246….
เราตกใจอากัปกิริยาของเขาทันทีที่โมยกมือขึ้นเรากลับขยับตัวออก
“เป็นอะไร” เราไม่ตอบ หากแต่ความกลัวยังระคนอยู่ในความรู้สึก
“เอ่อ”
“ทำอะไรผิดมาหล่ะสิ ถึงตกใจ บอกมาซะดีๆ” โมขยับเข้ามาชิดกว่าเดิม
“ไม่มี” เราส่ายหน้าตามองลงไปที่พื้นจับที่ปลายเท้าของตัวเองแล้วไล่ไปยังขาของโม เท้าของโมยาวมองเลื่อนขึ้นถึงน่องแม้จะอยู่ภายในกางเกงยีนส์มันก็ทำให้สะท้านได้เหมือนกันถ้าโดน โมขยับตัวมาอีกจนชิดกับเรา
“จะบอกไม่บอกว่าไปทำอะไรมา”
“อยากรู้อะไรหล่ะ อย่ามาทำเป็นจิตวิทยา” เราดันมือที่ไพล่มาโอบไหล่เราและคลึงต้นแขนเราเป็นวง มันทำให้เราหวิว เสียวไปทั้งหลัง
“เอ แปลกๆนะ” สักพักโมก็ลุกขึ้นถอดเสื้อออก เขายืนเปลือยท่อนบนก่อนจะโถมตัวลงมาหา
“อย่าเพิ่ง” มือนั้นอุดปากเราไว้ อีกมือนึงรวบแขนเราทั้งสองข้างไว้เหนือหัว
“จะพูดกันดีๆ หรือว่าให้บังคับ” เรารู้สึกกลัว ฝ่ามือที่ปิดปากนั้นบางครั้งก็บีบจมูกเรา น้ำตามันคลอเบ้าเพราะเราหายใจไม่ออก โมคลายฝ่ามือออก พร้อมกับปล่อยมือเราให้เป็นอิสระทันที่ที่เรามองเขาด้วยน้ำตา
“อย่าบีบน้ำตาซะให้ยากเลย” เขายังคงนอนทับทั้งตัวเราอยู่ “ลุกขึ้นมานี่” โมยื่นมือให้เราดันตัวเองขึ้น เขากอดรัดเราแน่นจนหายใจไม่ออก
“โม โรคจิตรึเปล่าเล่นอะไรเนี่ย” เราพยายามจะดันตัวเขาออกให้ได้แต่ไม่สำเร็จ สักพักก็ปล่อยมือแล้วเดินหนีไปที่ระเบียงห้อง เหมือนเขาจะทำอะไรสักอย่าง เรารีบไปที่ประตูจะออกจากห้อง เรากลัว คำพูดที่ต่อขู่มันพรั่งพรูเข้ามาในหัว เขาตามมาคว้าข้อมือเอาไว้
“อย่าทำอะไรเราเลยนะ เรากลัวแล้ว” เรากอดเขาแล้วเอาหน้าแนบที่อกเปลือยนั้น
“เป็นอะไร บ้าไปแล้วเหรอ” เขาดันตัวเราเขย่า แล้วระเบิดเสียงหัวเราะใส่หน้าเรา “แกล้งแค่นี้ก็กลัวไปได้”
เขายังไม่ปล่อยมือเราง่ายๆ เรายังหวาดอยู่ แล้วโมก็ผลักเราลงบนเตียงอีกครั้ง เขาไม่พูดอะไรนอกจากจูบเราแรงและกัดริมฝีปากล่างของเราจนเจ็บ เราทุบที่กลางหลังเขาเพราะความเจ็บ
“เอ๋จะเจ็บยิ่งกว่านี้ ถ้านอกใจเราอีก”
“เราไม่ได้นอกใจ” เราหันหลังให้เขา ขยับตัวไปนอนอีกด้านของเตียง
“ไม่ยอมรับอีก”
“ไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ปากแข็ง” เขาพยายามจะให้เราพูด แต่เราไม่รู้จะพูดเรื่องไหน เพราะมันไม่ใช่คนเดียวนี่ที่เราวุ่นวายอยู่ในตอนนี้ โมแกล้งเราต่อคราวนี้เขาดึงตัวเราไปกอดจากด้านหลังแกะกระดุมกางเกงยีนส์เราแล้วล้วงเข้ามาข้างใน เราดิ้นไม่ให้เขาจับส่วนนั้น เขารู้จุดอ่อนเราที่ไม่ต้องการให้ใครมาถูกส่วนนั้น มันยังนอนสงบนิ่ง โมจับมันรูดไปมาเรายังคงดิ้นรนให้มันหลุดจากการล้อเล่นของเขาให้ได้
“มีอารมณ์แล้วหล่ะสิ อะไรแฉะๆ” เราอาศัยแรงฮึดเอามือเขาออก แต่จริงๆแล้วเขาต้องการจะเอาออกเองมากกว่า แต่โมเปลี่ยนเป็นมานั่งทับตัวเราและแก้กางเกงเราออก มือของเรายังคงจับขอบกางเกงไว้แน่น โมปัดมือเราออก แล้วออกแรงจนเขาเป็นฝ่ายชนะ กางเกงเราถูกเขาถอดลงไปแล้วพร้อมทั้งเสื้อของเรา ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาทำกับเราแบบนี้
“อย่าดิ้นน้อง เดี๋ยวดีเอง” เขาไม่ยอมลุกไปจากตัวเรา แม้ว่าเราจะพยายามดิ้นให้หลุดจากการนั่งทับของเขาแค่ไหน สองมือเขาคว้าสองแขนเรากดไว้ พร้อมกับกดคางที่ยังไม่ได้โกนหนวดไถไปตามหน้าและลำคอของเรา มันเสียวซ่านเหมือนหนามแหลมๆคอยทิ่มตำทีละนิด ทีละนิด แล้วเขาก็ดูดที่ต้นคอ เราซ้ำๆนานและนาน ยิ่งทำให้เราขนลุกมากกว่าเดิม
“ยอมรึยัง” เราไม่ตอบกับเสียงขู่ของโม
“ไม่พูดอีกแฮะ” เขาปล่อยมือจากข้อมือเราแล้วขยับตัวมานั่งที่ต้นขาเราแทน เขาเร็วกว่าที่เราจะคาดคิด เป็นครั้งแรกที่เราถูกแก้กางเกงใน ไม่เคยมีใครเห็นส่วนนั้นของเรา โมรูดกางเกงในของเราอย่างรวดเร็วเราดึงไม่ทันทำได้แค่พยายามเอามือปิดเขาก็พยายามแกะมือออก
“ไหนดูหน่อย”
“อย่า”
“ทีเอยังชอบดูของเรานี่นา ปล่อยมือ” เขาแกะมือเราออก
“บอกว่าอย่า”
“ยังไม่แต่งจะหย่าได้ไง”
“โม” เขายังสนุกในการที่จะแกล้งเราต่อ “บอกให้ปล่อย” เราตะโกนเสียงขุ่น พร้อมมองหน้าเขานิ่ง มือเรายังคงเกาะกุมส่วนนั้นเอาไว้แน่น โมนิ่ง
“ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“ใช่” เรายังตะโกนต่อ “เราไม่ชอบ เราไม่อยากให้ใครเห็น ถ้าโมจะแกล้งเรา ขออย่างเดียวอย่ายุ่งกับตรงนี้” เราตะโกนพร้อมทั้งดันตัวให้ลุกขึ้น โมนอนทับลงมาอีก เขายังกดเราไว้ด้วยครึ่งลำตัวและถอดกางเกงของตัวเองออกด้วย
“ไม่เห็นจะต้องอายเลยนี่ มันต่างกันตรงไหน” โมเอามือเราไปจับส่วนนั้นของเขาหลังจากทที่เขาวางผ้าเพื่อบังส่วนนั้นของเราตามที่เราต้องการแล้ว
“เห็นมั๊ย เรายังไม่อายเลย” โมจับมือของเรารูดไปตามลำตัวของสิ่งที่มีเหมือนกันมันค่อยๆสู้มือจนลุกเต็มที่ เขาพยักหน้าให้เราพลิกตัวหันหลังให้เขา
“ยังอีก” เราถูกเขาจับพลิก โมนอนทับเอาท่อนบนกดตัวเราไว้มือเขาประคองส่วนนั้นจ่อไว้ที่ร่องก้น
“แน่นแฮะ” เราไม่มีปฎิกิริยาตอบรับ เพราะกล้ามเนื้อมันเกร็งจากความเครียด
“นอนดีๆอย่าเกร็งสิ”เขาไม่ละความพยายามจ่อมันเข้าไปได้ก็ดันพรวด เขาครางแต่เรารู้ว่าเขาเจ็บเช่นกันเพราะมันฝืด
“อย่าเกร็งสิเอ๋ มันจะเจ็บกว่าเดิมนะ” โมเอาสองมือสอดเข้าใต้รักแร้เราไว้แน่น เขาแช่มันไว้เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อตัวเองเช่นกัน เราจำใจต้องปล่อยให้เขาทำ มันรุนแรงกว่าทุกครั้งโมกดเราจนแทบจะจมลงบนเตียง เขาไม่ใส่ใจต่อการร้องขอให้เขาหยุดกระแทก
“โม หยุดก่อนเราเจ็บ”
“ไม่น่าจะเจ็บนะ” โมยังไม่หยุดท่อนลำของเขาค่อยๆคว้านอยู่ในตัวเรา เรารู้สึกแสบ
“โม เราแสบ”
“เงียบก่อนน่า”โมดันทุรังจนเขาเสร็จในตัวเรา ถึงยอมที่จะดึงมันออกมา เราลุกจากเตียง รู้สึกไม่สบายข้างในเพราะความแสบแม้แต่ตอนทำความสะอาดก็รู้สึกได้ แม้ว่าจะผ่านสมรภูมิมานับครั้งไม่ถ้วนก็ตามทีแต่ว่าถ้าหากปราศจากหล่อลื่นแล้วมันเป็นต้องเจ็บแสบทุกครั้งและโมก็ชอบเหลือเกินที่จะทำแบบนี้กับเรา เราจะออกจากห้องน้ำเขาก็ผลักเราเข้าไปอีก
“พอแล้ว” เราปัดมือเขาที่พยายามจะกอดเราไว้
“อย่าเพิ่งออกไป” เขาทำความสะอาดให้ตัวเองจนเสร็จ
“เรากลับห้องนะ”
“กลับก็เลิกกันเลย” โมบอก เราลุกขึ้นยืนแล้ว
“ตามใจ” เราบอกโม เราไม่ชอบใจที่เขาถอดกางเกงเราเพราะเราเคยบอกเขาแล้วและรวมทั้งเขาทำแบบนี้กับเรา
“เฮ้ย” โมลุกตามมาที่ประตู “โกรธอะไร”
“ไม่ได้โกรธ” มันกลับกัน “แต่ไม่ชอบที่โมทำกับเราแบบนี้”
“แบบไหน”
“แบบไม่ป้องกัน”
“อ๋อ กลัว” เรารู้ว่าเราพูดคนละเรื่องแม้ว่าจะบริจาคเลือดและตรวจบ่อยๆ เราก็ไม่มั่นใจเพราะโมไม่ชอบใส่ถุง “ถ้าเอ๋ไม่เป็นเราก็ไม่เป็น หรือไม่เชื่อใจจะให้ไปตรวจมั๊ย ไปเลยไป ลุกๆไปที่ไหน” เราสะบัดมือเขาออก
“ไม่ต้องหรอก” เรายังยืนยันที่จะกลับ
“ให้มันได้อย่างงี้สิ มานี่”โมดึงเราไปนั่งใกล้ๆ “ถ้าไม่สบายใจทีหลังเราจะใส่ถุงก็ได้”
“แล้วเรื่องอื่นหล่ะ”
“เรื่องอื่นไม่ได้”
“คราวนี้อย่าหวังว่าจะซ่าส์ได้อีกนะ อีกสองอาทิตย์งานส่วนของเราที่โน่นก็เสร็จแล้ว กลับมาคราวหน้า ถ้าไม่ทำตัวดีๆจะโดนหนักกว่าเดิม”
“เป็นเจ้าของเราเหรอ ถึงจะมาทำแบบนี้”
“รู้มั๊ยก็มันรักนี่ จะให้ต้องทำไงอีก เข้าใจมั๊ยว่ารัก”เขาตะโกนใส่หน้า
“เหรอ” เราแค่นหัวเราะ
“วันนี้ห้ามไปไหน พรุ่งนี้เราจะกลับต่างจังหวัดแล้ว”
“ไม่ได้ เราต้องกลับไปห้อง”
“มันมีอะไรนักหนาเนี่ย รู้นะว่าเอาใครมาไว้ที่ห้อง อย่าลืมนะว่าเรายังไม่ได้ทำโทษเอ๋ เรื่องพาคนเข้าห้อง”
“ไม่มี” โมทำท่าเหมือนจะท้า
“ลองดูนะ” เขาเดินไปที่โทรศัพท์กดเบอร์อย่างรวดเร็ว
“ขอสายเอ๋ ครับ” มีคนรับสาย
“เหรอ แล้วผมพูดกับใครอยู่ครับ”
“เป็นน้องเอ๋เหรอครับ” โมเออออกับปลายทาง “งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรมาใหม่” เขาไม่บอกเราว่าอั้นตอบอะไรเขาบ้าง เรื่องมันแดงออกมาแล้ว
“ไง คนโกหก” เราไม่โต้ตอบ
“ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะเอ๋” เรามองหน้าเขา “ถ้าจะกลับก็กลับไปเถอะ” เสียงโมอ่อนลง “มันก็คงเป็นงี้หล่ะมั๊ง เราไม่ค่อยเจอกัน แล้วเราจะห้ามเอ๋ได้ไง แต่ว่าถ้าเรากลับกรุงเทพฯคราวหน้า หวังว่าเอ๋คงจะเข้าใจ”
“แล้วถ้าหากว่าเราจะเลิกกันตอนนี้หล่ะโม”
“ไม่มีทาง เรื่องอะไรเราจะให้เอ๋มีความสุขคนเดียว”
“แต่ว่า” อยากจะหาเหตุผลมาพูดให้ได้มากกว่านี้
“โม มั่นใจเหรอที่จะคบกับเราต่อ”
“เราจะพิสูจน์ให้เอ๋ดูแล้วกัน เราไม่ถือนะถ้าเอ๋จะมีใครบ้าง แต่ว่าอย่าปิดบังหรือโกหก เพราะคนอย่างเอ๋หน่ะ โกหกไม่เก่งหรอก” โมพาเรามาส่งที่ห้อง เขาเดินตามขี้นมาจนถึงหน้าห้องต่อและเรียกวีให้ออกมาหา อั้นเปิดประตูให้เราแบบงงงงที่เห็นโมยืนอยู่ข้างหลังเรา โมเดินเข้าห้องตามเรามา
“เพื่อนพี่”เราแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันแล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบจนโมเดินออกไปหาวีอีกครั้ง
โมชวนพวกเราออกไปกินข้าวมีต่อกับวีไปด้วยอั้นเป็นคนแปลกหน้าในกลุ่ม บรรยากาศมันไม่สู้ดีนักเฉพาะเราในขณะที่ทุกคนเขาคุยกันสนุกสนาน ต่อเหลือบมองเราหลายครั้งเหมือนอยากจะคุยด้วยแต่ก็ไม่ได้คุย อั้นถูกโมซักเรื่องส่วนตัวเรื่องการเรียนและแม้กระทั่งถามว่ามาอยู่กับเราได้ไง
“พอดี ผมกำลังหาห้องใหม่อยู่นะครับ เห็นห้องพี่เอ๋ก็เลยขอแกเพราะเห็นว่าอยู่คนเดียว ผมอยู่ไม่นานหรอกครับ”
“อืม” โมพยักหน้า วีมองเราเหมือนรู้ในสิ่งที่อั้นบอก จะอะไรเหรอ ทำไมวีจะไม่รู้ตอนอยู่ที่เชียงใหม่เขาก็ทำแบบนี้ แต่ตอนนั้นเป็นเรื่องของงานรวมอยู่ด้วย มันไม่ดูโจ๋งครึ่มแบบนี้ต่างหาก ชวนผู้ชายเข้าห้อง เอากุญแจห้องให้ แล้วมันจะหมายความว่าอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น ผู้ชายด้วยกันอาจจะไม่คิดอะไรมาก แต่ผู้ชายกับกระเทยถามใครแล้วตอบไม่ได้ก็คงจะโง่น่าดู
โมปล่อยให้อั้นเดินขึ้นอพาร์ทเม้นท์ไปโดยที่บอกให้เราคุยกับเขาก่อน
“คิดให้ดีนะเอ๋ ตัดสินใจทำอะไรลงไป เสียใจทีหลังมันไม่คุ้ม น้องเขาเป็นใครมาจากไหนเอ๋ยังไม่รู้เลย แค่ทำงานที่เดียวกันแต่เอ๋ไว้ใจขนาดนี้”
“เราสงสารเขา”
“ใจดีเกินไปแล้ว แล้วเราหล่ะ” โมถามเราเสียงเครียด
“อย่านึกว่าเราสนุกนะที่เป็นแบบนี้” โมพูดต่อ
“แล้วโมจะให้เราทำไง ไล่เขาหนีทั้งที่รับปากไปแล้ว”
“เอ๋ หลอกล่อเก่งนี่ แต่เราว่าเอ๋คงหวังกับอั้นมันเยอะสินะ”
“คงงั้นมั๊ง” เราตอบโม
“อะไรนะ” โมย้อนกลับมาเหมือนตวาด “ดี คิดได้แบบนี้ก็ดี เราให้เวลาเอ๋คิดนะ เราขอคำตอบตอนที่เจอกันคราวหน้า” เขาขับรถกลับไปแล้ว ทิ้งความหนาวเย็นไว้กับเรา ต่อเดินลงมาหาเราเหมือนรอเวลา
“ไปเดินเล่นกันมั๊ย” พวกเราทั้งคู่เดินทอดน่องเข้าไปในซอยแล้วไปหยุดที่สะพานข้ามคลอง ต่อพิงราวสะพานพร้อมพูดกับเรา
“ชั้นเห็นใจนะ และรู้ดีว่าหล่อนคงลำบากใจไม่น้อย ทำไมนะ ทำไมถึงไม่หยุดนิ่งกับคนดีๆแบบโม”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้หรือไม่มั่นใจ” ต่อถอนหายใจยาว “เราเป็นเพื่อนกัน เรารู้ดีว่าเอ๋เป็นคนยังไง แต่พวกเราโตแล้วนะ ไม่เหมือนตอนเด็กๆ สิ่งที่หล่อนค้นหามันคือค-ย ไม่ใช่ความรักหรอก อย่าหลอกตัวเองอีกเลย กี่สิบคนที่หล่อนค้นหา หล่อนรักใครไม่เป็นต่างหาก อยากลิ้มอยากลองไปเรื่อย ได้คนใหม่ก็วนไปหาคนเก่า เบื่อคนนี้ก็เสาะหาคนนั้น ไม่เคยหยุด วิธีแบบนี้ มันเสี่ยงกับชีวิตของหล่อนเอง ชั้นไม่กลัวว่าใครจะมาทำร้ายหล่อนหรอก แต่ชั้นกลัวว่าหล่อนจะพลาดเหมือนเมมันต่างหาก ชั้นอยากอยู่กับหล่อนไปนานๆนะเอ๋”
“เรามั่วมากเหรอต่อ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่ามันง่ายเกินไปต่างหาก หล่อนว่าพวกเกย์เข้าไปมั่วกันในซาวน่าไม่มีความจริงใจ น้ำแตกแล้วแยกทาง หล่อนเองก็ไม่ต่างจากพวกนั้นหรอก” ต่อเดินเข้ามายืนใกล้ๆ
“ยังมีอะไรอีกหลายอย่างในชีวิตที่ยังไม่ได้ทำ อย่าหมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้มากนัก เอาเวลามาทำอย่างอื่นบ้างก็ดีนะ”
เรานิ่งเงียบ
“โมมันโทรมาคุยกับเรา เมื่อวาน ชั้นไม่อยากโกหก เลยบอกกับเขาแค่โดยรวมเท่านั้น โมมันก็เงียบและวันนี้อีก คิดดูนะถ้าคนมันไม่รัก มันจะอยากมาดูให้เห็นกะตาทำไม”
“ชั้นไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ชั้นอธิบายนิสัยหล่อนให้เขาฟังหมดแล้ว โมมันบอกว่าไงหล่ะ ก่อนจะกลับ”
“ขอคำตอบ คำตอบอะไรในเมื่อไม่ได้ถามอะไร”
“คำตอบที่หล่อนไม่ได้ตอบมันตั้งนานแล้วนี่ คำตอบที่หล่อนถามผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิต ความจริงใจไง หล่อนมีให้โมรึเปล่าหล่ะเอ๋” ต่อปล่อยมือที่จับขอบสะพานแล้วเดินย้อนกลับ เรายังยืนนิ่งอยู่ที่นั่นนาน ความจริงใจงั้นเหรอ สิ่งที่มีอยู่ในหัวตอนนี้คือความว่างเปล่า มีแต่ความสนุกที่จะได้ลิ้มลองรสชาดใหม่ๆไม่ขาดสาย เรามองเห็นแค่หน้าของอั้นเท่านั้นในตอนนี้ ใครจะว่าเราเลวก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้เรามีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวอย่างที่ต่อพูดจริงๆ
.......................