ความรู้สึกระหว่างผมกับซันเน้นแฟ้นขึ้นเรื่อย ๆ ครับในวันต่อ ๆ มาที่ซันไม่มีพี่เซนต์ แต่ในความใกล้ชิดบางครั้ง ก็มักจะมีความรู้สึกที่แย้งเขามาเสมอ ๆ ว่าเรากำลังเดินไปในทางที่ผิด และจะต้องเจ็บปวดมากแน่ อย่างที่บอกแหละครับ เรืื่องของความรู้สึก ยิ่งความรักด้วยแล้ว ผมเองก็ควบคุมมันไม่ได้ ไม่ว่าใครก็คงควบคุมมันได้ยากเช่นกัน ผมเลยคิดว่าไม่อยากจะนึกถึงวันที่จะต้องจากกัน แค่คิดแต่ว่า วันนี้เรามีความสุขกับคนที่ผมรักเท่านั้นก็พอแล้ว หลาย ๆ ครั้งที่ผมบอกรักซัน แต่เสียงที่กลับมาก็แค่ “อืม” เท่านั้น แต่ผมก็ไม่ได้ถอดใจที่จะบอกคำ ๆ นี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน “ผมรักคุณนะ”

ผ่านมาสักพักหลังจากที่ความรักของผมเบ่งบาน (ผมคนเดียวล่ะมั้ง) ซันก็ถามผมว่า
“ไปงานวันเกิดผมที่บ้านไหม”
“งานวันเกิดซันเหรอ นั่นสิ รู้จักซันมาหลายปีละ ผมเองก็ไม่เคยถามเรื่องวันเกิดซันเลย รู้เพียงแต่ว่า ซันเกิดปีเดียวกับผมเท่านั้น ไปสิ ผมอยากไปมากเลย”
“อืม ดี ต้าไม่ต้องซื้อของขวัญให้ซันหรอกนะ ผมไม่อยากได้อะไรหรอก มีต้าอยู่ก็อุ่นใจแล้ว ^ ^” ซันมองผมอย่างหน้าเปื้อนยิ้ม
ผมคิดในใจว่า มีเหรอไปงานวันเกิดที่บ้านซันทั้งที จะไม่ซื้ออะไรไปฝากเป็นของขวัญ เชื่อไหมครับ ผมลืมไปเสียสนิทใจ และไม่ได้ถามด้วยว่า พี่เซนต์ไปด้วยรึเปล่า เพราะผมลืมไปเลยว่าผู้ชายคนนี้มีตัวตนระหว่างเรา

ผมไปห้างหาซื้อของขวัญให้ซัน เบี้ยน้อยหอยน้อยอย่างผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะซื้ออะไรให้ซันดี ผมเดินไปแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า โอยย มีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้นเลยครับ ไปดูแผนกของเล่น จะซื้อตุ๊กตา มันจะดีเหรอ โต ๆ กันแล้ว ไม่น่าจะเวิร์ค ผมเดินวนไปวนมาอยู่หลายชั้น หลายแผนกเหลือเกิน แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ผมเดินไปเจอร้าน Zeen Zone สีส้ม ซึ่งมักจะขายของมีไอเดียหลาย ๆ อย่าง ผมเดินเล่นในนั้นไม่คิดอะไร ซึ่งผมรู้สึกว่าแพงดีนะ ผมคงซื้อของในนั้นไม่ไหว แต่เดิน ๆ ไปเจอนาฬิกาแขวนรูปดวงอาทิตย์ ผมก็ปิ้งขึ้นมาเลย น่าจะซื้อนาฬิกา อยากจะบอกซันว่า เวลาของเรามีค่าเหลือเกิน ผมพิจารณาเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีความสุขมาก คิดแล้วก็หยิบลงมา
“ดวงอาทิตย์สื่อถึงนายนะ ซัน” ผมตัดสินใจเลือกชิ้นนี้ รวมห่อ ผมก็เลือกกระดาษเลือกโบว์เอง เพราะว่าไม่อยากให้มันห่อที่ร้านอ่ะ มันจะรู้ว่าซื้อที่นี่ 555 เสร็จสรรพก็เกือบพัน ผมนี่ก็เสียดายนะ แต่รักซันมากกว่า เราก็ไปขอกินช็อกโกแลตฟรีแล้วกัน อิอิ

และแล้วเมื่อถึงวันเกินซัน ผมก็แต่งตัวหล่อเลย ตอนนั้นเย็น ๆ แล้ว ผมก็นั่งแท็กซี่ไป เพราะว่าไม่อยากจะให้ชุดหล่อ ๆ ผจญฝุ่นควันรถเมล์ครับ ^ ^
เมื่อไปถึงผมก็โทรหาซัน แล้วซันก็ออกมาเปิดประตูด้วยตัวเอง คนเยอะเชียวครับ ผมเองก็เขิน ๆ ประหม่า ๆ ซันก็บอกว่า
“ไปสวัสดีพ่อแม่ผมหน่อยนะ”
“เอาสิ อยากเจอท่านมานานแล้ว” ผมกระพริบตาข้างนึง
พอผมเจอท่าน ก็สวัสดี ท่านก็รับไหว้ แล้วก็ถามว่า
“เพื่อนซันที่มหาลัยเหรอคนนี้”
“อ่อ เปล่าครับ เรียนคนละที่ครับ” ผมตอบ
“เรียนที่ไหนล่ะจ๊ะเนี่ย” คุณแม่ซันถามผม
“ที่....ครับ” ผมตอบอย่างยิ้มแย้มและภูมิใจในสถาบัน
แม่ของซันทำหน้าแปลกใจ “แล้วนี่รู้จักกันได้ยังไงล่ะจ๊ะนี่ อ่อ หรือว่าเป็นเพื่อนที่ รร เก่า แต่คงไม่น่าจะใช่นะ” ท่านพูดเองเออเอง
“แม่ ผมพาเพื่อนไปตรงตรงนู้นก่อนนะ ไปเร็ว” ซันดันหลังผม ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้พ่อแม่เป็นการเคารพ
“อย่าคุยกับเค้าเยอะเลย เด๋วเค้าถามเยอะ 555” ซันพูดพลางหัวเราะ
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่พอเดินไปถึงตรงที่มีอาหาร ผมก็เห็นพี่เซนต์ แล้วก็นึกได้เลยว่า เค้ายังมีอีกคนอยู่นี่หว่า ผมลืม คนก็อยู่เยอะนะ แต่ผมเหมือนเห็นแต่พี่เซนต์น่ะสิ
“อ้าว มาร่วมงานด้วยเหรอ ต้า” พี่เซนต์ถาม
“อ่อ ใช่ ก็ซันชวน”
“ผมเป็นคนชวนเองแหละ”
“พี่ชวนเหรอ แต่ซันเค้าบอกผม” ผมงง
“ถามซันสิ ว่าพี่บอกให้นายมานะ อยากให้มา”
“มาสนุกกันน่ะดีแล้ว ใช่มะ เนอะ” ซันบอกผม
“....” ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนั้น
“ต้า กินนี่สิ” ซันหยิบบาร์บีคิวขึ้นมาให้ผมไม้นึง ผมก็รับไว้
“อ่อ ซัน สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมก็เอาของขวัญให้ จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เล็ก ใคร ๆ ก็คงเห็นแล้ว
“ขอบใจมากนะต้า บอกแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้ แค่มาก็ดีใจแล้ว”
ในระหว่างที่เราก็ยืนกินกันเพลิน ๆ ซันก็ต้องรับรองเพื่อน ๆ คนอื่นที่มา ผมก็ยืนอยู่คนเดียว พี่เซนต์ก็มายืนข้าง ๆ
“ซันเขาเป็นคนเฟรนลี่น่ะ เขาก็ทำดีกับทุกคนแหละ นายก็รู้”
“อืม ซันเขาเป็นคนน่ารักจริง ๆ แหละ”
“นายรู้รึเปล่า ว่าซันเขามีแฟนแล้ว”
“ผมรู้ แต่ผมไม่รู้ว่าใครเป็นแฟนซัน ผมไม่รู้จัก” ผมตอบ
“ยุ่งกะคนมีแฟนแล้ว มันไม่ดีหรอกนะ คนดี ๆ เค้าไม่ทำกันหรอก”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบแค่นั้น
ซันแทบไม่มีเวลาคุยกะผมด้วยซ้ำในเวลานั้น มัวแต่เฮฮาอยู่กับเพื่อน
“เห็นคนนั้นมะ เพื่อนซันเรียนอยู่ที่ออส ส่วนคนนั้นก็เรียนมหาลัยเดียวกัน คนนี้ลูกคนนั้น คนนั้นแม่เป็นอย่างนี้” พี่เซนต์บอก
“แล้วยังไงเหรอพี่ ผมก็ดีใจกะเขาด้วยครับ ซันเป็นคนดี ก็ควรจะมีเพื่อนดี ๆ” ผมตอบ
“ไม่หรอก พี่ก็จะบอกไงว่า ซันเขาเจอแต่คนดี ไม่มีคนที่ทำให้เขาเป็นคนไม่ดีเลย แต่พักนี้ดูซันเขาจะแปลก ๆ ไป ไม่รู้ว่าเขาทำในสิ่งที่ถูกต้องอยู่รึเปล่า”
“ซันแปลกไปยังไง ผมยังเห็นซันเป็นเหมือนเดิมเลย”
“ไม่รู้สินะ พี่ว่าน่าจะเจอเพื่อนไม่ค่อยดีน่ะ” พี่เซนต์พูดพลางมองหน้าผม
“หืม พี่มองหน้าผมทำไม”
“เออ แล้วนี่เห็นของขวัญของพี่ให้ซันรึยัง นี่” พี่เซนต์หยิบขึ้นมา เป็นตลับแหวน แล้วพี่ก็เปิดให้ดู เป็นแหวนเงินคู่นึง
“อ่อ ให้แหวนกันเหรอ แหวนเงินเหรอ” ผมถาม
“เห้ย เขาเรียกทองคำขาว ไม่ใช่แหวนเงิน เป็นไงสวยป่ะ”
“ทองคำขาว” ผมคิดในใจมันก็คงแพงแหละ ผมไม่รู้ราคาของมันหรอก
“เนี่ย พี่ตั้งใจจะให้ซันเขานานละ เลยถือโอกาสวันนี้เลย”
ผมไม่ตอบอะไร สักพัก พี่เซนต์ก็เดินไปในบ้าน แล้วก็ออกมาพร้อมเค้กที่จุดเทียนแล้ว แล้วก็ร้องเพลง happy birthday ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน แม้แต่พ่อแม่ซัน ผมเองก็ร้องคลอไป
พอร้องจบซันก็เป่าเค้ก แล้วทุกคนก็อวยพร ผมเองก็อวยพรเช่นกัน
“ขอให้ซันมีความสุข สุขภาพแข็งแรง” ผมอวยพร
ซักพัก ซันกับพี่เซนต์ก็ยืนปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน แล้วก็คุยกันกระหนุงกระหนิง ผมจะเดินเข้าไปหา พี่เซนต์ก็หยิบแหวนวงนึงมอบให้ซัน ภายในระยะเวลาแปปเดียวเท่านั้น คงไม่มีใครเห็นนอกจากผมล่ะมั้ง ทั้งสองคนยิ้มกันน่าดู ส่วนผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ เหมือนเวลาหยุด สักพักพอได้สติ ผมก็เดินเข้าไป
“ซัน ขอกินหน่อยดิ”
“เอาดิ อ่ะ เดี๋ยวผมหยิบให้” ซันหยิบมาให้ผมสองไม้ แต่พี่เซนต์ยักคิ้วให้ผม
ผมรู้สึก “จุกอก” อีกแล้วล่ะครับ ทำไมชีวิตคนเราต้องเจอสภาพ “จุกอก” หลาย ๆ ครั้งด้วยนะ
ผมเดินถือจานบาร์บีคิวปลีกตัวออกมานั่งห่าง ๆ หน่อย ปล่อยให้เขาสองคนปิ้งกันต่อไป ผมกินบาร์บีคิวแล้วรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลย ทั้งที่มันก็ดูเหมือน ๆ กัน ผมเองอึดอัดในสภาพแบบนี้มาก ก็เลยตัดสินใจเดินไปบอกซัน
“ซันผมขอตัวก่อนได้ป่ะ พอดีมีนัดกินเหล้ากะเพื่อนต่อน่ะ”
“อ้าว ไหนต้าบอกไม่กินเหล้าไง เดี๋ยวนี้หัดกินเหรอไง” ซันยิ้ม
“อ่อ ฝึก ๆ ไว้หน่ะ ออกสังคม”
“ออกสังคม 5555” พี่เซนต์พูดพร้อมหัวเราะ
ผมถอนหายใจแล้วบอกไปว่า “งั้นผมขอตัวก่อนนะ ไปสวัสดีพ่อแม่ซันก่อนดีกว่านะ”
ซันเดินไปพร้อมผมเพื่อพาผมไปลากับพ่อแม่ แล้วก็เดินไปส่งผมที่หน้าประตูบ้าน
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ต้ากลับบ้านยังไงเนี่ย ให้ผมไปส่งไหม”
“ไม่ต้องลำบากหรอก ผมกลับได้ ซันไปสนุกต่อเถอะ” ผมยิ้ม
“งั้น กลับบ้านดี ๆ นะ”
ผมไม่ตอบอะไรแค่ยิ้ม แล้วก็เดินออกมา เดินไปอีกสักระยะก็เจอเพิงมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แต่ไม่มีอารมณ์ เดินก่อนดีกว่า เดินไปเรื่อย ๆ ไปเรื่อย ๆ จริง ๆ คิดแต่เรื่องของผมกับซันเท่านั้น ในระหว่างที่คิด มันก็ “จุกอก” ไปในเวลาเดียวกัน