“โหย ตีกันขนาดนั้น เขาก็คงหนีเปิดไปแล้วล่ะ ใครมันจะมาอยู่ให้โง่ล่ะ เขาก็ต้องหนีเอาตัวรอดกันทั้งนั้นแหละ”พี่แมนตั้งข้อสังเกต ซึ่งผมลืมไปเสียสนิท
“เออ จริงสิ จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน ถ้าเขาโดนลูกหลงได้รับบาดเจ็บ ผมคงรู้สึกแย่แน่ๆเลย ไม่อยากให้เขาเป็นอันตราย หน้าเขาใสเนียน สวยดีออก ถ้าเป็นรอยช้ำคงแย่แน่ๆ”
“เป็นเอามากแฮะไอ้นี่ พร่ำเพ้อ เวิ่นเว้อจริงๆ”
คนพูดส่ายหน้าไปมา ท่าทางของพี่แมนเหมือนจะระอาผม เขาลุกขึ้น ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาลากสายน้ำเกลือของตัวเองมาด้วย
“ไม่พูดแล้ว กลับไปห้องฉันดีกว่า”
“ขอบคุณมากนะครับพี่แมน ที่มาเยี่ยม ไว้ผมหายแล้ว จะไปเยี่ยมพี่บ้างนะ”
ยกมือไหว้ขอบคุณเขา พี่แมนโบกไม้โบกมือทำท่าว่าไม่เป็นไร
“ฉันคงได้ออกก่อนนายแน่กรีน นายโดนหนักกว่าฉันมาก สงสัยนายคงต้องอยู่โรงพยาบาลต่ออีก 2-3 วัน ถือว่าพักผ่อนแล้วกัน ค่ารักษาก็มีคนออกให้ นอนไปได้เลยเต็มที่”
พูดจบ พี่แมนก็ลากเสาติดสายน้ำเกลือของตัวเองเดินออกจากห้องไป ทั้งห้องก็เหลือผมตัวคนเดียว
ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองพักอยู่ในห้องเดี่ยว ที่จริงมันควรจะมีคนนอนอยู่เป็นเพื่อนผม แต่ญาติๆรวมถึงพ่อแม่พากันมีงาน ผมเลยต้องอยู่คนเดียว
ไม่รู้ว่าตอนกลางคืนมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนผมบ้างหรือเปล่า ผมเพิ่งฟื้นคืนสติขึ้นมา ก็เลยไม่ได้ถามรายละเอียดพ่อแม่มากนัก
เพราะมันมีเรื่องติดค้างในใจเรื่องอื่น ทำให้ผมลืมเรื่องของตัวเองไป พอมาอยู่คนเดียว ผมก็เลยนึกขึ้นมาได้
พอพยาบาลที่จะมาช่วยเช็ดเนื้อตัว และเอายาให้ผมทานมาถึง ผมก็ถามเกี่ยวกับตัวเอง เลยได้ความว่า ผมสลบไปวันเต็มๆ และวันนี้เป็นวันแรกที่ผมฟื้นจากการสลบไสล
อาการโดยทั่วๆไปของผมไม่น่าเป็นห่วง สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใดๆ มีแต่รอยฟกช้ำจากบาดแผลตามใบหน้าและร่างกาย ช้ำในเล็กน้อยแต่ไม่ถึงขีดที่จะต้องเป็นห่วง ทานยาและพักฟื้นที่โรงพยาบาลสักสองสามวันก็คงค่อยยังชั่ว สามารถกลับบ้านได้
ผมพยายามซักถามนางพยาบาลเกี่ยวกับคนที่ช่วยเหลือเรื่องการพามารักษารวมถึงการออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ แต่ก็ไม่ได้รับความกระจ่าง จากนางพยาบาลเท่าไหร่
ถามใครก็ไม่มีใครตอบ จริงอย่างที่แม่ผมว่าจริงๆ ทุกคนดูเหมือนจงใจจะปิดไม่ให้ผมรู้เกี่ยวกับผู้ใจดีคนนั้น
ในที่สุดผมก็ละความพยายาม ไม่ได้อยากรู้อีกต่อไป ว่าใครกันคือคนที่มาช่วยผม ถ้าเขาไม่สะดวกใจที่จะเปิดเผยตัว อยากช่วยเหลือพวกผมอยู่ในเงามืดก็ได้
คนที่ไม่ประสงค์จะทำดีเอาหน้าก็มี อย่างไรก็ตามผมก็รู้สึกขอบคุณเขา สักวันหนึ่ง ผมคงได้เจอผู้มีพระคุณของผมแน่ๆ ผมเชื่อแบบนั้น
หลังจากพ่อแม่และญาติๆกลับไปกันแล้ว ก็มีคนแวะเวียนมาเยี่ยมผมมากมาย เป็นเพื่อนที่ในมหาวิทยาลัย แล้วก็เพื่อนที่ทำงานพิเศษ ทุกคนมาชวนคุย บางคนเอาของมาเยี่ยม บ้างก็มากินของเยี่ยม ทำให้ช่วงเวลากลางวันผ่านไปด้วยความสนุกสนาน
พอตกตอนเย็น ผมก็เริ่มง่วง วันนี้ไม่มีใครมานอนเฝ้า แม่กับพ่อมีงานแต่งงานที่ต้องไปร่วมแสดงความยินดี คงจะกลับดึกกัน
ผมบอกกับพ่อแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงผมกับพี่แมนก็ดูแลกันเองได้ แถมซ้ำญาติของพี่แมนก็ผลัดเข้ามาเยี่ยมผมด้วย
แม่บอกว่า คนใจดีคนนั้นได้จ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลผมด้วย แม่เลยไม่ค่อยกังวลสักเท่าไหร่ เพราะเขาจะคอยมาดูเป็นระยะ แม้จะไม่ได้เข้ามานอนในห้องด้วยก็ตาม
แม่พูดอะไรต่ออะไรมากมาย ส่วนใหญ่เป็นเรื่องให้ผมพักผ่อนให้เยอะ ทานยา ทานข้าว แม่เป็นห่วง กลัวว่าผมจะไม่ยอมทานยา เพราะผมเคยมีประวัติเรื่องแบบนี้มาก่อน ผมสัญญาว่าจะดูแลตัวเองไม่ให้แม่เป็นห่วง เมื่อเห็นผมรับคำอย่างหนักแน่น แม่ก็พอใจ
ตกกลางคืน ผมดูทีวีรอเวลาให้ง่วง ยาที่ผมกินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์แล้ว ตาของผมเริ่มหรี่ปรือ แล้วก็หลับไปในที่สุด