เราไปค้นเจอแผ่นซีดีที่เราได้สำรองข้อมูลไว้แล้วก็พบเรื่องของพี่เอ๋ บางส่วนที่เราเก็บไว้อ่านแต่เรามีไม่ครบทุกตอนนะ มีบ่งช่วงก็หายไปใครที่มีครบรบกวนขอด้วยนะ เรื่องนี้อ่านทีไรก็มีความสุขทุกครั้งเลย
ตอนที่ 37 ที่เรามีจะต่อเนื่องกันกับกระทู้สุดท้าย
37
...เรานั่งดูทีวีด้วยกันจนซักผ้าเสร็จตากผ้าเรียบร้อย ฤทธิ๋ยาทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะแต่ยังเหนื่อยอยู่อาจจะเป็นเพราะเราตกใจเลยทำให้ไม่สบาย พี่โด่งนั่งอ่านหนังสือที่โซฟา
"พี่ไม่ออกไปไหนเหรอ" เราถามเพราะรู้สึกเบื่อที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนานๆ เดินไปเดินมาก็ไม่รู้จะทำอะไร
"เอ๋จะไปไหนหล่ะ" แกวางหนังสือดึงมือเราเข้าไปนั่งข้างๆ
"หิวข้าวแล้ว" ท้องเริ่มร้องเหมือนไม่ใช่คนป่วย
"ไปกินอาหารทะเลกันมั๊ย"เราพยักหน้าแทนคำตอบพี่โด่งขับรถไปแถวที่ขายอาหารทะเลเราไม่ได้สังเกตชื่อร้านแต่พอจำได้ว่าร้านยื่นลงไปในทะเลมีอาหารสดให้เลือก สั่งมาหลายอย่างจนแทบจะกินไม่หมด
"ไม่ต้องรีบหรอกยังมีของกินอีกเยอะ" เพราะหิวทำให้ไม่ระวัง หายหิวก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเกือบจะเย็นแล้วนั่งนานเหมือนกัน พี่โด่งสั่งเบียร์
"พี่โด่งมีแฟนแล้วเหรอ" แกชะงักมือที่กำลังยกแก้วก่อนที่จะดื่มรวดเดียวจนหมด
"ถามทำไม" น้ำเสียงเหมือนหงุดหงิดขึ้นมา เบียร์ถูกรินใส่แก้วอีก นึกในใจหาเรื่องรึเปล่าวะเรา "ไม่อยากพูดถึง เลิกกันแล้ว อย่าให้อารมณ์เสีย" เราก็จ๋อยไปเลย เลยมองไปที่ทะเลแทน พี่โด่งยังคงสนุกกับเบียร์ในแก้วจนหมดไปอีกขวด
"พี่โด่งกลับกันเถอะ เดี๋ยวเมาขับรถไม่ไหว" เราเรียกเก็บเงิน ดูบิลล์แล้วก็เยอะเหมือนกันไม่เป็นไรหักค่ารถพรุ่งนี้แล้วก็ยังเหลือซื้อของฝากอีก ล้วงเงินออกจากกระเป๋าค่อยๆนับ พี่โด่งดึงบิลล์กับมือเราควักเงินจ่ายแล้วลุกขึ้นโดยไม่รอ แกเดินไปที่รถอย่างรวดเร็วเราวิ่งตามแทบไม่ทัน แกนั่งขับรถเงียบๆไปตลอดทางจนถึงห้องจอดรถแล้วเดินแกมวิ่งขึ้นห้อง เราได้แต่เกาหัวเดินตาม พี่รุ่นใหญ่เดินมาตบบ่า แกเพิ่งสวนกับพี่โด่งที่ราวบันได
"ไงน้อง ไปแหย่รังแตนอะไรเข้า" เราส่ายหน้า"คนมันบ้าเอาใจยากผีเข้าผีออก อย่าไปกวนใจมันมาก" แกมองหน้าเรา "แล้วปากไปโดนอะไรมา" เราเอามือปิด "อย่าให้สอนกันเลยเป็นกระเทยเหมือนกัน อย่ายอมเป็นที่รองมือรองตีนผู้ชายนะจำไว้ มือตีนเราก็มี" เรางงพี่เขาเป็นใครเนี่ยอยู่ๆก็มาสั่งสอน
"พี่ชื่ออะไร" ไม่รู้จะถามอะไรแก
"ชื่อพงษ์" คนเดียวกับที่พี่โด่งพูดถึงเมื่อคืนแน่ๆเลย อีพงษ์เรานึกในใจ "พี่เป็นแฟนเขาเหรอ" ถามควายๆออกไปได้
"โอย แดกยาก มือหนักตีนหนักไม่กล้ายุ่งหรอก แล้วเรามาเจอมันได้ไง" พูดว่ามันแสดงว่าคงจะสนิทกัน
"เขาเป็นเพื่อนอาจารย์ที่โรงเรียน" พี่พงษ์ทำตาโตเหมือนพี่เพลินตอนพูดถึงผู้ชายที่ชอบ
"พี่โตเป็นไงบ้าง ไม่มาเที่ยวกรุงเทพฯนานแล้ว"
"สบายดี" แกทำท่าเหมือนจะถามต่อ พอดีมีเพื่อนผู้หญิงเดินมาหา
"ใครยะหล่อน หน้าเหมือนแฟนไอ้โด่งจัง" อีกคนแล้ว "ลูกศิษย์พี่โต" ทั้งคู่กรี๊ดกร๊าดสนอกยนใจข่าวตราวพี่โตอีกแล้ว
"เอ๋ไปก่อนนะพี่" เราตัดบท ทั้งคู่ยังคุยถึงอาจารย์ไปตลอดทางที่เดินออกจากประตูอพาร์ทเมนท์ เราเดินขึ้นชั้นบน ประตูห้องยังเปิดอยู่ พี่โด่งนั่งกินเบียร์ต่อในห้อง เมาจนได้คืนนี้ เรานึกในใจ กลัวจะเจ็บตัวอีกก็ทำตัวเลี่ยงออกไประเบียงเก็บเสื้อผ้ามาพับ ลมเย็นเหมือนฝนจะตกนั่งพับผ้าตัวเองที่เตียงแล้วเก็บของพี่โด่งเข้าตู้ พี่โด่งลุกขึ้นปิดประตูห้องแล้วไปนั่งกินเบียร์ที่ระเบียงหลังแทน เป็นอะไรวะ คันปากอยากจะถามแต่กลัวเจอดีอีกไม่เอาดีกว่า แต่บรรยากาศอย่างนี้ทำให้อึดอัด เราเดินไปนั่งใกล้ๆแล้วมองหน้า พี่โด่งกำลังพ่นควันบุหรี่อย่างใช้ความคิด
"พี่โกรธเอ๋เหรอ" แกหันมามองหน้าแต่ไม่มีคำตอบอะไรจากปากพี่โด่ง เราก็นั่งนิ่งลองซบที่ไหล่ก็เห็นยังเฉย ฝนตกแล้ว ละอองฝนสาดเข้ามาเบาๆ
"ไม่สบาย เข้าไปในห้องไป" แกหันมาบอก
"หายแล้ว" เราเอามือคล้องแขนแกไว้ จูบไหล่เปลือยของแกมือก็ลูบไปตามแขน เรานั่งมองดูฝนตกด้วยกัน ฝนเริ่มสาดแรงขึ้นจนระเบียงเปียก เราขยับขาเข้ามาฝั่งตรงข้ามยังเป็นที่ดินว่างเปล่า ป่านนี้คงมีตึกสูงขึ้นแล้วสินะ
"พรุ่งนี้เอ๋กลับบ้านนะพี่" เราบอกแกเบาๆ พี่โด่งหันหน้ามามองแล้วถาม
"เบื่อแล้วเหรอ หรือว่ากลัวพี่" แกจ้องหน้ารอคำตอบ
"คิดถึงบ้าน ตอนกลางวันโทรหาแม่ แม่รออยู่นะพี่ไม่อยากให้อยู่นานเดี๋ยวจะรบกวนพี่" เราบอกไปตามตรง
"อย่าเพิ่งกลับสิ ยังไม่ได้พาไปเที่ยวบ้านเลย" น้ำเสียงเหมือนอารมณ์ดีขึ้นกว่าที่ร้านอาหาร เราไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ ฝนตกเหมือนฟ้ารั่ว เราลุกขึ้นเมื่อพี่โด่งกินเบียร์หมดไปอีกขวด ง่วงแล้วงีบหลับไปได้สักพักก็รู้สึกตัวพี่โด่งนอนลงข้างๆ เนื้อตัวเปลือยเปล่า
"หายไข้รึยัง" แกก่ายขามาทับเรา กลิ่นเบียร์รุนแรงพอดูเรากลัวจะเจ็บตัวอีกก็ไม่กล้าขัดใจ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดเช่นกัน ตัวเรากับพี่โด่งมีเพียงผ้าแพรบางๆคั่นระหว่างช่วงล่างเท่านั้น พี่โด่งนอนทับเราเอามือลูบที่หน้าผากเสยผมที่หน้าผากออกแล้วจูบเบาๆ
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน" เรามองหน้ากันนาน เรารู้สึกเห็นใจก็พยักหน้า "ตัวยังอุ่นๆอยู่นี่ เดี๋ยวจะฉีดยาให้นะ"
"ยาอะไรพี่" แกหัวเราะในลำคอท่อนล่างเริ่มขยายตัวแล้ว"เข็มใหญ่ขนาดนี้ ยาคงเยอะ คงหายเร็วขึ้นนะพี่"พี่โด่งหัวเราะเบากับคำพูดของเรา แล้วแกก็ไม่พูดพบล่ามทำเพลง พลิกตัวเรานอนเคถูกับร่อง
"พี่ เอ๋ทาครีมก่อนนะ"
"พี่ไม่ชอบมันเหนอะ ทนนิดเดียวนะ" มันคงไม่เจ็บมั๊ง ส่วนหัวค่อยๆชำแรกเข้าไปช้าๆ เหมือนผนังข้างในจะฉีกออกจากกันพี่โด่งกดตัวเราไว้ไม่ให้หลบ
"เจ็บ" มันค่อยๆแทรกตัวเข้ามาช้าๆ เรากัดฟันแน่น"พี่โด่งใช้ครีมเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว"
"เอางี้แล้วกัน" แกยังหยุดคาไว้แค่ครึ่งลำ"จะได้เจ็บทีเดียว"ยังไม่ทันจะพูดจบแกก็กดพรืดเข้ามาจนมิดด้าม
"โอ๊ย" แกรีบอุดปากเราไว้
"หมดแล้ว ๆ" พี่โด่งขยับตัวช้าๆจนคล่องตัวแล้วรัวถี่ยิบ ไข่ของแกฟาดหว่างขาเราเป็นจังหวะมันอุ่นดีพิลึก พี่โด่งหอบหายใจแรงมือกดที่ไหล่เราแน่น ดันตัวขึ้นครึ่งท่อนเพื่อให้เข้าลึกที่สุด แกบดสะโพกดันเข้าอย่างเดียวจากเจ็บเป็นเสียวท่อนล่างของเราบดอยู่กับที่นอนจนเสียวไปหมด พอได้ยินเสียงเราครางพี่โด่งก็ได้ใจถอยออกมาจนเกือบสุดแล้วอัดแรงๆครั้งแล้วครั้งเล่านานจนเราเหนื่อย
"พี่โด่ง ไม่ไหวแล้วจุกไปหมดแล้ว" รู้สึกหนาวเหลือเกิน แกชักออกมาจนสุดแล้วดึงออกนอนหงายก่ายหน้าผาก เคชี้เด่ในความมืด
"ไม่เสร็จ" พี่โด่งบีบเคแล้วรูดขึ้นรูดลง เราจูบแกเบาๆ
"นอนเถอะพี่ พี่อาจจะเครียด พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้" เราหันมาจูบปากกันแทน เคค่อยๆหดตัวลงแล้ว พี่โด่งกอดเราไว้กับอกแล้วหลับไป เขาคิดอะไรกับเรานะ อยากรู้จริงๆ............
ส....หลับไปจนเช้ากันทั้งคู่ ตื่นขึ้นมารู้ว่าขาพี่โด่งที่ก่ายมามันร้อนเหลือเกิน เอามืออังที่หน้าผากพี่โด่งตัวร้อนจี๋ จนน่าตกใจจะทำยังไงดีเนี่ยๆ วิชาปฐมพยาบาลจำได้พอลางๆ เล่นแก้ผ้านอนในห้องแอร์ไม่เป็นไข้ก็เก่งเกินคนแล้ว เราจูบหน้าผากแกแล้วปลุกเบาๆ
"พี่โด่ง" เรียกสองสามครั้งก็ไม่ตื่น เราลุกไปหยิบผ้ามาเช็ดตามตัวให้เพื่อให้ลดอุณหภูมิ เช็ดตั้งแต่หน้าลงมาที่ลำตัว ทุกซอกทุกมุม จับเคยาวที่ยังนอนสงบนิ่งเช็ดเบาๆส่วนนี้ดูจะร้อนที่สุด
"พี่โด่ง" เราปลุกแกอีกครั้ง พี่โด่งงัวเงียลืมตาขึ้นพร้อมกุมขมับ แกพยายามดันตัวลุกขึ้นแต่พิษไข้ก็ต้องทำให้ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
"พี่โด่ง ไม่สบายแล้วนะ" เราบอก แล้วจับแกใส่เสื้อผ้าตอนจะใส่กางเกงยังดื้อเอามือกระตุกเคตัวเองให้มันลุก
"พี่โด่ง นอนก่อนนะ"แกเริ่มงอแงพยยามจะกดตัวเรานอนลงข้างๆเหมือนเมาไม่สร่าง
"พี่โด่ง พี่ติดไข้เอ๋แล้วนะนอนก่อน" แกค่อยๆเอนกายลงหลังจากที่เราใส่กางเกงให้เสร็จ เราลุกไปต้มข้าวเตรียมไว้ให้คนป่วย เออดีนะผลัดกันป่วยจนได้
"พี่โด่งกินข้าวนะ เดี๋ยวจะได้กินยา" แกงอแงเล็กน้อยเราช่วยจัดตัวแกให้นั่งพิงหมอนที่หัวเตียง ตอนนี้ไม่ยักกะมีฤทธิ์แฮะ เราป้อนข้าวให้คนป่วยจนเกือบหมดก็เช็ดตัวให้อีกที แกว่าง่ายเหมือนเด็ก จับแก้เช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น บริเวณช่วงล่างดูมันร้อนกว่าที่อื่น พี่โด่งเอาหมอนปิดหน้าตอนที่เราจับเคเช็ดทั้งลำและซับความร้อนตามซอกไข่ คงจะอายจับพี่โด่งใส่เสื้อผ้าแล้วป้อนยาแก้ไข้อีกครั้ง..