49
เสียงฝนกระทบกันสาดด้านนอกทำให้เราตื่น งัวเงียดูนาฬิกาตีสองกว่าแล้ว พี่โด่งนอนหลับอุตุอยู่ใกล้ๆ เราเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาจนได้ เอื้อมมือไปจับเคพี่เขาในผ้าห่ม มันยังคงสงบนิ่งอยู่ ขนหนาเต็มหัวเหน่าเราลูบไล้เบามือก่อนจะกุมทั้งพวงไว้ พี่โด่งกางขาออกเหมือนจะให้เราจับได้ง่ายขึ้น ค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งในห้องเย็นมาก ปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างแง้มเอาไว้ ละอองฝนจางสาดเข้ามา พี่โด่งขยับตัวเล็กน้อย เราค่อยๆเปิดผ้าห่มออกคลำหาจุดหมายท่ามกลางความมืด ก่อนจะซุกหน้าลงไปโลมไล้ ท่อนล่างของแก เลียลุกแฝดติดพ่อเบาๆทั้งสองข้าง จากนั้นก็ใช้ปลายลิ้นตวัดขึ้นจากโคนจนถึงปลาย กลิ่นคาวยังอยูที่ปลายมันกระตุ้นอารมณ์ของเรามากขึ้นอีก มันเริ่มมีปฏิกิริยาแล้ว แต่พี่โด่งยังคงนอนเฉย เราดูดเน้นขบเบาๆ จนมันลุกโชนและเล็มไปเรื่อยๆตามเนินหัวเหน่า ก่อนจะขยับตัวไล่มาตามหน้าท้องและหัวนม กัดเบาที่ต้นคอพี่โด่ง แกครางฮือๆ แล้ว พยายามจะพลิกตัว เราขืนตัวแกไว้ พี่โด่งคงเหนื่อยถึงหลับสนิทอย่างนี้ สุดท้ายเมื่อไม่มีคนขับจรวดก็ไม่ทำงานเราซุกตัวลงนอนอีกครั้ง หากแต่หลับตาไม่ลงความอยากมันครอบงำจิตใจ สูดลมหายใจลึกแล้วข่มตาพร้อมกับสะกดใจตัวเองให้หยุดคิดแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่หาย ลุกขึ้นนั่งที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอนอีก พี่โด่งพลิกตัวมานอนกอดมือแกลูบที่ก้นเราเหมือนเคย เราค่อยๆรูดกางเกงนอนลงจนหลุดไปจากตัวขยับก้นเข้าหาเคพี่โด่ง มันแข็งตัวอีกแล้วเราเบียดไปจนติด จับมันถูกับร่องตัวเองช้า อุ่นดีเหลือเกินพี่ โด่งแนบมันเข้ามาจนชิด
"ทำอะไร เอ๋" เราหยุดมือ "มีอารมณ์เหรอ" พี่โด่งถามเบาๆ
เราไม่ตอบหากแต่ปล่อยมือออก แล้วนอนคว่ำหน้ากับหมอนแทน บอกไม่ถูกว่าจะตอบยังไง ทำไมอารมณ์มันพลุ่งพล่านอย่างนี้ พี่โด่งก่ายตัวมาทับแล้วขยุกขยิกที่ก้นดันพลาดหลายครั้งเพราะมันมืด แกลุกขึ้นกางขาเราออกแล้วตั้งหลักใหม่ เจ็บจี๊ดเลยเคพี่โด่งแข็งมาก พี่โด่งนอนทับด้านหลังเราก่อนจะซอยเนิบๆ แกยังคงหลับตาอยู่ท่อนล่างทำงานเหมือนถูกไขลาน เรารู้สึกไม่ได้อารมณ์ ทั้งหนักที่โดนทัยทั้งตัว พยายามดันตัวลุกแต่พี่โด่งยังกดตัวเราไว้ท่ข้างล่าง
"ทำให้แล้วไง เป็นอะไรอีกหล่ะ"
"ไม่สนุก" พี่โด่งตีหัวเราเบาๆ
"พี่ไม่มีอารมณ์เลย นอนก่อนนะเดี๋ยวเช้าจะทำให้" แกดึงออกทั้งๆที่ยังแข็งแล้วจับเราพลิกตัวไปกอดไว้วางแขนใหเราหนุน พร้อมลูบหัวเบาๆ "นอนกันเถอะนะ ฝนตกกำลังสบายเลย" เราเหมือนสะอื้นอยู่ในอกคนเดียวแล้วก็หลับไปพร้อมกับพี่โด่ง
ตื่นมาแต่เช้าทุกคนออกไปตลาดหมดแล้วทั้งบ้านมีเพียงเรากับพี่โด่ง น้องๆจะไปกินข้าวที่ตลาดก่อนไปโรงเรียน บ้านที่ไม่มีพี่เลี้ยงทุกคนต้องช่วยตัวเอง เราเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ รู้สึกเสียดายจริงๆ พี่โด่งยังหลับสนิทเมื่อตอนที่เราตื่น
เสียบปลั๊กหม้อต้มน้ำ อยากกินกาแฟขึ้นมาร่างกายดหมือนไม่สดชื่นคงเพราะนอนน้อย เปิดประตูหลังบ้าน ทางเดินไปบ้านเล็กเจิ่งนองฝนเมื่อคืน เรานั่งที่เก้าอี้หินอ่อนหลังบ้าน เช้านี้ยังไม่มีแดด ครึ้มไปด้วยเมฆฝนนั่งคนเดียวจนกาแฟหมด หมดเวลาแล้วสินะเราตอบคำถามตัวเอง แล้วกลับขึ้นข้างบน พี่โด่งกำลังบิดขี้เกียจบนที่นอน
"เอ๋ มานอนใกล้ๆนี่ จะกลับแล้วนะครับ"
"เราลงนอนใกล้ๆ"
"ไง ไปไหนมา"พี่โด่งเอาขาเกี่ยวตัวเราไว้ "ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้ทำงาน เหนื่อยจริงๆ"
"เอ๋ก็ไม่กล้าปลุกพี่ ขอโทษเหมือนกันที่ทำให้ตื่น พี่โด่งหลับสบายมั๊ย"
"เต็มอิ่มเลย นี่ไปไหนกันหมด บ้านเงียบจัง"
"ไปตลาดกันหมดแล้ว"
"ว่ายังไงครับ"พี่โด่งลุกขึ้นมานั่งที่หัวเตียงเปิดผ้าออก"พร้อมแล้วครับผม" เราลุกขึ้นนั่งคร่อมตัวแกค่อยกดตัวลงครอบท่อนลำช้าๆ สองแขนโอบคอพี่โด่ง ท่านี้ทำให้เรามองเห็นหน้ากันตลอดเวลา ทั้งจุกทั้งเสียว พี่โด่งจูบปากเราเบาๆ นานพอดูจนเกร็งที่ต้นขา
"พี่โด่งจะเสร็จยัง"แกยังคงเด้งสวนอยู่ไม่หยุด
"เปลี่ยนท่านะ" เราลุกขึ้นท่อนยาวหลุดออกไปแล้วพี่โด่งจับเราโก้งโค้งที่โต๊ะทำการบ้านแล้วทิ่มพรวดจนมิดลำ ดันเข้าดันออกจนโต๊ะสะเทือน แรงขึ้นแรงขึ้นมือแกก็ตีสะโพกเราไปด้วยจนแสบไปหมด พี่โด่งเอาสองมือจับสะโพกเราแล้วดึงเข้าหาตัวแกอย่างแรงก่อนจะฉีดเข้ามาในตัวเราแกดึงออกแล้วนอนแผ่หราบนเตียง เรานอนลงไปข้างๆมือยังจับเคแกไว้ไม่ปล่อย เรามองหน้ากันแล้วก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข.......
พี่โด่งแวะไปตลาดกับเราลาเตี่ยกับแม่เรียบร้อย เตี่ยฝากฝังเรากับพี่โด่ง "ถ้าเอ๋ไปเรียนกรุงเทพฯฝากดูด้วยนะครับ" เรากินข้าวเช้าด้วยกันพี่โด่งรู้สึกเป็นกันเองกับบ้านเรามากขึ้น...เราติดรถมากับพี่โด่งจนถึงทางแยกเข้าถนนหลักที่ไปกรุงเทพฯ ลงตรงนี้ก็นั่งสามล้อไปตลาดได้สบาย พี่โด่งจอดรถเลียบข้างทางใต้ต้นไม้ แล้วหันหน้ามามอง เราเอนหัวพิงที่ไหล่พี่โด่งจูบที่หน้าผากเบาๆ
"ไม่เสียใจนะ" พี่โด่งถาม เราส่ายหน้า"ดีมาก น้องพี่ "ไว้ไปกรุงเทพฯเมื่อไหร่โทรหาพี่แล้วกัน พี่จะมารับ"
"พี่โด่งจะเป็นคนแรกที่เอ๋ไปหาเลยแหล่ะ"
เรากอดแกอีกครั้งพี่โด่งลูบหลังเราเบา "อย่าคิดมากนะ คิดถึงพี่ก็โทรไปคุยนะ กลางคืนพี่อยู่ห้อง"เราเดินลงจากรถ ชะโงกหน้าที่ประตูบอกแกอีกครั้ง "พี่โด่งถึงกรุงเทพฯแล้วโทรบอกด้วยนะ"เราแลกเบอร์กันตั้งแต่ตอนอยู่กรุงเทพฯแล้ว
"รักพี่โด่งมาก ขอบคุณนะพี่สำหรับทุกอย่าง แล้วเจอกันนะพี่โด่ง" เรายกมือไหว้แก พี่โด่งรับไหว้
"แล้วเจอกันเอ๋" พี่โด่งยิ้มให้พร้อมทำโบกมือก่อนจะออกรถ รถค่อยๆเคลื่อนเข้าสู่ถนนใหญ่จากนั้นก็ไกลออกไปเรื่อยๆ เรายืนอยู่ตรงนั้นจนมองไม่เห็นรถพี่โด่ง จิตใจเราล่องลอยไปกับพี่โด่งแล้ว จนรถสามล้อเครื่องมาถึงตลาด พี่เพลินเดินมาเรียกไปหาที่ร้านแก
"ซึมเลยเหรอ เอ๋" พี่เพลินนั่งจ้องหน้า "ไม่เป็นไรนะ คิดถึงเขาก็โทรไปหา อีกหน่อยเอ๋ก็จะไปเรียนกรุงเทพฯแล้วนี่ คงมีโอกาสเจอกันอีก"
"เอ๋ก็ว่าอย่างนั้นแหละ" เรายิ้มออกได้แล้ว "แล้วพี่เพลินหล่ะ เมื่อคืนเป็นไง" พี่เพลินอาย
"เห็ดโคนดีๆนี่เอง" เรามองหน้าแก"พี่ทำอะไรเหรอ"
"ดูดไอติม แค่นั้นก็พอแล้ว ลาภปาก ขอบใจนะเอ๋ ที่แบ่งมาให้กิน
"บ้าพี่เพลินนี่" เราสองคนสนิทกัน "พี่เพลินหันไปรอบๆแล้วถามเบาๆว่า
"เอ๋ โดนรึยัง" เรารู้สึกอาย
"ก็โดนทั้งคู่นั่นแหละ" พี่เพลินตบโต๊ะเสียงดัง แล้วมองหน้าเรา "เก่งมาก ไม่เสียแรงที่สอน จำไว้โอกาสไม่ได้มาง่ายๆ กระเทยมันมีกรรมไม่มีทางสมหวังหรอก เราควรจะเก็บเกี่ยวความสุขเท่าที่ยังมีแรงหาได้นะ เออแล้วใส่ถุงรึเปล่า" เราส่ายหน้า พี่เพลินทำท่าตกใจ"เอ๋ต้องระวังนะ ตอนนี้เอดส์มันดังมากไว้ใจใครไม่ได้เลย ยิ่งเป็นกระเทยด้วยไอ้พวกผู้ชายมันชอบว่าพวกเราแพร่เชื้อ เดี๋ยวเย็นนี้จะขอถุงยางที่อนามัยมาให้" สนุกจนลืมระวังพี่เพลินพูดก็กลัวขึ้นมาแต่ก็ปลอบใจตัวเองคงไม่เป็นไรมั๊งคราวหน้าค่อยระวังแล้วกัน..................