236.....
โมมีงานต่างจังหวัดทันทีที่ร่างกายเป็นปกติแต่แปลกที่เขาไม่ยอมอาบน้ำเองแม้แขนจะหายดีแล้วชอบบอกว่ามันเสียวที่ข้อมือเราเห็นว่าไม่เห็นจะมีอะไรขี้เกียจหล่ะไม่ว่า
“ไม่เอาแล้วอาบเองเถอะ” เรานอนเฉย
“ลุกมาอาบให้ก่อนเร็วเดี๋ยวเราสายนะ” โมต้องออกต่างจังหวัดเช้าวันอาทิตย์ไปสองคนกับวี ตอนนี้เขายังคงต้องอาศัยวีขับรถให้ก่อนเพราะกำลังแขนยังไม่เข้าที่ เราลุกไปอาบน้ำให้อย่างงอนๆ แล้วมันก็เป็นเรื่องจนได้โมเบียดท่อนเข้าปากเราซะอย่างนั้น เขาดันเราชิดฝาแล้วซอยปากเราจนเสร็จ
“โม บ้าเหรอ” เราบ้วนมันทิ้งแล้วทุบที่ต้นขาเขาไปที
“เอ๋สิบ้า ให้อาบน้ำให้แค่นี้ก็งับมันเล่น อดไม่ไหวเหรอ”
“ทุเรศที่สุด”โมหัวเราะลั่น ฟอกสบู่ทำความสะอาดมันอีกครั้งก่อนจะแก้ผ้าโทงๆ เดินออกจากห้องน้ำไปแต่งตัว
“ห้ามไปไหนนะ” เขาคว้ากระเป๋าด้วยมือข้างที่แข็งแรงกว่า
“จะกลับห้องนะ”
“ทำไมหล่ะ”
“ก็โมไม่อยู่นี่ เราก็เหงานะ กลับห้องยังมีต่อเป็นเพื่อนนะ”
“แล้วเมื่อไหร่จะย้ายออกซะที สิ้นเปลืองเปล่าๆ”
“ไว้โมไปขอพ่อกับแม่เราก่อนนะ เราถึงจะย้ายมาอยู่ด้วย” เราพูดทีเล่นทีจริง โมทำหูทวนลม
เราขับรถมาส่งโมที่อพาร์ทเม้นท์เรา ต่อกำลังนั่งคุยกับวีสนุกหันมามองหน้าเราหลังจากที่แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือน
“ทำไมผอมอย่างนี้หล่ะ ไม่มีอะไรให้กินเหรอที่นั่น” ต่อทำหน้าสงสัย
“ไม่ค่อยได้กินข้าวหรอก” เราตอบต่อทีเล่นทีจริงแล้วเข้าห้องตัวเอง สองหนุ่มรีบลุกและเดินตามกันลงไป โมหันมาโบกมือให้ อยู่ต่อหน้าคนอื่นโมไม่ค่อยจะแสดงอะไรออกมากนักหรอกว่าเขาสวีท แต่ถ้าอาละวาดละก้อไม่เลือกสถานที่เลย
“ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่มีอิสระเลย” เราปรารภกับต่อ
“ไม่มีอิสระ อิสระที่ว่าคือไม่ได้ล่าผู้ชายละซี้”ต่อกระเซ้า
“พูดมาก ชั้นมีผัวแล้วนะ” เราหันไปทำหน้าตลกใส่ต่อ
“เอ๋ หล่อนทำใจได้แล้วเหรอ” ต่อนั่งมองเราที่เช็ดถูห้องไปเรื่อยๆ
“เรื่อง”
“ก็เรื่องโมกับหล่อนไง บอกชั้นหน่อยสิว่าหล่อนคิดยังไง ชั้นเห็นหล่อนเงียบๆไป จะโทรไปคุยด้วยก็ไม่กล้ารบกวน”
“ยังไม่ได้คิดอะไรหรอก รู้แต่ว่าตอนนี้ ตื่นเช้าแล้วมีเขานอนใกล้ๆ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบนะ”
“จะอ๊วก” ต่อทำเหมือนจะอ๊วกออกมาจริงๆ
“ก็ไม่ต้องคิดอะไรไง อยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหล่ะ ไม่ต้องพูดไม่ต้องคิด” เราวางอุปกรณ์ถูพื้นแล้วมานั่งลงข้างๆต่อ มองหน้าต่ออยู่นาน
“แล้วหล่อนหล่ะ”
“อะไรเหรอ”
“หล่อนกับวีหล่ะ คิดอะไรกันอยู่”
“ไม่มีอะไรให้คิด” ต่อมองออกไปทางระเบียง “แล้วแต่วันเวลาจะพาไป” น้ำเสียงดูแปลกๆ
“ทำไมพูดแปลกๆ”
“มันผ่านไปหมดแล้วหล่ะ ความหวานอะไรเทือกนั้น มีแต่อยู่เป็นเพื่อนกัน” เรามองหน้าต่ออีกครั้ง
“ทุกวันนี้ไม่ได้มีเซ็กส์กันเหมือนแต่ก่อน”
“อ้าว” เรางง
“ก็มันเป็นเหมือนผัวเมียแก่ๆที่อยู่ด้วยกันมานานแล้วนะซิ” ต่อรำพันเบาๆ ไม่น่าเชื่อนะที่ต่อคิดแบบนี้ เรายังสงสัยต่ออยู่เช่นเดิม แต่ถ้าต่อยังไม่อยากจะพูดก็ไม่มีเหตุผลที่จะรบเร้า
“เอ๋ เอ๋” เราหันไปทางด้านหลัง พี่วริตนั่นเอง
“มีอะไรเหรอพี่”
“เย็นนี้ว่างมั๊ย” เราทั้งคู่ยืนอยู่หน้าทางออกพนักงาน
“พี่มีอะไรเหรอ” เราเดินไปที่จอดรถพี่วริตก็เดินตามมาเรื่อยๆ
“อยากคุยด้วย” แกทำหน้าสงสัยที่เห็นเรามีรถ
“รถเราเหรอ แต่ก่อนไม่เห็นขับนี่”
“ของเพื่อนมันให้ยืมมาขับ”
“เหรอ ใจดีแฮะ” พี่วริตเดินเลยไปที่รถตัวเอง พร้อมตะโกนบอก “แล้วขับตามมานะ ร้านเดิม” ไม่รู้เหมือนกันเราก็ขับตามแกไปจริงๆ ที่นั่นรายล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมที่ทำงาน โมไปต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์แล้วเรานับวันไปเรื่อยๆ เราไม่ค่อยกล้าที่จะกินเหล้าเพราะขับรถตอนเมาไม่ค่อยเก่ง แต่พี่วริตนี่สิโอ้โหยังกะกินน้ำ เห็นทีไม่ไหวต้องขอตัวกลับดีกว่า ไม่สนุกเลย รถจอดที่หลังร้านเรากำลังจะเปิดประตูรถ พี่วริตเดินตามมา
“เอ๋ จะรีบกลับไปไหน พรุ่งนี้ก็หยุดนี่ เนี่ยกุ้งมันยังนั่งงงอยู่เลย เราโกรธพี่เหรอ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“ที่พี่รีบกลับวันนั้น” แกเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยื่นหน้ามาถามเรา
“อะไรทำให้พี่คิดแบบนั้น เอ๋ไม่ใช่ผู้หญิงนะที่จะมาเสียใจเพราะโดนเอา” เราตอบกลับ
“ไม่มีอะไรก็แล้วไป แล้วคืนนี้หล่ะว่าไง” พี่วริตถามเอาง่ายๆ แต่เราไม่กล้าเพราะกำหนดกลับของโมไม่ชัดเจน บอกแค่ว่าหยุดเสาร์อาทิตย์หน้าไม่เหนื่อยจะแวะมาหา อาจจะมาเอารถด้วย
“ไม่ดีมั๊งพี่ เกรงใจเมียพี่ และอีกอย่างเพื่อนก็อยู่ห้อง มันไม่สะดวกหน่ะพี่” จริงเหรอ... เสียงของใครไม่รู้ดังออกมาจากจิตใต้สำนึก
“เหตุผลล้านแปด พี่ถามดีๆแล้วนะ”หน้าแกเอาเรื่องพอดู
“แล้วพี่จะให้ทำยังไงหล่ะ มันไม่สะดวกจริงๆนี่นา” เราสอดกุญแจ แล้วพวกที่นั่งอยู่ก็เฮละโลออกมาจากร้าน
“มีอะไรกันเหรอ ถึงแอบมาคุยกันตรงนี้” กุ้งส่งเสียงมาดังๆ “มีอะไรต้องสั่งต้องสอนมันอีกเหรอพี่วริต” กุ้งเดินตามมายืนเกาะที่รถของโม
“ว่าไงเอ๋ หล่อนจะเล่นตัวไปทำไมยะ พวกชั้นจะไปเที่ยวกันต่อก็ต้องมารอพี่วริตชวนหล่อน ไม่รู้อะไรนักหนา วันนี้เป็นอะไร ไม่อยู่กะร่องกะรอย ใจลอยจนพี่เขาเป็นห่วง” กุ้งยื่นหน้ามาถามเราใกล้ๆ
“ไม่มีอะไร” เราหัวเราะ “ชั้นเมา ว่าแต่ว่าพวกหล่อนจะไปไหนกันต่อหล่ะ”
“พัทยา”
“อะไรนะ ไปทำไมไกลขนาดนั้น”
“ไปค้างคอนโด แฟนนังแมน เนี่ยพวกนี้มันจะไปกันหมด” กุ้งเอานิ้วนับสมาชิกขาเมา
“ไม่ไหวหรอก ขับรถไกลขนาดนั้นและอีกอย่างชั้นต้องเอารถไปคืนเพื่อนก่อน” เราโกหก
“เอาไงดี” แมนเข้าไปนั่งประจำที่คนขับรถของมันแล้ว
“งั้นก็ตามใจ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป” กุ้งเดินไปที่รถของแมน พี่วริตโบกไม้โบกมือ
“พี่ไปไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ต้องไปรับเมียที่ต่างจังหวัด พาลูกไปบ้านแม่ยาย” แกจะบอกเราทำไม
“อย่าเล่นตัวนักเลยน่า”
“ไม่ได้เล่นตัว พี่เมาแล้วกลับไปนอนรอเมียที่บ้านเถอะนะ” เราเปิดประตูรถ พี่วริตเคาะกระจกอีกด้านให้เราเปิดแกขึ้นมานั่งคู่กับเรา ที่จอดรถนั้นห่างจากร้านมากผู้คนเริ่มทยอยกลับกันแล้ว พี่วริตคอยมองดูลาดเลาในขณะที่เราก้มๆเงยๆอยู่กับส่วนนั้นของแกจนมันเสร็จ แกลูบผมเราเล่นก่อนที่จะปล่อยเราเป็นอิสระ เรารู้สึกสะอิดสะเอียนตัวเองพอดู หยาดน้ำคาวๆติดอยู่ที่มุมปากค่อยๆถูกเช็ดออกตอนที่มองพี่วริตเดินไปที่รถของแกแล้วขับออกไป
กว่าจะข่มตานอนหลับลงไปได้ก็เกือบเช้ามัวแต่คิด คิด และคิด เราถลำลึกลงไปอีกหนึ่งขั้น ปากบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแต่เราก็ทำลงไปทุกที แปลกดีเหมือนกันนะ พี่วริตอยู่ที่ทำงานเจอหน้าเราก็ทำเฉย แต่ทำไมตอนเมาชอบเป็นแบบนี้

เสียงดังปึงปังข้างๆห้องทำให้เราสะดุ้งตื่น มันอะไรกันนะข้างห้องทำอะไรกันแต่เช้า เราลุกขึ้นล้างหน้าแล้วเปิดประตูห้องชะโงกหน้าออกไปมอง มีคนย้ายเข้ามาใหม่ ผัวหนุ่มเมียสาวใหญ่ ดูแล้วเหมือนพี่สาวคนโตกะน้องชายคนเล็กมากกว่า ต่อก็เปิดประตูคอยชำเลืองเหมือนกัน พร้อมกับทำปากบุ้ยใบ้บอกว่ารำคาญน่าดู
“ขอโทษนะคะ ” เจ้าหล่อนขอโทษขอโพย
“ไม่เป็นไรคะ” เราชำเลืองมองเด็กหนุ่มที่กำลังขนของอยู่
“อย่าคิดอะไรนะคะ น้องชายพี่เอง” น้องเหรอ หน้าไม่เหมือนกันซักนิดเราแย้ง แต่ก็ช่างเถอะ ของแค่นี้มันดูไม่ยากหรอกเดี๋ยวก็รู้เอง ว่าน้องหรือผัว เรากับต่อนั่งจิบเบียร์แก้เซ็งตามประสาคนเหงา เปิดเพลงคลอเบาๆให้พออารมณ์กระชุ่มกระชวย พี่สาวย้ายของเสร็จก็รีบไปทำงานทิ้งน้องชายนอนอยู่ห้องคนเดียว พอตกเย็นเพื่อนน้องชายก็มาเป็นโขยง ถือเหล้ามาฉลองกันด้วย เรานั่งกินที่ห้องของต่อ จากห้องต่อมองออกไปก็ทะลุไปที่ห้องพวกนั้นพอดี เสียงเพลงวัยรุ่นดังแรงขึ้นเรื่อยๆ ดีที่เป็นตอนกลางวันนะไม่งั้นข้างห้องคงจะมาด่ากันแน่ เราแง้มประตูแต่ต่อกลับจับมือเราไว้
“ไม่ต้องปิดหรอก”
“หล่อนจะประชันไปทำไม หนวกหูจะตาย”
“ใครว่าประชัน ชั้นจะอ่อยต่างหาก”
“มีอะไรให้อ่อย” เราถาม
“หล่อนไง จะมานั่งเหงารอพวกนั้นทำไม ลองใช้มารยาดูสิ ว่าหล่อนยังมีเสน่ห์อยู่รึเปล่า” ต่อแสร้งยกแก้วผ่านหน้าห้องตัวเองออกไป
“มากินด้วยกันสิพี่ กินสองคนจะสนุกอะไร”
“ไม่กล้าหรอกจ๊ะ กลัวพี่สาวเธอดุว่าชวนเธอกินเหล้า” ต่อพูดพลางเดินไปยืนที่ประตูห้อง เรายังคงนั่งนิ่ง
“พี่เพ่อที่ไหน” เพื่อนยังพูดไม่จบ หนุ่มน้อยก็เอามือปิดปากเพื่อนไว้
“พูดมาก ไอ้เวร”
“เออ เออ ไม่พูดแล้ว” เพื่อนปากเปราะบอก ต่อยืนเล่นหูเล่นตาแล้วหันมาเรียกเราเบาๆ
“อีสวย นั่งนิ่งทำไม ออกมาสิ” เราหันไปเปิดทีวีดูแทน “เอ๊ะ อีนี่เป็นอะไรนักหนา ผัวไม่กลับเล่นเอาเซื่องเลยเหรอ”
“หล่อนสนุกไปเถอะ” ต่อค้อนแล้วขยับตัวไปจนถึงหน้าห้องผู้ชายแล้วนั่งแหมะที่หน้าห้อง เสียงเพลงค่อยๆแผ่วเบาลงไปเรื่อยๆ เพราะเราเริ่มมึนและเคลิ้มหลับ เบียร์หมดลงไปแล้วลมเย็นๆของฝนพัดโชยมาเรื่อยๆ เราสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือเย็นๆมาจับขาเราที่นอนหันขาไปที่หน้าห้อง นังต่อนั่นเอง
“อีบ้าเล่นอะไร ตกใจหมดเลย”
“เอ๋ หล่อนหิวมั๊ย” ต่อหน้าแดงแจ๋
“หิวอะไร”
“ค-ย” ต่อตะโกนใส่หู
“หิวแต่ไม่ใช่สเป็คซักคน” เราลุกขึ้นนั่ง “มีเจ้าของห้องเท่านั้นที่ผ่าน” นึกถึงใบหน้าเข้มๆกับกางเกงยีนส์รัดรูปขายาวๆ ไรหนวดเขียวๆบางๆ อ้าวนี่เราเป็นอะไรอีก “หล่อนจิกมาส่งหน่อยสิ”
“เรื่องอะไร ชั้นก็ชอบเหมือนกัน”ต่อเดินผ่านตัวเราไปเปลี่ยนผ้าเตรียมจะอาบน้ำ
“อ้าวเลิกกินแล้วเหรอ”
“วงแตก”
“ทำไมหล่ะ”
“ก็เมียมันกลับมาแล้วนะสิ โอ๊ยอาละวาดหูแทบแตกไอ้พวกเวรนั่นกระเจิงเลย”
“เหรอ” เราคงหลับไปนาน
“หวงนักระวังเถอะ ชั้นจะงาบให้ได้เลยผัวมันหน่ะ”
“แล้วเขาทำงานอะไรเหรอ”
“ทำงานออฟฟิศ ส่วนผัวก็เรียนอย่างเดียว”
“ชาวเกาะเหรอ” ต่อหยุดแล้วเดินไปปิดประตู “ชั้นหลอกถามเพื่อนมันได้ความกระท่อนกระแท่นว่า ไอ้ผู้ชายมันก็เรียนอยู่ดีๆนะแหล่ะ ตอนไปฝึกงานแล้วเจอนังนี่เข้า ไม่รู้ไง ถึงยอมมาเป็นผัว”
“เขาคงส่งเสียละมั๊ง”
“ก็ประมาณนั้นแหล่ะ” แปลกเนาะน้องนีสมัยนี้ ไม่อยากมีแค่ผัว ชอบเป็นแม่ด้วย “จริงๆมันก็รุ่นน้องเราอีกนะนังนีหน้าแก่นั่นหน่ะ”
“อย่าไปยุ่งกะมันเลยหว่ะ สงสารเขาเถอะต่อ” เรานึกเห็นใจความพยายามของน้องนีขึ้นมา ยิ่งนับวันที่ได้เห็นได้รู้จักเธอ เรายิ่งรู้สึกผู้หญิงแก่ที่ไม่มีผัวซะทีพอมาเจอผัวเด็กก็ทั้งรักทั้งหลงก็ไม่ต่างจากกระเทยที่ซองผู้ชาย ทำดีเท่าไหร่ก็แค่นั้น ความรักสำหรับพวกที่เกาะกินพวกเรานั้นมันหาไม่ได้หรอก เรานอนฟังเสียงผัวเมียทะเลาะกันวันแล้ววันเล่า ห้องถัดจากพวกเขาไปจะรู้สึกรำคาญรึเปล่านะ บางครั้งเราก็ชะโงกหน้าผ่านระเบียงห้องเราไปดู ได้ยินเสียงล้างถ้วยชามตอนกลางดึก หลังจากวงเหล้าเลิกไปแล้ว หล่อนมีความสุขเหรอ มันติดอยู่ที่อะไรกันนะที่ทำให้คนเราต้องทนลำบากได้ขนาดนี้
น้องนีไม่ได้ทำความรู้จักสนิทสนมกับเรามากไปกว่าเพื่อนข้างห้องเท่านั้น เราขับรถออกไปทำงานทุกวัน ผัวหล่อนหันมามองตอนที่เราขับรถผ่านเขาไป เราได้แต่ยิ้มทักทายเท่านั้น อยากได้ก็อยากได้อยู่หรอก แต่พอนึกถึงหน้าน้องนีเมื่อไหร่ ก็ทำไม่ลง
“พี่ทำงานอะไรเหรอ” เขาชื่อไม้ ถามเราตอนที่เรากำลังเปิดประตูห้อง
“ทำงานโรงแรม” เราตอบ
“โอ้โฮ”พอเขารู้ที่ทำงานของเราก็อุทานออกมา คงจะพอนึกออก
“เงินคงดีหล่ะสิเนี่ย” เขาถือวิสาสะเดินเข้าห้องเรามา เราแวะไปทำงานตอนวันเสาร์แล้วกลับมาช่วงบ่าย เมียเขาไม่อยู่ ไม้มองเฟอร์นิเจอร์ในห้อง เราเห็นแววตาบางอย่างของเขา
“แฟนยังไม่กลับเหรอ”
“ยัง” เขานั่งลงที่พื้นห้อง สายตาจับอยู่ที่เครื่องเสียงตัวใหม่ที่เราเพิ่งซื้อมา
“รุ่นใหม่ซะด้วย เสียงดีมั๊ยครับ”
“พอฟังได้”
“พี่ซื้อมาเท่าไหร่ ผมกำลังอยากได้พอดี”นึกถึงเครื่องเสียงประกอบเองของเขาแล้วปวดหูขึ้นมาทันที
“ไม่เท่าไหร่หรอก” เรานั่งลงข้างๆเขา
“พี่คงทำงานเงินเดือนเยอะนะครับ มีรถขับด้วย” เราไม่ตอบคนคนนี้เริ่มมองเห็นวัตถุเป็นสรณะเสียแล้ว
“ฝากผมทำงานหน่อยสิพี่”
“เรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“โอ๊ย ไม่ไหวเงินไม่พอใช้ต้องหาเงินพิเศษซะหน่อย” หน้าตาหล่อแบบนี้เรากลัวใจเราเหลือเกิน แม้จะเพิ่งนึกสงสารน้องนีแต่ว่า ความอยากมันไม่เข้าใครออกใคร เรามองหน้าไม้อย่างชั่งใจ
“แล้วจะทำอะไรได้หล่ะ เคยมีประสบการณ์อะไรบ้าง” ไม้นั่งเหยียดขากางเกงขาสั้นของเขา อวดขนขาไปตามท่อนขายาวเรียวนั้นอย่างจงใจ
“ทำมาหมดแล้ว” เขาเอื้อมมือไปหยิบม้วนวีดีโอที่วางอยู่ในชั้นวางทีวีมาดู
“พี่มีหนังด้วยเหรอ” เขาดูวีดีโอหนังโรงที่เราไปซื้อแถวคลองถมมาดูชื่อเรื่อง แล้ววางไว้ที่เดิม
“ไว้วันหลังผมจะมายืมดูมั่งนะพี่” ไม้ลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเอะอะของกลุ่มเพื่อนใกล้เข้ามา
“เฮ้ยไอ้ไม้ มึงจะไปมั๊ยวะ”
“เออ เออ” เขาลุกไปแล้ว เราได้แต่มองตาม หน้าเราร้อนผ่าว เรากำลังคิด เรากำลังคิด...........................