45
พี่โด่งยกเบียร์จากขวดดื่มที่ระเบียงหลังห้อง เราปิดประตูห้องเบาๆ พี่โด่งหันมามอง
"ช้าจัง มานั่งใกล้ๆซิ" เรานั่งลงข้างๆพี่โด่ง แกคล้องคอเราไว้แล้วยื่นขวดเบียร์ "เอ้า กินหน่อย" รับเบียร์มาแล้วยก "เป็นอะไรนักหนา" ได้แต่แต่เอนหัวพิงที่ไหล่
"พอดีหมดสนุกกัน" พี่โด่งยังจิบเบียร์ไปเรื่อยๆ"เอ้ากอดเข้าไป" มือเราโอบรอบเอวแกแน่นขึ้น แกเอียงหน้ามอง
"ขี้แยอีกแล้ว" ตาเราเริ่มแดงๆน้ำตาคลอเบ้า เอ๋ในวันนั้นมันอ่อนไหวมาก
"พี่โด่งยกขวดเบียร์จนหมด แล้วลุกเดินเข้าไปในห้อง เปิดทีวีดู เราหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนพรุ่งนี้คงต้องตื่นแต่เช้ามืด จัดการกับตัวเองเสร็จก็เข้านอน พี่โด่งยังคงดูทีวีอยู่ ไฟในห้องยังสว่าง เราข่มตาให้หลับเท่านั้น แต่ใจไม่หลับสักนิด เสียงทีวีเงียบไปแล้ว พี่โด่งคงกำลังอาบน้ำ เราลุกไปปิดไฟกลางห้อง แล้วเปิดไฟที่หัวเตียงแทนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เตียงยุบลงอีกฝั่งเหมือนคนนอน เราเปิดเปลือกตาขึ้น พี่โด่งนอนหันหลังให้ เราเศร้าใจหนักกว่าเดิมอีก พี่โด่งไม่เล่นด้วยเหมือนเคย อีกใจก็บอกตัวเองให้กอดเขา แต่อีกใจก็บอกว่าอย่าทรมานตัวเองอีกเลย พี่โด่งกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาเราก็เลยหันไปมอง แกทำทีเหมือนงอนเบือนหน้าไปอีกทาง แล้วพูดขึ้นมาลอยๆ
"เบื่อคนพูดไม่รู้เรื่อง" พูดจบก็หันหลังให้อีก เรากลัวแกงอนก็โผเข้าซบที่ข้างหลังพร้อมซุกหน้ากับแผ่นหลัง พี่โด่งทำเหมือนรำคาญขยับตัวออกห่าง เราก็ชะงักมือออกแล้วขยับกลับไปนอนที่เดิม นิ่งกันอยู่พักแล้วแกก็หันหน้ามาหา
"เอ๋" แกสะกิดเราที่แก้ม เราลืมตาขึ้นมอง พี่โด่งประกบปากลงมาช้าๆเราจูบกันอย่างนั้นนานมาก
"เด๊ยวเราก็เจอกันอีกได้นี่เอ๋จะเศร้าทำไม เอ๋กลับบ้านพี่ก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกันเลยนี่"
"แต่เอ๋กลัวว่าจะไม่ได้เจอพี่โด่งอีกเท่านั้น"
"พี่ดีขนาดนั้นเลยเหรอครับ" ตัวแกเริ่มทับเราลงมาทั้งตัว มือเสยผมเรา
"ดีมาก ดีจนไม่อยากจากไปเลยแหละ"
"เอ๋ไม่โกรธพี่เหรอ ที่ทำให้เจ็บตัวบ่อยๆ"
"ไม่โกรธ"
"แต่เอ๋พูดไม่รู้เรื่องนะ พี่ชักจะโกรธแล้ว" เราลูบคางแกเบาๆ "คิดไปใหญ่โตไปได้ มันไม่มีเหตุผลอะไรที่เอ๋จะกลัวเลย คิดถึงพี่ก็โทรมาคุยสิ เบอร์โทรศัพท์ก็มีหมด กรุงเทพฯนั่งรถมาเมื่อไหร่ก็ได้ พี่โตก็อยู่ พี่มองไม่เห็นว่าเราจะขาดการติดต่อกันได้เลยนี่"
"แล้วพี่โด่งจะรับโทรศัพท์เหรอ ถ้าเอ๋โทรมา"
"แล้วโทรมารึยัง เอ๋จำไว้นะ อะไรที่ยังไม่เกิดไม่ต้องไปคิดไปล่วงหน้า มันจะทำให้เสียใจเปล่าๆ ไว้ให้มันกิดขึ้นมาก่อน เดี๋ยวไม่มีน้ำตาเหลือไว้ร้องไห้ตอนเสียใจเข้าจริงๆนะ" พี่โด่งพลิกตัวลงนอนข้างๆ เราเองก็เหมือนจะได้คิด นึกตามคำพูดแก
"มันก็จริงอย่างที่พี่พูดนะ นี่เอ๋จะคิดมากไปทำไม" แค่นี้ก็เราก็ยิ้มออก เลยพลิกตัวไปนอนเอาหน้าเกยที่อกของแก พี่โด่งเหลือบตามองแล้วยิ้มให้
"แล้ววันนี้ พี่โด่งไม่สั่งลาหน่อยเหรอ" เราถามตรงๆ พี่โด่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"สรุปว่าที่ร้องไห้เนี่ย เพราะไม่อยากกลับบ้าน หรือเพราะกลัวไม่ได้นอนกับพี่อีก" พี่โด่งทำหน้าตาจริงจัง
"ก็ทั้งสองอย่าง"
"ก็แค่นั้น นั่งร้องไห้อยู่ได้ เสียเวลาชะมัด วันนี้คงไม่ได้แล้วมั๊ง หมดอารมณ์แล้ว" พี่โด่งเอามือปิดที่เป้าไว้
"พี่โด่งอ่ะ" เราเหมือนงอนๆขึ้นมาอีกจนได้ เลยพลิกตัวนอนหันหลังให้แก สักพักแกก็มากระซิบที่หู
"นี่จะบอกข่าวดีให้" เรายังไม่หันกลับ "พี่โทรไปขอหัวหน้าที่บ้านขอลาต่ออีกสองวัน อยากรู้มั๊ยข่าวดีคืออะไร" เหมือนใจชื้นขึ้นมารอฟังคำตอบด้วยใจระทึก"หัวหน้าก็อนุญาตด้วย"
"ยังไงเอ๋ก็ต้องกลับอยู่ดี"
"ใช่ยังไงก็ต้องกลับ แต่จะมีคนรูปหล่อไปส่ง ไม่ดีเหรอ"
"จริงเหรอพี่" เราหันหลังมาหา
"งั้นวันนี้ไม่ต้องสั่งลาแล้วนะ" พี่โด่งหอมแก้มทีนึง
"ก็ได้ งั้นเอ๋นวดให้นะพี่จะได้หายเมื่อย"
"ไม่ไหวมั๊ง เดี๋ยวเป็นเหมือนวันนั้นอีก" เราลุกขึ้นนั่งคร่อมที่ท้องแกแล้วก้มหน้าลงไปกระซิบที่หู
"หรือพี่ไม่อยาก"...........
พี่โด่งหน้าแดง ขึ้นมาพยักหน้ารับคำ
"ก็อยากเหมือนกัน".................