55
เช้าวันถัดมาก็มองหน้ากันไม่ติดเรารู้สึกอายไอ้หนุ่ยลูกจ้างมันก็ผิวปากแซวเป็นระยะ เรากลัวเตี่ยกับแม่จะรู้พยายามไม่ยุ่งกับพวกมัน แม่ยืนเลือกผลไม้อยู่ยืนคุยกับแม่ของหนุ่ยอยู่นาน เรื่องหวย เรื่องแชร์ตามประสาแม่ค้า แม่กวักมือเรียกให้ไปหา เอาละสิ แม่กำลังเลือแอปเปิ้ลใบโตลูกละหลายสิบหากินยากไม่เหมือนปัจจุบัน ถ้าไม่โอกาสดีจริงก็ไม่ได้กินหรอกไม่เหมือนสมัยนี้ซื้อมาโยนเล่นยังได้เลย แม่หยิบมาสองลูกกะว่าจะไหว้เจ้าที่ในร้านแล้วค่อยปลอกกิน
"เอ๋ เอาอะไรมั๊ยลูก" ผลไม้หลายอย่างลานตา
"ลูกชายขยันนะ ช่วยแม่ทุกวันเลย จะไปเรียนต่อทำไมขายของอยู่ที่บ้านก็รวยได้นี่" ป้าถาม "เสียดายมีลูกสาวแค่คนเดียวมีผัวไปแล้ว ไม่งั้นจะขอมาเป็นลูกสะใภ้สักคน"
"ใช่แม่ ถ้าเอ๋เป็นผู้หญิงผมจับทำเมียไปแล้ว" หนุ่ยพุดดังๆมาสมทบ เราสะดุ้งเฮือก พี่สาวเราตั้งแต่แต่งงานกับหนุ่มในจังหวัดก็ไปช่วยครอบครัวผัวทำมาหากินมันไม่ค่อยได้กลับบ้าน มีโอที่ไปพักด้วย พี่ห่างเราประมาณห้าปี มีผัวตั้งแต่เด็กเพราะผู้ใหญ่ฝ่ายชายชอบพอกับอาม่า นึกถึงชีวิตพี่แล้วก็เสียดายแทนพี่ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเลย ทำบัตรเสร็จก็แต่งงานเรียนแค่ม.ศ.3 เท่านั้น แต่ชีวิตของเขาก็มีความสุขดี
"ไม่ได้หรอก เตี่ยมันอยากให้เรียนสูงๆ จะได้มีงานดีๆทำ ขายของขึ้นๆลงๆอย่างนี้ มันยาก"
"ว่าไปแล้วหน้ามันก็เหมือนพี่มันนะ ชั้นละนึกว่าฝาแฝด" แม่ลูบหัวผมเราเบาๆ
"ไปเรียนกรุงเทพฯ ก็คงไม่ได้กลับบ้านเท่าไร ไม่รู้จะทนคิดถึงได้รึเปล่า"
"เธอก็ไปซื้อบ้านที่กรุงเทพฯไว้สิ ลูกจะได้สบาย"
"ต้องใช้เงินเยอะนี่อีกสี่คนยังต้องเรียนกันอีกอยุ่กันใกล้ยังหาแทบไม่ทันเลยเธอเปิดเทอมทีหมุนเงินจนหน้ามืด ไปฝากป้ามันเลี้ยงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน" แม่เลือกผลไม้เสร็จแล้วชั่งกิโลจ่ายเงินแล้วเดินกลับร้าน เราถือถุงผลไม้ตามหลังเข้าบ้าน หนุ่ยแวะมาหาตอนเตี่ยกับแม่นอนกลางวัน
"เอาแอ็ปเปิ้ลมาให้" หนุ่ยวางไว้ที่โต๊ะ "ขอโทษนะเรื่องเมื่อคืน เราไม่ไหวจริงๆ" เรามองแอ็ปเปิ้ลบนโต๊ะ
"แม่ไม่ได้ลืมนี่" เพิ่งกินหมดไปเมื่อกี๊
"เอามาให้เอ๋ต่างหาก เมื่อคืนเจ็บมั๊ย" เราส่ายหน้า
"ไม่รู้สึก" เราบอกหนุ่ยอย่างเซ็งๆ "หนุ่ยทำกับเราแบบนี้ ลูกจ้างรู้กันไปทั่ว เรากลัวว่าเตี่ยกับแม่จะรู้เรื่อง"
"แต่เอ๋ก็ไม่ใช่ย่อยนี่นา เล่นกับพี่เพลินทุกวัน จนคนเขารู้ทั้งตลาดแล้ว" หนุ่ยเถียง เราลุกขึ้นยืน
"แต่ไม่ได้เอากับใครแบบนี้นี่"
"น่า ยกโทษให้เราเถอะ เมื่อเช้าเห็นหน้าแล้วรู้สึกผิดหว่ะ"
วันนี้หน้าตาหนุ่ยแจ่มใสดีผมเผ้ามัดไว้เรียบร้อย
"ไม่ยกโทษให้หรอก ถ้าไม่มาทำให้อีก" พูดออกไปได้ไงนี่หนุ่ยหัวเราะเบาๆ
"แล้วว่าไงจะไปเที่ยวภูกระดึงกันมั๊ย จะแนะนำเพื่อนให้รู้จักด้วย ผู้ชายล้วน หล่อๆทั้งนั้น" พูดถึงผู้ชายก็หูผึ่งขึ้นมาทันที
"ไม่รู้ ยังไม่ได้ขอแม่ แล้วทำไมอยากให้เราไป"
"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นหน้ากันทุกวันแล้วมันแปลกๆหว่ะ" หนุ่ยพูดได้แค่นั้นลูกค้าก็เดินเข้ามาในร้าน เขาผละไปนั่งที่แผงต่อ
พี่เพลินเดินเข้ามาหลังจากนั้น
"เอ๋ เมื่อวานมีอะไรเหรอ" แกหยิบหนังสือดารามานั่งอ่านนิยายต่อ
"เรื่องอะไรพี่"
"ไอ้พวกนั้นมันไปแซวเอ๋กับพี่ว่า ลูกร้านขายของโดนข่มขืนตอนเย็น เจ๊ละตกอกตกใจรีบมาหานี่แหล่ะ" ขนาดรีบก็ปาไปค่อนวัน
"ใครโดนข่มขืน เขามาชวนไปเที่ยวภูกระดึงต่างหาก" เราก้มหน้าบวกบัญชีต่อ
"ชวนเที่ยวภูกระดึง ก็เลยพาไปดูกระดอก่อนไปละสิ หน้าถึงสดชื่นอย่างนี้" พี่เพลินนั่งแซวแต่ตายังสนใจรูปดาราต่อ
"ระวังเตี่ยกับแม่จะรู้นะ จะหาว่าไม่เตือน เจ๊ไม่อยากให้เอ๋เป็นกระเทยจนแก่อย่างเจ๊ "พี่เพลินพูดเหมือนปลงๆ
"แต่เอ๋ก็ไม่อยากมีเมีย" เราบอกพี่เพลินไปตรงๆเช่นกัน
"ไอ้หนุ่ยถ้ามันตัดผมซะหน่อยก็คงจะหล่อดีนะ" พี่เพลินพูดแล้วมองไปที่แผงผลไม้ แล้วหันมามองเราอีกทีอย่างเป็นห่วง "อย่าลืมใช้ของที่ให้ไปนะ พี่ไปเก็บร้านหล่ะ" นึกถึงถุงยางที่พกไว้กับตัวตลอดมันไม่มีโอกาสได้ใช้เลยสักครั้ง.....
รถประจำทางจอดที่จังหวัดเลย จุดมุ่งหมายที่จะไปต้องเดินถึงแม้จะเป็นหน้าหนาวแต่ก็ร้อนมากตอนกลางวัน เหงื่อเราโทรมกายหนักทั้งเป้ ทั้งร้อนเดินกันซะขาแทบลากกว่าจะถึงที่หมายบนภู ช่วยกันกางเต็นท์ เพื่อนของหนุ่ยก็มีหล่อๆอย่างหนุ่ยบอกจริงๆนับได้หกคนรวมเราเป็นเจ็ด เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นดีที่ไม่มีคนรังเกียจ ทุกคนอารมณ์ศิลปิน นั่งผิงไฟหน้าเต็นท์ สามเต็นท์ถูกกางไว้ใกล้ๆกัน เรานั่งกินไมโลอุ่นๆคุยกัน ถึงชีวิตของแต่ละคนยิ่งดึกยิ่งหนาว หนุ่ยแยกไปนอนอีกเต๊นท์กับเพื่อนตัวใหญ่ เรานอนกับพวกผอมๆด้วยกัน เต๊นท์เราก็มี พี และ อั๋น เรานอนชิดใน คืนนี้หนาวจริงพรุ่งนี้ต้องรีบไปดุพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนที่ในส.ค.ส.ปีใหม่ให้ทัน ยิ่งดึกยิ่งหนาวนอนไม่หลับเลย พีพลิกตัวมากอดเราแน่น มือเย็นเฉียบของเขาทำให้เราขนลุกพีสอดมือเข้ามาในเสื้อเพื่อหาความอุ่นในตัวเรา แปลกๆแฮะ เราเอียงหน้าไปมองให้แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าส่วนล่างแนบชิดกับก้นเราแน่น นี่อะไรกันนะลมหายใจที่รดที่ต้นคอยิ่งทำให้ขนลุกพวกนี้กินเหล้ากันนิดหน่อยเราเอามือจับไปที่เป้าแล้วลองบีบดู มันไม่ได้หดเพราะอากาศหนาวเลยนี่บีบอยู่นานก็ไม่เห็นเขาขยับหนี ค่อยๆดันมือเข้าไปในกางเกง พี่แขม่วท้องให้มือเราหลุดเข้าไปได้ง่าย อุ่นดีจริงแต่ค่อนข้างเกะกะมือตัวเอง มันแข็งแล้วเรารูดไปเรื่อยๆ พีก็ขยับเอวที่ก่ายตามมือไม่นานมือเราก็แฉะ เรากำมันไว้แล้วดึงมืออกมาเช็ดกับชายผ้าห่ม เพราะไม่รู้จะทำยังไงเสร็จไวจริงๆ พีกอดเราแน่นกว่าเดิมพร้อมสะกิดเราให้หันหน้าไปหา จูบหน้าผากเราแล้วนอนหันหน้ากอดกัน เรายังงงอยู่เลย นึกไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ กอดกันอย่างนั้นจนหลับ....
ดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นมาอย่างงดงาม สีส้มอ่อนๆตัดกับหมอกตอนเช้า งดงามเหลือเกิน เรายืนตาค้างมองภาพตรงหน้าโดยมีพีโอบไหล่ชี้ให้ดูทีละจังหวะของการเคลื่อนตัวของดวงอาทิตย์ คุ้มค่าจริงกับการมาครั้งนี้ เรามัวแต่เกี่ยงอากาศหนาวสมัยเรียนหนังสือ ภาพข้างหน้าถึงแม้ว่าอากาศจะเย็น แต่มันอุ่นใจ เราซาบซึ้ง จนน้ำตาซึมที่หางตา ไม่อยากกระพริบตาเลย..........