27 มีนาคม 2555

อุ๊ยต๊าย! สวัสดีค่ะอยากเห็นหน้าจังว่าใครนะเป็นคนแรกที่เปิดอ่านบันทึกรักบันทึกร้าวเล่มนี้ของเดี๊ยน!

กรี๊ดด! อย่าเพิ่งคิดจะปิดหน้านี้ลงอย่างนั้นสิคะ แหม แค่เปิดมาเจอคำพูดคะๆ ขาๆ แค่นี้คิดจะสะบัดหน้าหนีไปโดยไม่คิดจะอ่านต่อเลยเหรอคะ ใจร้ายใส่ดิฉันไปหน่อยมั้งคะคุณ ถึงดิฉันจะออกแนวสาวแตกแหกกระเซ็นแบบนี้ แต่เรื่องราวที่ดิฉันเขียนลงบันทึกเล่มนี้ก็มีผู้ชงผู้ชายโผล่เข้ามาบ้างแหละคะ ไม่ได้มีแต่ดิฉันคนเดียวที่จะตามหลอกตามหลอนคุณๆ ไปทุกหน้าแน่นอน

อุบ๊ะ! เอาผู้ชายเข้าล่อนี่มันได้ผลดีจริง ดูสิ ตามอ่านกันตาสลอนเชียว เก็บอาการบ้างก็ได้ค่ะคุณขา นัยน์ตาจะถลนออกมานอกเบ้าแล้วค่ะ ทำแบบนี้ไม่สวยค่ะไม่สวย อิอิ

เอาล่ะ ตามอ่านต่อก็ดีแล้วค่ะ ดิฉันจะได้เข้าเรื่องเข้าราวเสียที แนะนำตัวก่อนเลย ดิฉันชื่อเอ็กซ์ค่ะ ชื่อแมนมั้ยคะ ตัวจริงดิฉันก็แมนค่ะ แต่ที่เห็นมาคะๆ ขาๆ ในบันทึกเล่มนี้เพราะมันเป็นจริตที่อยู่ในจิตวิญญาณค่ะ อุ้ยต๊าย! เขียนถึงตอนนี้หลายคนคงเข้าใจในสปีชีส์ดิฉันแล้วนะคะ งั้นดิฉันขอแนะนำตัวต่อค่ะ อายุตอนนี้เพิ่งแตะเลขสามค่ะ แก่มั้ยคะ ไม่ต้องตอบค่ะ ดิฉันมั่นใจว่าหลายคนพยักหน้าแน่นอน เชอะ! ถึงแก่ แต่ดิฉันก็แก่แบบมีคุณภาพค่ะ ไม่ได้แก่ไก่กาหน้าเหียก อ๊ะ มีบางคนไม่เชื่อ ไม่เป็นไรค่ะ ความไม่เชื่อของคุณไม่ทำให้ดิฉันขาดสารอาหารค่ะ เพราะฉะนั้นเหวี่ยงใส่เชิ่ดๆ เดินหน้าเล่าต่อค่ะ

หน้าที่การงาน

“รับราชการ?”

“ไม่ถูก”

“เปิดร้านขายเสื้อผ้า?”

“ต๊าย! ช่างกล้าเดา”

“เป็นสถาปนิก?”

“เก๋ดีค่ะ แต่ผิด”

“งั้นเป็นนักบัญชี?”

“สมองไม่เริ่ดขนาดนั้นค่ะ”

“แล้วเป็นอะไรล่ะ?”

“ไม่บอกหรอก!”

“อ้าวอีดอก แล้วหล่อนจะพูดถึงให้เดาทำไมคะ”

มีหลายคนเหวี่ยงใส่ดิฉันแบบนี้แน่นอน เชิญเหวี่ยงกันตามสบายค่ะ เพราะดิฉันขอเก็บหน้าที่การงานเป็นความลับ เพราะคนสวยชอบมีอะไรให้น่าค้นหา โฮะ โฮะ!

อุ้ยว้าย! หลายคนทำท่าจะปิดหน้านี้ลงอีกแล้วเพราะเริ่มหมั่นไส้ดิฉันตะหงิดๆ ดิฉันขอสาปแช่งค่ะ หากว่าใครคนใดเลิกอ่านบันทึกเล่มนี้นับจากบรรทัดนี้ ขอให้ชีวีเจอแต่คนหลอกลวง คนหลายใจ คนโกหก คนวิปริต คนอุบาทว์ คนไม่หล่อ คนไม่สวย แต่ถ้าอ่านต่อขอให้รวย ขอให้สวย ขอให้หล่อแล้วมาล่อดิฉัน ว้าย ผิดประเด็น คนสวยเอ่อค่ะ ให้อภัยนะคะ อิอิ

ตอแหลมาหลายบรรทัดละ ขอเข้าเรื่องแบบจริงๆ จังๆ สักที คือที่ดิฉันเขียนบันทึกเล่มนี้ขึ้นมาก็เพื่อระบายความทรงจำในเรื่องราวที่ครั้งหนึ่งดิฉันเคยมีความรักที่แบบว่ามีหลากหลายรสชาติดี ทั้งสุข เศร้า เหงา ร้องไห้ ซึ่งทั้งหมดเกิดจากน้ำมือของคนเพียงคนเดียว

“ต๊าย! ใช้ศัพท์คำว่าน้ำมือ เก๋ค่ะอีดอก”

“ใครคะ! ใครบังอาจขัดคอ ขอเดี๊ยนเล่าจนจบก่อนได้มั้ยคะค่อยขัด เสียมารยาทมากรู้ตัวมั้ยคะ”

“ค้า อีผู้ดี อ่ะ เชิญเล่าต่อย่ะ”

“ย่ะ”

ถึงไหนแล้วคะ เมื่อกี้มัวแต่ไปจัดการกะเทยหน้าปลวกที่ขัดคอดิฉันค่ะ อ้อ จำได้ละ ถึงตอนที่ดิฉันบอกว่าชีวิตรักของดิฉันครั้งหนึ่งมันสุข เศร้า เหงา ร้องไห้ จากน้ำมือของคนเพียงคนเดียวใช่มั้ยคะ ต๊าย! น่ารักมาก พยักหน้ากันสลอน แสดงว่าตั้งใจอ่าน อิอิ เป็นปลื้มเสียนี่กระไร

“เสียนี่กระไร อีกะเทยยุคกรุงศรีเอ้ย”

“กัดเดี้ยนอีกละ เป็นอะไรมากมั้ยคะคุณ อ่านเงียบๆ อย่างคนอื่นเป็นมั้ยคะ”

“ก็ได้ แต่อย่าเวินเว่อร์ให้มากนักอีดอก เข้าเรื่องเร็วๆ เข้า อยากอ่านเรื่องราวผู้ชายของหล่อนเต็มแก่แล้ว”

“วุ้ย! ที่แท้ก็รอผู้ชายของเดี้ยนนี่เอง ค่ะ งั้นปิดปากถ่างตาอ่านดีๆ นะคะ ดิฉันเอามานำเสนอแล้วค่ะ”

ต่อล้อต่อเถียงกับกะเทยนี่มันเหนื่อยนะคะ คุณพี่เขาว้อนท์อยากอ่านเรื่องราวผู้ชายของดิฉันเร็วๆ ค่ะ งั้นดิฉันขอนำเสนอเลยนะคะ

ผู้ชายคนนี้คือคนที่ทำให้ดิฉันสุข เศร้า เหงา ร้องไห้นั่นและค่ะ มันชื่อตี๋ค่ะ ชื่อจริงคือ ว้าย ไม่บอกดีกว่า เอาเป็นว่าดิฉันเรียกมันตี๋น้อยแล้วกันค่ะ มันอายุมากกว่าดิฉันห้าปีค่ะ

“อ้าว! แล้วทำไมหล่อนถึงเรียกเขาว่ามันล่ะ”

“ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ”

ขอตอบกะเทยเรื่องมากนะคะว่าที่ดิฉันเรียกไอ้ตี๋น้อยว่ามันเพราะความสัมพันธ์ที่ดิฉันมีกับมันคือการเป็นเพื่อนค่ะ ไม่ใช่คู่รัก หรือพี่น้องแต่ประการใด

“แล้วหล่อนรู้จักกันได้ยังไง”

“ถามเป็นทนายเลยนะคะอีปลวก”

“ก็ตอบมาสิ”

“ก็กำลังจะเล่าต่ออยู่นี่ไงยะ สงสัยจังอีดอก”

ขอด่ามันหน่อยเถอะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์กับอีกะเทยจำไมนี่ เล่าต่อค่ะดิฉันรู้จักไอ้ตี๋น้อยที่สนามหลวงค่ะ

“ว้าย! เร่ขายตูดหรือจ๊ะตัวเอง”

“อีห่าจิก! ได้ทีกัดกูเลยนะคะ”

ว้าย! คนสวยเผลอหยาบคาย ก็มันอดไม่ได้นี่คะ โดนกล่าวหาว่าไปเร่ขายตูด โอ้ย! พูดเหมือนไอ้ตี๋น้อยไม่มีผิด เอ๊ะ! ยังไง

“เริ่ด ประเด็นนี้น่าสนใจ เล่ามาเร็วๆ สัญญาว่าฉันจะไม่ขัดคอหล่อนอีก”

“แหม พอเดี้ยนบอกว่าพูดเหมือนไอ้ตี๋น้อยของเดี้ยนทำเป็นอยากอ่านต่อเร็วๆ ขึ้นมาเลยนะ”

“หล่อนก็เล่ามาเร็วๆ สิอย่าลีลา”

“ไม่!”

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันหมดอารมณ์จะเล่าตอนนี้แล้ว เบื่อหล่อน ขัดคอฉันดีนัก”

“อ้าวอีดอก อยู่ๆ จะเลิกเล่า เดี๋ยวเจอตบ”

“ต๊าย! ที่แท้ก็ติดใจบันทึกรักของฉัน ถึงกับขู่ทำร้ายร่างกายกันเลยเหรอจ๊ะ ถ้าฉันเลิกเล่าน่ะ”

“ก็อยู่ดีๆ หล่อนมาตัดตอนแบบนี้ อารมณ์ค้างสิยะ พ่อตี๋น้อยของฉันกำลังจะออกฉากซะด้วย”

“ใครตี๋น้อยของหล่อน พูดดีๆ นะ หวงนะเว้ย”

“อีดอก พูดเล่นแค่นี้แมนขึ้นมาเชียว”

“บอกแล้วไงว่าตัวจริงฉันแมนย่ะ”

“จ้า ตอนนี้ฉันเชื่อหล่อนทุกอย่าง แต่ได้โปรดเล่าต่อเถอะนะ ว่าทำไมตาตี๋น้อยถึงได้ว่าหล่อนไปขายตูดที่สนามหลวง หล่อนไปอ่อยตาตี๋น้อยเหรอ”

“เปล่า”

“แล้วเหตุการณ์มันเป็นยังไงล่ะ ฉันอยากรู้”

“งั้นก็อยากรู้ต่อไป วันนี้ฉันยังไม่เล่า”

“อีบ้า! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ เล่าต่อเดี๋ยวนี้”

“โปรดติดตามตอนต่อไปจ๊ะ บ๊าย บายนะจ๊ะ พรุ่งนี้ถ้าว่างจะมาเล่า”

“กรี๊ดดด! มาเขียนทิ้งไว้แค่นี้แล้วก็ไป ร้ายนะยะ”

“ก็บอกแล้วไง ว่าคนสวยชอบมีอะไรให้น่าค้นหา โฮ๊ะ โฮ๊ะ”

ไปล่ะค่ะ วันหน้าอย่าลืมมาตามอ่านบันทึกรักแซ่บๆ ของดิฉันต่อนะคะ

ขอบคุณและสวัสดีค่ะ