แถมยังเชื่องช้ายังกับภาพสโลว์โมชั่น ผมซึ่งสติดีอยู่ จึงเล่นงานเขาได้ง่ายๆ หมัดไม่หนักถึงกับเอาตาย แต่ผมก็คิดว่าเขาก็น่าจะได้เจ็บพอควรและทันทีที่ผมปล่อยหมัดนั้นสวนไป การตลุมบอนก็เกิดขึ้น ไม่เพียงแต่ลูกชาย ส.ส.ที่ตรงรี่เข้ามาแลกหมัดกับผม แต่พวกเขาที่เหลืออยู่ ก็ตรงเข้ามาช่วยเพื่อนตัวเอง รุมผมกับพี่แมนสองคน
แน่นอนน้ำน้อย ย่อมแพ้ไฟ และยิ่งในสังคม ของคนที่ไม่ชอบหาเรื่องเดือดร้อนเข้าตัวเพื่อช่วยคนอื่น ทำให้ผมกับพวกถูกรุมกินโต๊ะ โดยไทยมุงยืนดู และร้องวีดว้ายเสียงขรม
คนที่กลัวจะเจอลูกหลง หรือคนดีๆ คนอื่นๆ ก็หนีออกไปนอกร้าน ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย โต๊ะเก้าอี้ ขวด กระติกน้ำ แตกกระจัดกระจาย โชคดีที่ยังไม่ถูกนำมาใช้เป็นอาวุธ
นับว่าพวกนักเลงเหล่านี้ยังรู้จักเมตตาปราณีบ้าง คงต้องการเพียงแค่สั่งสอนพวกผม ไม่กะเอาถึงตาย พวกผมจึงโดนแค่ถูกรุมเตะต่อย จนน่วมไปหมด
แม้จะพยายามต่อสู้เท่าไหร่ ก็ไม่อาจจะต้านทานแรงมือเท้านับสิบได้ พวกเขาเยอะกว่าพวกผม แม้พวกเขาจะเมา แต่คนที่มากกว่า ก็เล่นเอาผมกับพี่แมนถึงกับสลบ
ร่างของพี่แมนร่วงลงไปก่อน แล้วผมก็ค่อยๆร่วงตาม ตาสองข้างบวมจะปิดมิปิดแหล่อยู่แล้ว ทุกอย่างรอบข้างหมุนติ้วไปหมด
และในความอื้ออึงของเสียงด่า ผสานเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ ผมได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น แล้วก็มีคนตะโกนว่าตำรวจมา จากนั้นผมก็ถูกเตะเสยเข้าที่ชายโครง พอร่างร่วงลงกับพื้น เสียงด่า กับเสียงฝีเท้าก็ดังห่างไป
“กรีน......”
เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน เป็นเสียงอุทานของใครบางคน ผมพยายามลืมตาขึ้นมอง ภาพที่ผมได้เห็นก่อนที่ผมจะสลบไป คือหน้าใสๆของใครบางคนที่ก้มลงมามองผม
“นางฟ้า....”
มือที่ยื่นออกไปไขว่คว้า คนตรงหน้า ค่อยๆตกลงข้างลำตัวพร้อมกับตาที่ปิดสนิท ทุกอย่างดูมืดมิด และเงียบสงบไปหมด