59
หนุ่มๆจากกรุงเทพฯกลับไปหมดแล้วทิ้งไว้แต่ความเสียดายทั้งเราและพี่เพลิน แต่เรายังโชคดีกว่าพี่เพลินที่อย่างน้อยยังได้มาคน หนุ่ยก็กลับไปพร้อมกับเพื่อนๆ ไม่ได้มาสั่งลาเรา ชีวิตก็กลับคืนมาสู่ความเงียบเหงาอีกครั้งอีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว ยังไม่ได้ตอบพี่โด่งเรื่องเที่ยวเชียงใหม่ แกเองก็เงียบ เรานึกในใจว่าคงจะมีคนไปแทนเราแล้ว
แม่อนุญาตตั้งแต่ขอ เราเองก็พอมีเงินเดือนจากการช่วยขายของบ้างไม่มีปัญหาที่จะไปเที่ยว โทรหาพี่โด่งตอนกลางคืนเสียงแกงัวเงีย
"พี่โด่ง เรื่องไปเชียงใหม่ว่าไง"
"มะรืนนี้ก็ไปแล้ว แล้วนี่ทำไมเพิ่งตอบมา"
"พี่มีคนไปด้วยแล้วเหรอ"
"ไม่มี คืนนี้นั่งรถมาที่กรุงเทพฯได้มั๊ย ตอนเช้าพี่จะไปรับที่หมอชิต" กระทันหันจริงๆ
"ทำไมต้องไปก่อนด้วยหล่ะ"
"อย่าโยกโย้บอกมาก็มา" เสียงเหมือนดุเล็กน้อย กระทันหันอย่างนี้เตี่ยกับแม่ก็ด่าเปิง พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เรากลับไปเก็ยของแล้วแวะซื้อตั๋วรถทัวร์ กว่ารถจะออกก็ห้าทุ่ม อำเภอเราเป็นทางผ่านแต่ไม่ใช่ต้นสาย รถทัวร์จะกันที่ไว้เที่ยวละสี่ถึงห้าที่นั่งตามยอดคนจอง เตี่ยมาส่งที่ท่า
"ไปเที่ยวระวังตัวนะลูก"แกลูบหัวเบาๆ เตี่ยไม่ค่อยอยากให้ไป เราบอกว่าเราโตแล้วอยากไปเที่ยวบ้าง ลูกทุกคนไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนถ้าเตี่ยกับแม่ไม่พาไปแต่โอกาสจะมีได้ยังในเมื่อต้องเปิดร้านทุกวัน บางทีวันสะดวกก็ไปกันได้ไม่ครบ รถทัวร์มาแล้วเราถูกพาไปนั่งด้านในสุดข้างหลังเป็นห้องน้ำ มีคนนั่งติดหน้าต่างแล้วเสียดายจริงๆ เราชอบนั่งติดหน้าต่าง อีกฝั่งเป็นสองผัวเมียนอนเหยียดยาว เขาหันมาเก็บของที่วางไว้บนที่นั่งเราออก หน้าตาหล่อดี เรายิ้มให้ตามมารยาท แต่เขาไม่ยักกะยิ้ม คงเป็นนักศึกษากลับบ้านมั๊ง รถเคลื่อนตัวออกจากท่าเรารับผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ แล่นมาได้สักพักรถก็ดับไฟ เราปรับพนักได้เล็กน้อยเท่านั้นเพราะติดฝาห้องน้ำ แล้วมองไปที่คนข้างๆก่อนหลับตาเห็นเขามองความมืดอยู่ด้านนอก หน้าหนาวแอร์ในรถทัวร์ยิ่งหนาว เราหยิบเสื้อกันหนาวในเป้มาใส่ หนาวขาด้วย หนาวจนนอนไม่หลับแฮะ หนุ่มข้างๆหลับไปแล้วหัวมาพาดที่ไหล่เรา เราต้องคอยหลบเพราะรำคาญเล็กน้อยบางครั้งเขาก็รู้ตัวรีบเอาหัวกลับ เรารู้สึกตัวแล้วนอนไม่หลับ เลยหยั่งเชิงเบียดตัวให้ชิดกลับเขา เขาก็รู้ตัวเหมือนกันว่าเราคิดอะไร
คราวนี้เอาหัวมาพิงไหล่เราเลยเต็มๆ มือวางทับกันบนที่เท้าแขนเราเองก็แกล้งหลับแล้วทำมือตกไปที่ตัวเขา เขาเองก็ไม่เอาออก นานเข้าก็แกล้งนอนไม่รู้เรื่องจนมือไปวางที่เป้าพอดี เขาเหมือนรูสึกตัวเรารู้สึกได้ที่หน้าเพราะลมหายใจอุ่นมันรดที่แก้มแต่เรายังหลับตาอยู่ เขาจับมือเราขึ้นแล้วเอาผ้าห่มของเขามาคลุมมือเราตอนนี้มือวางอยู่บนเป้ากางเกงแล้ว ทำไงดีวะเนี่ยไม่รู้จักกันเลย เป้ามันตุงๆแล้วด้วย เขาขยุกขยิกที่เป้ารูดซิบออกแล้วเอามือเราสอดไว้ข้างในกางเกงกดมือเราลงไปในกางเกงใน ตายแล้วนี่เขาจะทำอะไร เขากำกับมือเราเป็นจังหวะ เคอุ่นๆกระดกตัวรับอุ้งมือมันคงอึดอัดเล็กน้อย เราเลยลืมตาขึ้นมาหันหน้าไปดูเขาก็มองหน้าเหมือนหยั่งเชิง แต่ไม่พูดอะไรนอกจากยกตัวขึ้นรูดกางเกงลงจนทั้งพวงเป็นอิสระ มือเรายังกุมอยู่ค่อยๆรูด ค่อยๆรูดมันช้าๆ เขาหลบสายตาเราเสมองไปที่ด้านนอก เรารูดไปเรื่อยๆ จนมันแข็งตัวเต็มที่ แล้วเอนหัวไปพิงที่ไหล่เขา อยากเห็นหน้าตามันจังเลย จินตนาการไปตามที่สัมผัส ขนบางๆ เคอวบๆ ไม่สั้นไม่ยาว ไข่ใบโต เขากุมมือเราอีกครั้ง กำกับเองรูดขึ้นรูดลงคราวนี้หันมามองหน้าเราอีกและก็ยิ้ง เราหันไปดูเบาะข้างๆเห็นนอนกันหลับสนิท เราลองจูบที่แก้มเขา เขาก็เอียงคอให้จูบอีก เออะไรกันเนี่ย เขาเอียงหน้ามาเลียที่หู แล้วกระซิบเบาๆ
"ดูดมั๊ย" ไม่ต้องรอคำตอบเนาโอบมาที่ไหล่แล้วดันให้เราก้มตัวลงไปหา เรามุดเข้าไปในผ้าห่ม ค่อนข้างทุลักทุเล เพราะติดที่เท้าแขน เขาแอ่นตัวขึ้นมารอ เราเลียที่ปลายมันเยิ้มได้ที่แล้ว ดูดเบาๆเขากระดกตัวตามเนจังหวะไม่นานเราก็ได้กลิ่นคาวๆลอยมารีบดึงหน้าออกแล้วเอามือกระตุกให้ไม่นานทำนบก็พัง ชายผ้าห่มคือที่ทำความสะอาด เช็ดจนแห้งก็เขาก็เก็บมันไว้เหมือนเดิมเราหันหน้าไปนอนพิงขอบหน้าต่างต่อ รถวิ่งมาได้ระยะก็ถึงที่พักกินข้าว ไฟในรถสว่าง เรามองหน้าเขาแล้วรู้สึกอาย ควรจะพูดอะไรดีมั๊ย เขาไม่พูดอะไรเราก็เลยลงไปข้างล่าง เอาคูปองแลกของกิน เขาเดินตามมาห่างๆ แล้วมานั่งด้วยโตะของเรามีแค่เรากับเขา เขากินข้าวแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพอเรามองหน้าเขาก็อมยิ้ม เรารู้สึกเขินจริงๆ ซื้อขนมกับหมากฝรั่งส่วนตัวเขาก็แวะไปเข้าห้องน้ำ เราขึ้นไปรอในรถแล้วส่วนเขายังยืนสูบบุหรี่อยุ่ข้างล่างต่อจนหมดมวนถึงเดินขึ้นมานั่งที่เดิม ไฟในรถยังไม่ดับมองหน้ากันสักพักเราก็ยื่นหมากฝรั่งให้ เขารับไปเคี้ยว
"นายจะไปไหนเหรอ" ลองถามดูกลัวเหมือนกันว่าจะไม่ตอบ
"กลับกรุงเทพฯ " ตอบสั้นๆ "แล้วนายหล่ะ"
"ไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ" เราพูดกันไม่ดังมาก ก็พอรู้เรื่องเป็นว่าเขาสอบได้ที่มหาวิทยาลัยในจังหวัดเราแล้วจะกลับบ้านตอนปีใหม่ ไฟในรถดับอีกแล้วต่างคนต่างนอนจนเกือบตีห้ารถก็เข้าสู่รังสิต คนในรถลงข้างมางเยอะเบาะหน้าและเบาะข้างไปหมดแล้ว รถก็เปิดไฟ เห็นหน้ากันชัดขึ้นอีกรอบ
"ไง จะลงที่ไหน" เขาถามเราเบาๆ เรายังอยากอยู่แกล้งสอดมือเข้าไปในผ้าห่มบีบที่เป้าเบาๆ เขาตีมือพอดีพนักงานมาเก็บผ้าห่มก็ต้องชักมือออก พนักงานเดินผ่านไปแล้วเอาก็สะกิดเราแล้วเอามือบีบตามเคนอกกางเกง มันอัดแน่นแทบจะดันกางเกงออกมาให้ได้ เรามองอย่างน้ำลายสอ รถมาถึงกอนเวลาเร็วมากฟ้ายังไม่สว่างเลย แล้วพี่โด่งจะมากี่โมง หมอชิตเก่าไม่ค่อยมีที่ทางมากนัก เรายังยืนอยู่ด้วยกัน ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน อยากไปต่อแต่ก็กลัวทั้งพี่โด่งจะไม่เจอและกลัวว่าเขาจะอันตราย ทั้งๆที่ตัวเราอันตรายกว่า
"นายชื่ออะไร เราชื่อเอ๋" เราถาม
" เราชื่อพัฒน์" เขายังเดินตามเราอยู่
"แล้วเราจะติดต่อกันได้มั๊ย" จีบผู้ชายเข้าแล้วสิเรา
"ได้สิ ไปหาเราที่หอสิ"เขาพูดถึงหอพักในมหาวิทยาลัย
"แล้วจะไปหาได้ยังไงหล่ะ" เขาเขียนเบอร์โทรให้ เราก็เขียนเบอร์เราให้เหมือนกัน
"โรไปนะ ถ้าจะไปหา" รถเมล์ของเขาเคลื่อนตัวเข้ามาที่ป้าย เขาตบไหล่แล้วบอก" ไปก่อนนะ อย่าลืมโทรหาหล่ะ อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง" เขานั่งติดหน้าต่างส่งยิ้มให้ก่อนรถจะออก เราเดินหาตู้โทรศัพท์อยู่นาน โทรหาพี่โด่ง แกนัดให้เรารอที่ป้ายรถเมล์แถวประตูแรกของหมอชิต จริงๆเรานั่งรถเมล์ไปก็ได้ แต่แกบอกให้รอ ยืนรอจนเกือบหกโมง รถพี่โด่งก็มาจอดต่อหน้า พี่โด่งดูเหมือนน้าหนักขึ้นไม่เจอกันหลายเดือน นั่งประจำที่ได้แล้วก็คว้าหมับ
"ฮั่นแน่ คิดถึงมันละสิ" พี่โด่งหัวเราะแล้วตีหัวเราเบาๆ
"ไปเชียงใหม่วันไหนพี่" เราถามแก
"วันที่28"พี่โด่งตอบแล้วเชี่ยงรถออกเลนที่จะไปฝั่งธน
"อีกตั้งสองวัน"
"รอไม่ไหวแล้ว มาหาก่อนสิ"
"แล้วพี่ทำไมไม่ไปหาหล่ะ" เราหันหน้าไปถาม
"ก็อยากจะลองใจเอ๋ไง ว่าจะมาจริงรึเปล่า นี่ถ้าเอ๋ไม่โทรมา ก็จะชวนอีพงษ์ไปด้วยแล้ว"
"ลองชวนดูสิ จะโกรธ" เราบีบมือที่เป้าแรงๆ พี่โด่งร้องจ๊าก
"กลัวแล้วครับ" แกมองหน้าเราอีกครั้ง
"ไม่เจอกันนาน คิดถึงนะ" พี่โด่งหันมาหวานใส่ พร้อมรอยยิ้มที่คุ้นตา.......