50
ความรักลอยลมไปไกลแล้วพี่โด่งไม่ได้โทรหาเลยตั้งแต่วันนั้นเราโทรไปก็ไม่มีคนรับ ปรึกษาพี่เพลินแกก็บอกได้เพียงว่า
"ผู้ชายมันก็แค่นี้แหล่ะ จากกันก็ลืม คิดอะไรมาก" พี่เพลินพูดพร้อมยื่นกล่องถุงยางอนามัยให้
"อะไรพี่" เรารับมาแล้วทำหน้างงงง
"ก็ถุงยางไง" กล่องบรรจุประมาณ100 ชิ้นได้
"นีพี่เอามาหมดอนามัยเลยรึเปล่านี่" เรายังงง
"ก็น้องสาวพี่เขาเป็นพยาบาล มันมีไว้แจกอยู่แล้ว เก็บเอาไว้เถอะ ใช้ได้นานที่เดียว เผื่อไว้ใช้ที่กรุงเทพฯด้วย" พี่เพลินมานั่งเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนตอนเราอยู่คนเดียวทุกวัน
"เอ๋ หมู่นี้ไอ้ตั้มมันหายไปไหนเหรอ"
"พี่สาวมันที่มีผัวญี่ปุ่นมาเยี่ยมบ้าน มันคงเห่อ ก็เลยหยุดงานไปหลายวัน เอ๋ไม่เห็นตั้งแต่วันกลับจากเที่ยวแล้ว"
"เป็นผู้หญิงก็ดีนะ หาผัวคนไทยไม่ได้ก็หาผัวฝรั่ง ผัวญี่ปุ่น นึกแล้วอยากมีจิ๋ม"พี่เพลินนั่งดูหนังสือดารา
"เออ แล้วเอ๋เจอรูปหล่อของพี่บ้างมั๊ย" เรางง
"คนไหนหล่ะพี่"
"น้องนะไง" เรานึกถึงวันที่เรามีอะไรกันกับนะ ไม่ประทับใจสักนิด
"อย่าไปยุ่งกับเด็กเลยพี่ ได้อาจารย์แล้วจะเอาลูศิษย์อีกเรอะ"
"แหมก็เด็กมันหล่อนี่นา เออแล้วคนที่เอานมมาฝากขายก็หล่อดีนะ" พี่เพลินหมายถึงพี่แขก ตอนนี้วัวที่บ้านเริ่มให้นมได้แล้วที่บ้านพี่แขกทำเป็นถุงแล้วมาฝากร้านเราขายถุงละห้าบาท แม่เห็นว่าเป็นลูกค้าก็เลยรับฝากไม่ได้เอากำไร พี่แขกก็จะแบ่งไว้ให้พวกเราวันละสี่ถุงทุกวัน
"แฟนเพื่อน แต่ตอนนี้ไอ้นามันไปเรียนกรุงเทพฯ คงเลิกกันแล้วเห็นพี่แขกเขามากับแฟนใหม่ทุกวันนี่" เราสาธยาย
"แล้วเอ๋ไม่ชอบเหรอ" พี่เพลินซักไซ้
"เอ๋มีพี่โด่งแล้วนี่"
"อู๊ย...ฝันเฟื่อง" พี่เพลินนั่งจ้องหน้าเราอีก
"ก็ชอบอยู่ แต่ยากไม่รู้จะหาโอกาสอะไร" นั้นนะสิพี่แขกกับเราเจอกันแค่ตอนมาส่งนมและก็มีแฟนมาด้วย จริงๆเราก็ปลื้มตั้งแต่ตอนเขาเป็นรุนพี่แล้ว
"แล้วไอ้ต้อ ลูกครูเสมหล่ะ เพื่อนเอ๋ไม่ใช่เหรอ"
"นี่พี่ เขามีเมียมีลูกแล้ว เอ๋กับต้อไม่เคยเจอกันเลย ว่าแต่พี่ไปเจอเขาที่ไหนหล่ะ"
"ก็มาตลาดทุกวัน หล่อจังเลย"
"พี่เพลินอ่านนิยายมากไปหล่ะสิ ถึงเอามาเพ้อทำตัวเป็นนางเอกไปได้"
นั่งคุยกับพี่เพลินจนมืด กำลังจะปิดร้านเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ขอสายเอ๋ครับ" เสียงคุ้นดังมาตามสาย มือเราสั่นระริก ดีใจจนบอกไม่ถูก
"พี่โด่ง คิดถึงจังเลย ทำไมเงียบไป เอ๋โทรหาก็ไม่มีคนรับสาย แล้วพี่สบายดีมั๊ย" เรายิงคำถามรัวเป็นชุด พี่โด่งหัวเราะ
"เชื่อแล้วว่าคิดถึงมาก เอ๋ทำอะไรอยู่ เนี่ยพี่อยู่บ้านแม่นะ แม่เขาอยากคุยด้วย"
"สบายดีม๊าย" เราคุยกับแม่พี่โด่งไม่กี่คำแกก็ให้พี่โด่งคุยต่อ
"คิดถึงหว่ะ เอ๋มาเที่ยวกรุงเทพฯได้มั๊ย สักวันสองวัน"
"พี่โด่งพูดจริงๆ เหรอ อยากไปอยู่นะแต่ คงไปไม่ได้หรอก" ใจเราล่องลอยไปถึงระนองเมื่อวางหูโทรศัพท์ ปิดร้านอย่างอารมณ์ดี ยังไงพี่โด่งก็โทรมาหาแล้วนี่นา นับดูแล้วกว่ารามจะเปิดก็อีกหลายเดือน เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก
"ไอ้ตั้มมึงไปไหนมาวะ" ตั้มแต่งตัวหล่อเฟี้ยวอยู่หน้าบ้าน"โอ้โฮยกเครื่องใหม่เลย" เราจอดมอเตอร์ไซค์ไปยืนดูมันใกล้ๆ
"ไปเที่ยวกรุงเทพฯ กับพี่สาวพี่เขย" มันพูดอย่างเยาะเย้ย"เอ๋พี่กูจะพากูไปทำงานที่ญี่ปุ่นนะโว๊ย ทำงานโรงงานเป็นช่างไม้ พี่เขยกูจะรับรองให้ แต่ต้องรอเรียนจบก่อน เขาจะมารับ กลับไปคราวนี้เขาจะเตรียมเอกสารแล้วจะมารับกูปีหน้า" ไอ้ตั้มยืดอก พูดอย่างภูมิใจ
"ดีนี่ จะได้มีเงินเยอะๆ" ทำงานเมืองนอกเหมือนนาจอีกคนแล้ว เราเดินเข้าบ้านพร้อมถุงใส่กล่องถุงยางอาบน้ำเตรียมตัวจะนอน ขาประจำก็มาเคาะจนได้
"มีอะไรเหรอ" เราถามตั้ม มันดันประตูเข้ามา
"กูมีของมาฝากมึงด้วย" ตั้มกางเสื้อยืดที่ซื้อแถวสยามให้ดู "หลายร้อยนะโว๊ย พี่เขยกูรวยจริงๆ" เพราะค่าเงินมันต่างกัน เรามองเสื้ออย่างเฉยๆ แต่ก็ต้องแสดงออกว่าดีใจตามมารยาท
"มึงไปเที่ยวเป็นไงมั่งวะ"
"ก็ดี"
"แล้วทำไมอยู่ต่ออีกเป็นอาทิตย์ มึงไปไหนกับใครเหรอ" ไอ้ตั้มสำรวจหน้าตาเราเหมือนจะค้นเอาความจริง เราลืมไอ้ตั้มไปหมดแล้วมั๊งมองเขาอย่างไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร แต่เพื่อนก็คือเพื่อนความรู้สึกวาบหวิว ท่วงหามันหมดไปตั้งแต่รู้จักพี่โด่ง ลืมทุกคนไปหมด
"ง่วงแล้วหล่ะ" เราลุกขึ้นไปนั่งที่เตียง
"กูนอนด้วยนะ"
"ตามใจ" เราปิดไฟทั้งห้องมีแต่ความเงียบนอนไม่หลับรูสึกแปลกๆกับตั่มจนได้ เขาลุกข้นถอดเสื้อผ้าแล้วโยนไปที่พื้น
"เอ๋ กูอยากหว่ะ มึงไม่อยู่กูชักว่าวทุกวันเลย" ไอ้ตั้มยกขาเราพาดที่บ่าแล้วค่อยๆสอดเข้ามามันไม่รู้สึกเจ็บเลย
"วันนี้เข้าง่ายดีหว่ะ" มันโน้มตัวมากอดเราอารมณ์เรากระเจิงไปแล้วแต่มันไม่เต็มมที่เรากัดมันที่บ่าเบาๆ
"มึงกัดกูทำไมวะ" ไอ้ตั้มตกใจยกตัวขึ้นเหมือนเดิมแล้วชักเคมากระตุกข้างนอก น้ำของมันเลอะที่ขาเราไปหมดลุกขึ้นหยิบทิชชู่มาเช็ด แล้วนอนกันหลังให้มัน ไอ้ตั้มเพลียเลยหลับไปแล้ว เรายังตาค้างอยู่นี่ทำไมมันแทนพี่โด่งไม่ได้นะ เราถวิลหาพี่โด่งจนอยากจะร้องไห้ นอนงอตัวกอดตัวเอง ..เหงาเหลือเกิน....