ผมตื่นขึ้นมา แล้วก็มองซันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ซันดูน่ารักและไม่เป็นพิษเป็นภัย ผมรักเขามาก แต่ในขณะที่คิดเรื่องนี้ ผมเองก็เจ็บจี๊ดในหัวใจขึ้นมา เพราะว่าภาพที่เคยหลอกหลอนผม เรื่องของพี่เซนต์กับซัน ทำให้ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดขึ้นมา ผมควรทำอย่างไรดี ไม่นานหลังจากที่ผมขึ้นมานั่งมองซัน ซันเองก็ลืมตาขึ้นมาแบบงัวเงีย ผมก้มลงไปจูบซัน และซันเองก็จูบตอบ
“เป็นไรครับต้า”
“ป่าวหรอก ผมมีความสุขน่ะ เลยอยากจะถ่ายทอดความสุขไปสู่นายบ้าง” ผมตอบ
“ผมมีความสุขนะ”
“ทั้ง ๆ ที่ผมไม่สามารถให้อะไรกับซันได้เหมือนในครั้งแรกน่ะเหรอ”
“ผมมีความสุขจริง ๆ” ซันยืนยัน “แต่ผมว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่งั้นผมเองก็จะรู้สึกไม่ดี ผมเองก็ผิดต่อพี่เซนต์แล้วในตอนนี้ แต่ผมไม่สามารถอดใจไหวจริง ๆ”
“ทำไมซันต้องเลือกพี่เซนต์ด้วยล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัยจริง ๆ
“เพราะว่าพี่เซนต์เป็นคนที่ใช่ไง เข้าใจและ อดทนกับผมมานานแล้ว”
“ถ้าซันให้เวลาผมมากกว่านี้ ผมเองก็จะพิสูจน์ให้ซันเห็นเช่นกัน” ผมตอบ
“ไม่รู้ซินะต้า แค่นี้ผมก็รู้สึกว่า ความรู้สึกของเราทั้งสองคนมันมาไกลกว่าที่มันควรจะเป็นอยู่แล้ว ผมสัญญากับตัวเองอยู่ก่อนหน้านี้แล้วนะ ว่าจะไม่สนิทสนมกับต้ามากจนเกินไป แต่ผมเองพออยู่ใกล้ ๆ ต้าแล้วผมก็อดใจไม่ไหว”
ผมจับหน้าซันดึงเข้ามาจูบอีก “ผมเองก็ห้ามใจไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ผมเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาอยู่ในสภาพนี้ ผมไม่ต่างอะไรกับชู้เลย จะได้เจอซัน ได้สัมผัสซันก็เฉพาะเวลาที่ตัวจริงของซันเขาไม่อยู่เท่านั้น”
“อย่าพูดแบบนี้เลยต้า ถ้ามันจะผิด ก็ผิดที่ผมเองแหละ”
“ผมว่าซันไม่ผิดหรอก ผมต่างหากที่รักซัน รักซันมากจนเกินไป”
“พอดีกว่า เราไม่คุยดีกว่า ว่าใครผิดใครถูก ผมรู้แต่ว่า ผมมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ต้า”
ซันลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อผ้าใส่ “ผมว่าผมควรไปได้แล้ว”
ผมได้แต่นอนอยู่ตรงนั้นมองซันใส่เสื้อผ้า เมื่อซันใส่เสร็จแล้ว ซันเดินมานั่งข้างตัวผม แล้วก็ก้มลงหอมหน้าผากของผม “ผมไปก่อนนะ ต้าไม่ต้องไปส่งหรอก ผมไปเองดีกว่า เดี๋ยวจะไม่อยากไปซะก่อน 55” ซันพูดพลางหัวเราะเล็กน้อย ผมมองซันเดินออกจากห้องและปิดประตูไปด้วยใจหวิว ๆ พลางคิดในใจ “อีกแล้วเหรอ ที่เราจะต้องอยู่ในห้องนี้ตามลำพัง ผมอยากจะก้าวออกจากห้องไปพร้อม ๆ กับซันจัง”

วันใหม่เริ่มต้นขึ้น เวลาปิดภาคเรียนนี่มันนานจริง ๆ ทุก ๆ ทีผมไม่เห็นรู้สึกว่ามันนาน และผมเองก็ไม่ได้เจอเพื่อนซี้คนนี้มานานแล้ว “นุ” คือคนที่ผมหมายถึง วันนี้โทรหามันหน่อยดีกว่า
ทันทีที่นุรับสาย ผมก็ทักทาย “เฮ้ย มึงเป็นไงวะ ไม่ได้คุยนานเลย”
“มึงนี่มีเรื่องอะไรอีกป่ะเนี่ย โทรหากูเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกถึง” นุเหน็บกลับมา
“อะไรของมึงเนี่ย คนอารมณ์ดี ๆ ก็มาป่วนกูซะละ”
“เออ แล้วมึงมีไรป่ะเนี่ย โทรมา”
“ป่าวหรอก ก็ไม่ได้คุยกะมึงต้ังนาน ก็เลยโทรมาคุย ว่าจะชวนไปเดินข้างนอก”
“ไปไหนวะ อย่างกูก็กินแต่เหล้าแหละ”
“สัดนิ เอะอะอะไรก็กินเหล้า”
“แล้วมึงจะให้ไปเดินที่ไหน”
“ไม่รู้ว่ะ???” ผมตอบไปอย่างงง ๆ รู้แต่ว่าอยากเจอและอยากคุยกับมันเท่านั้น
“งั้นเอาไว้ ไปเดินจตุจักรกันละกัน วันนี้กูไม่อยากออกไปไหนว่ะ” นุแนะนำ
“เออ ๆ งั้นไว้เสาร์นี้เจอกันละกัน ไว้กูโทรไปอีกที” ผมตอบแบบผิดหวังนิด ๆ แล้วก็วางสายกันไป

เนื่องจากผมเองก็ไม่มีอะไรทำ อะไรก็ไม่รู้ซิครับที่ทำให้ผมไปยังร้านกาแฟของซัน สักพักแล้วซินะที่ผมไม่ได้ไปซื้อช็อกโกแลตเย็นฝีมือของซันเลย ผมไปถึงร้าน ผมก็ผงะ เพราะว่าเป็นพี่เซนต์กับพี่แก้วอยู่ที่ร้าน ไม่มีซันอยู่ในวันนี้
“อ้าว ต้า ว่าไง ลมอะไรหอบมา นึกว่าจะไม่ได้เห็นแล้วซะอีก”
“อ่อ พี่ ผมนึกถึงช็อกโกแลตของซันน่ะครับ ก็เลยว่าจะมาซื้อดื่มหน่อย”
“หวัดดีต้า ไม่ได้เจอกันสักพักเลยนะ” พี่แก้วทักทาย
“สวัสดีครับพี่แก้ว คิดถึงพี่แก้วมากเลยนะเนี่ย” ผมตอบ
“อี๋ คิดถึงไม่เห็นมาเลย กินช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวพี่ชงให้”
ผมจ่ายเงินพี่แก้วไป แล้วก็หยิบช็อกโกแลตเย็น แล้วก็ลาพี่แก้วเลย เพราะว่าไม่มีอะไรให้อยู่ที่นี่ ผมก็เดินออกจากร้านแค่แป๊ปเดียว พี่เซนต์ก็ตะโกนเรียกจากด้านหลัง
“ต้า ๆ ๆ”
ผมหันมองตามเสียง แล้วก็งงกับต้นของเสียง
“มีไรเหรอพี่”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับต้า สะดวกป่ะ” พี่เซนต์ถาม
“คุยไรอ่ะพี่ เรามีอะไรต้องคุยกันด้วยเหรอ”
“ก็เรื่องซันแหละ พี่ว่ามันสำคัญและพี่ก็ต้องคุยว่ะ”
“โอเคพี่ คุยตรงนี้แหละ”
“ไปคุยกันที่รถ”
ผมเดินตามไปที่รถของพี่เซนต์ พี่เซนต์ขับรถราคาคงไม่ได้น้อยไปกว่าซันหรอกผมว่า แต่ผมก็ไม่รู้ราคารถ audi หรอกนะ ผมรู้แต่ว่ามันคงแพง และคนรวย ๆ เขาขับกัน พอขึ้นรถ พี่เซนต์บอกว่า “รัดเข็มขัดด้วย” แล้วพี่เซนต์ก็ออกรถ
“ไหนว่าคุยกันไงพี่ ขับรถไปไหน”
“ก็ไปคุยกันไง คุยกัน 3 คน ซันด้วย”
“ซันด้วย” ผมทวนเสียง
“ใช่ คุยกับซันด้วย ต้าจะได้รู้ไง ว่าระหว่างเราจะเป็นไง”
ผมทำหน้างง ๆ “พี่จอด ผมจะลง” ผมบอกพี่เซนต์
“ไม่กล้าเผชิญหน้าเหรอไง หรือชอบทำอะไรลับหลังคนอื่น” พี่เซนต์มองผม
“มันจะมากไปแล้วนะพี่ พูดอะไรของพี่” เสียงผมเริ่มเครียด
หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย รถคันนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่บ้านของซัน พอจอดรถในบ้านซันปุ๊ป พี่เซนต์ก็บอกว่า “ลงได้แล้ว ตามพี่มา” ผมเองก็เดินตามไปอย่างไม่มั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมเดินตามพี่เซนต์เข้าบ้านของซัน ซึ่งผมไม่เคยขึ้นไปถึงห้องซันเลย ประตูห้องเปิดขึ้น ผมเดินเข้าไปพร้อม ๆ กับพี่เซนต์ เห็นซันนอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้หลับ
“อ้าว ต้า มาได้ไง”
“ก็พี่พามันมาไง จะได้คุยกันไปเลย” พี่เซนต์พูด
“ซันเป็นไรป่ะเนี่ย” ผมห่วงซัน
“อ่อ ไม่สบายน่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ซันตอบผม
“ซัน พี่ขอโทษนะ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากรบกวน แต่พี่ไม่รู้จะได้เจอตัวหมอนี่อีกทีเมื่อไหร่ พี่อยากจะเคลียร์หลาย ๆ เรื่องวันนี้” พี่เซนต์ดูจริงจัง
“เคลียร์เรื่องอะไร พี่เซนต์” ซันมองหน้าพี่เซนต์ดูงง ๆ
“นั่นดิ ไม่เห็นมีเรื่องอะไรต้องเคลียร์เลย” ผมเสริม
“กล้าพูดรึเปล่าต้า ว่าต้าไม่ได้คิดอะไรกับซัน” พี่เซนต์ถามผม
“ผม....เอ่อ...ผม ผมคิด แต่ซันเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมนี่” ผมเห็นซันพยายามส่งซิก คำพูดที่ผมพูดออกไปหัวใจผมแทบสลาย
“ซันไม่ได้คิดอะไรเลยเหรอ” พี่เซนต์หันไปถามซัน
“ก็ไม่ได้คิดไง ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ ซันไม่ชอบเลย” ซันตอบทันที
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนโง่ ให้สองคนนั้นเค้าเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกัน เมื่อไหร่ผมจะออกจากวังวนนี้ได้ซะที ผมอึดอัด ผมหายใจไม่ออกกกก