ ต้องเกี่ยวข้องกับพวกคนใหญ่คนโตแน่ๆ เลยไม่มีใครกล้าแตะ
“พี่ครับ ขอทีเถอะ อย่ามีเรื่องกันเลย น้องเขาเพิ่งมาใหม่ เขาไม่รู้จักพวกพี่ เขาอาจจะทำอะไรไปโดยไม่รู้ก็ได้ครับ ยกโทษให้เขาเถอะ”
ในที่สุดก็มีคนมาช่วยจนได้ รุ่นพี่ของผม คนที่พาผมมาทำงานตรงนี้ เขากระโดดลงจากเวที ลงมาช่วยผม ในขณะที่หัวหน้าที่สั่งงาน ได้แต่ยืนตัวลีบอยู่ห่างออกไป
“มึงเป็นใคร อ้อ นักดนตรี กลับขึ้นเวทีของมึงไปซะ อยากตกงานหรือไง ถึงได้มาเสือกเรื่องนี้”
ขี้เมาจอมกร่าง หันไปเล่นงานรุ่นพี่ ที่ยืนเอาตัวบังไว้
“ขอร้องเถอะครับ พี่ต่อยน้องเขาขนาดนี้ คงพอจะหายเจ็บใจได้แล้วมั๊งครับ”
รุ่นพี่ของผมพยายามอ้อนวอน
“ไม่ กูยังไม่พอใจ ในเมื่อมันหยามลูก ส.ส.อย่างกู แถมทำกวนตีนใส่อีก
กูก็จะสั่งสอนให้มันรู้สำนึกเสียบ้าง คราวหลังจะได้ไม่มายุ่งกับกูอีก”
อ้อ ลูกส.ส.นั่นเอง มิน่าถึงกร่างนัก ลูกใครกัน ผมจะได้ไม่ต้องไปเลือก ขนาดลูกยังแบบนี้ พ่อจะขนาดไหน ลูกที่ไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเป็นใคร จนต้องได้เที่ยวมาถามชาวบ้านเขาไปทั่ว เดินกร่างเข้ามาหาผมกับพี่แมน รุ่นพี่ที่โดดเข้ามาปกป้อง
เขาผลักพี่แมนออกไปให้พ้นทาง และตรงเข้ามาคว้าคอเสื้อผม และง้างหมัดขึ้นจะต่อย แต่ผมซึ่งตั้งท่าเตรียมสู้อยู่แล้ว ไม่ปล่อยให้พลาดซ้ำสอง ผมเบี่ยงตัวหลบ แล้วสวนเปรี้ยงเข้าที่ปลายคางขี้เมาคนนั้นอีกครั้ง แม้ขนาดตัวของผมจะเป็นรองเขา เพราะผอมกว่า ในขณะที่เขาตัวใหญ่หนาตัน กล้ามใหญ่ยักษ์ ราวกับนักมวยปล้ำมากกว่าจะเป็นลูกส.ส.ผมสู้กับเขาตัวต่อตัว ก็คงไม่อาจจะล้มเขาได้ เพียงแต่เขาเมามากจึงอาจจะทำให้การคำนวณเป้าหมาย ในการโจมตีผิดพลาด