47
...ผละจากที่นอนลุกไปทำความสะอาดร่างกายแล้วกลับมานอนข้างๆพี่โด่ง แกคงจะเหนื่อยมากนอนหงายเปลือยอย่างไม่อายเราเลย ผ้าชุบน้ำผืนเล็กเช็ดทำความสะอาดท่อนลำให้พี่โด่ง แกกางขาออกกว้างเพื่อให้เราทำความสะอาดได้อย่างเต็มที่ ตัวร้ายสงบลงไปแล้วหลังจากกรำศึกหนัก ไฟหัวเตียงดับลงทั้งห้องอยู่ในความมืด เราสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วคลุมตัวให้พี่โด่ง เขาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันมากอดเรา พี่เขาเอียงหน้ามาชิดกับหน้าเราสองมือกอดที่เอวเราไว้
"เหนื่อยจริงๆ" พี่โด่งพึมพำเบาๆแล้วเอาจมูกชนแก้มเรา เราเอียงแก้มให้ได้รับการสัมผัสนั้นให้มากที่สุด ก่อนที่เราทั้งคู่จะหลับไปในอ้อมกอดกันและกัน.......
ฟ้าเริ่มจะสางแล้วแสงรำไรลอดเข้ามาในห้อง ตัวเราหนักอึ้งเพราะพี่โด่งก่ายขามาทับไว้ ท่อนเคที่เบียดอยู่กับหน้าท้องเรามันอุ่นๆพิกล เราค่อยๆขยับขาแกออก ผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่แค่อก เราลุกขึ้นนั่งมองอาวุธของพี่แกแล้วจับเบาๆ ก้มหน้าลงไปหามันจูบที่ปลายเบา กลิ่นคาวของเมื่อคืนยังอยู่จางๆ เราสูดดมมันเข้าไปอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ ถึงแม้ใครอาจจะคิดว่าสกปรกแต่กลิ่นของคนที่เรารักมันยังหอมหวนเสมอสำหรับเรา จูบเบาๆหลายครั้งทั้งพวงก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้า เราเสร็จธุระแต่พี่แกยังหลับอยู่ เลยนั่งดูหน้าแกตอนหลับใกล้ๆ ลูบผมและหน้าผาก แล้วจูบแรงๆที่หน้าผากแก และที่ปากเบาๆ ก่อนจะย้ายมาที่แก้ม พี่โด่งยังคงหลับตาเหมือนไม่รู้สึก
"เอ๋ รักพี่โด่งนะฮะ" เราลูบผมแกเบาๆ อยู่ๆแกก็ลืมตาเรารู้สึกเขินที่แกแกล้งหลับ
"ใจง่ายจัง พาเที่ยวไม่กี่วันรักซะแล้ว"
"แล้วพี่หล่ะ ไม่เห็นเคยตอบซักที"
"รัก" เราจูบเบาที่คางพี่โด่งอีกที "จะรีบหนีพี่ไปไหนครับ ทำไมตื่นซะเช้าเลย"
"ว่าจะลักหลับ"
"ไม่มีทาง รู้สึกตัวตลอดทั้งคืนเลย ใครไม่รู้กวนทั้งคืน มือไม่ยอมห่างเลย" เรามองตากันแล้วพี่โด่งก็บุ้ยใบ้ไปที่ท่อนล่างให้เรามอง "เอ๋ น้องชายพี่ตื่นแล้ว" น้องพี่โด่งผงกหัวทักทายเราอย่างคุ้นเคยหลายครั้ง
"ทะลึ่งแต่เช้าเลยนะ"
"จะกลับแล้วนา" แกพูดยานคาง
"พี่ไม่เหนื่อยเหรอ"
"เช้าๆเนี่ยดี จะได้โล่ง เมื่อคืนนอนเต็มอิ่ม แรงเหลือเฟือครับ" แกเขย่าแขนเป็นเชิงเร่ง แล้วเอาสองมือกำน้องใข้ไว้แน่นปลายโผล่ออกมาแดงสวย "หรือจะไม่เอา"
"ก็ได้" เราตอบเสียงอ่อย
"งั้นอย่าลีลา เดียวน้องมันงอนไม่เล่นด้วยจะอดนะ"
เรานอนคว่ำลง พี่โด่งสอดเข้ามาช้าๆ
"เอ๋หลวมหมดแล้วนะครับ" แกกระซิบที่หูเมื่อเข้าไปทั้งลำ
"ก็พี่โด่งนะแหละ นับดูสิว่ากี่ครั้งแล้ว เกือบทุกวันเลย"
แกตบหัวเราเบาๆ "ว่าแต่พี่ใครวะที่ งอแงตลอด เจอกันคราวหน้าต้องฟิตกว่านี้นะ" พี่โด่งดันเนิบๆพร้อมซบหน้าที่คอเรา
"เอ๋อยากให้พี่ค้างไว้อย่างนี้นานๆ" พี่โด่งหยุดกระเด้าแล้วแช่ไว้
"ตัดเอาไว้เหน็บเลยมั๊ย"
"บ้า ถ้าไม่มีเจ้าของมันจะทำงานได้ไง" พี่โด่งเริ่มโยกต่อ
"ดีมั๊ย" แกยังคงชวนคุย
"แล้วพี่หล่ะ"
"มันเสียวตุบๆอีกแบบนึง เฉพาะที่ตรงหัว"
"พี่โด่งชอบแบบนี้เหรอ" พี่โด่งหยุดซอย"เอ๋ไม่เคยรู้ใจพี่โด่งเลยว่าพี่โด่งคิดอะไรกับเอ๋" พี่โด่งกดสะโพกแนบตัวเรายิ่งขึ้น
"เอาขนาดนี้ยังจะต้องบอกอีกเหรอครับ ผู้ชายเขาไม่พูดบ่อยๆหรอกมันเลี่ยน"
"แต่ก็อยากได้ยินบ้างนี่" พี่โด่งดูดที่คอเราแรงๆ
"ถ้าไม่รัก ก็คงไม่ลางานต่อหรอกนะครับ ถึงพี่จะชอบผุ้หญิง แต่พี่ก็มีประสบการณ์แบบนี้ตั้งแต่เรียนแล้ว เพิ่งจะมีคราวนี้แหละที่ได้อยู่ด้วยกันนานๆ"
"แล้วพี่คิดว่าเป็นไง"
"เอ๋ไม่เหมือนคนอื่น พี่เห็นเราครั้งแรกมันก็สะดุดตา และเราก็เล่นพิเรนในรถอีก ตั้งแต่ตอนนั้นรู้มั๊ยพี่คิดอะไร"
แกทิ้งระยะจนเราต้องถาม
"คิดอะไรหล่ะ"
"ก็กะว่าจะหลอกให้ดูด ให้เท่านั้น ไม่คิดว่าจะเจอของจริง พี่โตคงสอนมาดีหล่ะสิ"
"บ้า อาจารย์ไม่เคยสอน ไม่ได้พูดอะไรเลย"
"ไม่เชื่อ" สะโพกยังกดเนิบๆอยู่อย่างนั้น
"มีแต่พี่แหละเล่นยาก จีบยาก ท่าเยอะ ทำเอากลัวไปหมด"
"ของดี ต้องยากหย่อย"
"คนหล่อเรื่องมากนะสิ แล้วนี่พี่โด่งเล่นอะไร" เรารู้สึกว่าน้องแกเริ่มหดตัวแล้ว "พี่โด่งอย่าเพิ่งเอาออกนะแช่ไว้นานๆ"
แกทับมาบนตัวเราแล้วซุกหน้าที่คอ พี่โด่งไม่ทำให้เสร็จมันคงแข็งเพราะธรรมชาติของมันมั๊ง
สายน้ำจากฝักบัวราดรดไปทั้งตัว สบู่ค่อยๆฟอกไปตามตัวทุกซอกทุกมุม พี่โด่งยืนหลับตาให้เราทำความสะอาดเราเน้นเป็นพิเศษที่น้องชาย มันหดตัวเพราะหนาว พี่โด่งแกล้งจนได้เบียดมันเข้ามาหาปากเราพอเราจะงับก็หลบแล้วหัวเราะเสียงดัง เรารีบอาบน้ำจนเสร็จ แล้วแต่งตัวเก็บเสื้อผ้า เก้าโมงกว่าแล้ว
"เราจะขับไปเรื่อยๆนะเอ๋ ไม่ต้องเร่งบ้านเอ๋แค่นี้เอง"
"ฮะ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ"
พี่โด่งหันหน้ามามองแล้วยิ้มให้เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกันกับที่เจอกันวันแรกรอยยิ้มนี้แหล่ะ ที่ทำให้เราลืมทุกอย่างตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
"ไม่เศร้าแล้วนะ" เราส่ายหน้า
"จะเศร้าทำไม สุขมากกว่า ที่ได้รู้จักกับพี่" มือแกละจากพวงมาลัยมาขยี้ผม
"พี่ก็ดีใจนะ ที่ได้เจอเอ๋ " เราขยับไปใกล้ๆแก
รักเพื่อพบแล้วพลัดพราก ไม่เคยคิดจากรักจริงจับใจ รักชั่วนิรันดร์รักกันเรื่อยไป ดื่มด่ำฤทัยไม่คลายรักกัน.....
เพลงเก่าที่พี่โด่งชอบฟัง ดังขึ้นเบาๆ ..
เอารักฝากโลกลอยลมไว้สิ้นใจ รักยังไม่ตายไม่ตรม รักปักตรึงถึงภพหน้า ความรักเหนือกว่าคำกวีเอ่ยชม
ถึงโลกมลายสูญตามสายลมไม่เคยระทมชื่นชมเพียงรักเดียว
ใครที่เคยเดินทางกับคนรักในสภาวะที่ยังรู้สึกดีๆต่อกันอยู่คงรู้ถึงความละเมียดละไมนั้นดี ลองนึกดูนะคะสองข้างทางต้นไม้ครึ้ม มีเพียงเราและพี่โด่งในรถทะยานไปบนถนนที่เงียบเส้นนั้น พี่โด่งใช้ทางที่ตัดใหม่ที่คนขับรถยังไม่คุ้น หน้าฝนใบไม้เขียวขจี ความโศกเศร้ามันหายไปหมดแล้วเหลือแต่ความปิติจนน้ำตาซึม มันอิ่มเอิบอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้ผ่านเข้ามาในชีวิตได้อย่างไร เรานั่งลำดับภาพในใจพลางมองหน้าพี่โด่งไปแล้วยิ้ม
"ถ้าจะบ้าอยู่ๆก็ยิ้มคนเดียว" พี่โด่งหันมาบอก แล้วขยี้ผมเราอีกครั้งก่อนจะหันหน้าไปสนใจถนนข้างหน้าต่อ......