กลางดึก ผมรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก ภายในห้อง ผมลืมตาขึ้นมองก็เห็นเงาคนวูบวาบในความมืด มีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยเข้ามาในจมูกวูบ แรก ผมนึกถึงผีขึ้นมาทันที โรงพยาบาลนี้มีผีด้วยเหรอ ไม่น่าจะใช่ นี่เป็นโรงพยาบาลเก่าแก่ก็จริง แต่ก็มีชื่อเสียง ผมพยายามตั้งสติเขม้นมองในความมืด เงานั้นเดินตรงมาที่ผม ไม่ใช่พยาบาลแน่ๆ เพราะเขาไม่ได้แต่งสีขาว และพยาบาลคงไม่มาดูแลคนไข้โดยไม่เปิดไฟแน่
จะว่าเป็นมิจฉาชีพก็ไม่น่าจะใช่ ในโรงพยาบาลมียามรักษาความปลอดภัย มีหมอ มีนางพยาบาล และเจ้าหน้าที่อยู่ตามจุดต่างๆ แถมมีกล้องวงจรปิดอีกด้วย คนที่จะเล็ดรอดเข้ามาทำร้ายคนไข้ คงไม่สามารถทำได้ง่ายๆ
อีกอย่างผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร และไม่ใช่คนสำคัญถึงใครจะมาตามฆ่าปิดปาก ประเด็นเกี่ยวกับเรื่องแฝงตัวเข้ามาเพื่อจะทำร้ายผมคงไม่น่าจะมี
จะว่าเป็นญาติของผมก็ไม่น่าจะใช่ พวกเขาไม่น่าจะมากันดึกดื่นแล้วก็น่าจะมีการโทรมาบอกกันก่อน และถ้ามาจริงๆ ก็ต้องมีเสียงคุย เสียงทักกันบ้าง ไม่ใช่เงียบกริบแบบนี้
แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นผี ผมไม่ถึงกับกลัว แต่ก็ไม่ลบหลู่ และไม่อยากจะเจอ โชคร้าย เจ็บตัว กับตกงาน ก็มากพอแล้ว อย่าให้ผมโดนวิญญาณหลอกหลอนเลย
มีเสียงรูดผ้าม่านรอบเตียง ซึ่งโดยปกตินางพยาบาลจะรูดปิดเมื่อต้องการทำความสะอาดร่างกายคนไข้ เพื่อไม่ให้ใครเห็น นี่มันมืดแล้ว เงานั้นยังรูดม่านปิดอีก จะทำอะไรผมกันแน่นะ จะฆ่าผมหรือเปล่า
ผมนอนนิ่งแต่มือค่อยๆเลื่อนไปควานหาสายออดที่จะกดเรียกนางพยาบาลให้เข้ามาหา ทว่าผมต้องชะงักค้าง เมื่อเงานั้นเคลื่อนมาใกล้ กลิ่นหอมที่โชยเข้ามาแตะจมูกมันคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เหมือนผมได้กลิ่นจากที่ใดมาก่อน
อยู่ๆ เงาร่างนั้นก็ปีนขึ้นมาบนเตียงที่ผมนอนอยู่ แล้วนอนเบียดลงข้างๆ ผมสัมผัสได้ถึงเลือดเนื้ออุ่นๆของคนข้างตัว
เขามีชีวิต ไม่ใช่ผี กลิ่นกายที่หอมกรุ่น กับเสียงหัวเราะหวานๆ ทำให้ผมถึงกับนิ่งขึงตัวแข็งไปชั่วขณะ เมื่อรู้แล้วว่า คนที่ขึ้นมานอนเตียงเดียวกับผมคือใคร
“นางฟ้า”
ผมอุทานอย่างตื่นเต้น พลางขยับตัวไปชิดเตียงคนไข้อีกด้านเพื่อให้นางฟ้าของผมมีพื้นที่ในการนอน ตอนนี้ผมไม่สนสายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงรยางค์อยู่ที่แขนของผมแล้ว
ผมพลิกตัวแล้วนอนตะแคงข้างเพื่อที่จะพยายามมองหน้านางฟ้าคนสวยของผม เขาขยับตาม เราสองคนเลยนอนตะแคงมองหน้ากันในเตียงแคบๆ
ใกล้กันเสียจนจมูกแตะจมูก ลมหายใจรดกัน หัวใจผมเต้นรัวจนกลัวว่ามันจะกระดอนออกมานอกอก หายใจเริ่มติดขัด ประหม่าตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“นางฟ้า มาได้ไงครับ”
ประโยคแรกที่ผมถามเขา เสียงมันสั่นจัง คงเกิดจากการที่ผมระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ได้ นางฟ้ายิ้มเห็นฟันขาวสะท้อนออกมาในความมืด
ที่จริงมันก็ไม่ได้มืดมิดซะจนมองไม่เห็นอะไร ยังพอมีแสงลอดออกมาจากช่องมองตรงประตู ทำให้พอเห็นลางๆ
“หายตัวมาตามกลิ่นธูป”
“นั่นมันผีแล้วครับ ไม่ใช่นางฟ้า”
“อ้าวเหรอ โทษที กะให้ตลก”
นางฟ้าของผมพูดกลั้วเสียงหัวเราะ จากนั้น เราต่างคนก็ต่างเงียบ เหมือนไม่มีอะไรจะพูดกัน แล้วอยู่ๆ มือนุ่มของนางฟ้า ก็เลื่อนขึ้นมาแตะแก้มผมเบาๆ
“เจ็บไหมกรีน”
น้ำเสียงนั้นนุ่มนวล แฝงความห่วงใย มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นในใจ ที่นางฟ้าเอาใจใส่ในความเจ็บปวดของผม