เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ ที่ดังอยู่รอบๆตัว ทำให้ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา มีเสียงอุทานอย่างดีใจดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมค่อยๆ ปรับโฟกัสของสายตา แล้วหันไปมองที่มาของเสียง “ฟื้นแล้วหรือกรีน ลูกรักของแม่ เป็นไงบ้างลูก เจ็บไหม”
แม่นั่นเอง ตาของแม่บวมแดงช้ำ สงสัยผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แม่ดึงมือผมไปกุมไว้ แล้วน้ำตาแม่ก็เริ่มไหล
“อย่าร้องไห้ซิแม่ อูย”
ปลอบแม่ แต่ตัวเองก็ต้องร้องโอดโอยออกมาเพราะเจ็บที่ปาก
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเลยกรีน นอนพักเถอะ”
เสียงของพ่อ ดังขึ้นอีกข้างหนึ่ง ผมหันไปมอง ก็เห็นพ่อนั่งอยู่กับพี่แมน ซึ่งหน้าตาบวมปูดเช่นกัน
เขาอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล ถัดออกไปทางด้านหลังเป็นญาติของผม ทุกคนคงมาเยี่ยมผม นี่แสดงว่าผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ
“กรีนมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับพ่อ”
แม้ว่าจะถูกห้ามไม่ให้พูดอะไร แต่ความอยากรู้อยากเห็นที่มีอยู่ เลยทำให้ผมทนเจ็บปาก ถามออกไป
“มีพลเมืองดี พาเราสองคนส่งโรงพยาบาล และช่วยออกค่ารักษาให้เสร็จ รวมถึงให้นอนพักฟื้นในนี้ต่อจนกว่าจะหาย โดยไปคิดค่าใช้จ่ายกับเขา”
พี่แมนชิงตอบก่อนที่พ่อจะเอ่ยปาก ผมหันไปถามพี่แมนอย่างสงสัย
“ใครเหรอ”
“เขาไม่บอก ถามใครที่นี่ ก็ไม่มีใครยอมปริปาก พ่อกับแม่ก็ไม่รู้เลย”
คราวนี้แม่เป็นคนตอบข้อสงสัยของผม
“ใครกันนะผู้ใจบุญคนนั้น ไม่รู้จักชื่ออย่างนี้ จะตอบแทนบุญคุณกันได้อย่างไร”
ผมพึมพำเหมือนพูดกับตนเอง
“บางทีเขาอาจจะไม่อยากออกหน้าก็ได้”
พี่แมนเดา ดูเหมือนเขาเองก็ไม่ได้สนใจอยากรู้ว่าใครคือพลเมืองดีคนนั้น
“แล้วพวกขี้เมาลูกลืมพ่อล่ะ ถูกจับไหม”
ถามถึงพวกอันธพาลอย่างอยากรู้ ว่าพวกเขาได้รับโทษกันบ้างไหม ที่ทำร้ายผู้อื่นให้ได้รับบาดเจ็บ พี่แมนแค่นยิ้มราวกับคำถามของผมมันน่าตลกเสียเต็มประดา
“ข้อหาอะไรล่ะ ทำร้ายร่างกายเราสองคนงั้นเหรอ มีเรื่องกับลูกคนมีอิทธิพลแบบนี้ใครจะกล้าเป็นพยาน ไม่มีใครอยากเอาตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้หรอก ใครๆก็รักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น”
“แต่ความยุติธรรมมันก็น่าจะมีบ้าง เขาทำร้ายเรานะ จะลอยนวลไปเฉยๆ โดยไม่ได้รับโทษได้ไง”
เลือดรักความยุติธรรมพุ่งพล่าน ผมอยากเห็นคนผิดได้รับกรรมตามสนอง
“ใครว่า...”