60
เช้าวันเสาร์อพาร์ตเมนท์ค่อนข้างเงียบ ทุกห้องคงยังนอนอยู่ พี่โด่งไขกุญแจเขเช้าห้องเบาๆ ทันทีที่เปิดประตูห้อง ลมแทบจับห้องรกมากหนังสือพิมพ์วางอยู่ไปทั่วทุกมุมห้อง เสื้อผ้าก็ยังไม่ซัก ไหนจะขวดเบียร์ที่ระเบียงอีก ห้องน้ำก็เปื้อนเป็นคราบดำๆที่พื้น จานข้าวกินแล้ววางกองสุมกันอยู่
"พี่โด่งอะไรเนี่ย" มองไปบนที่นอนก็รก
"ขอโทษทีพักนี้ฉลองกันทุกวัน เมื่อคืนก็เพิ่งกินกันมันหนาวก็เลยกินเหล้ากัน" พี่โด่งเดินเก็บกวาด เราเดินไปจัดการเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์หลังห้องใส่ถุงออกไปทิ้ง แล้วก็ล้างจานเก็บเพราะมันเริ่มส่งกลิ่นแล้ว หน้างอไม่พูดไม่จาพี่โด่งเก็บของในห้องแต่ดูเหมือนยิ่งเก็บก็จะยิ่งรก ย้ายจากตรงโน้นก็ไปกองตรงนี้ ของมันเยอะจริงๆ ล้างถ้วยเสร็จก็จัดการซักผ้าต่อ โยนผ้าลงถังตั้งเวลา เสร็จก็ต้องเก้บเตียงดูแล้วตัวเองเหมือนซูเปอร์วูแม่น เราอยู่ไม่ได้แน่ถ้ารกอย่างนี้ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ พี่โด่งมาเดินทำเกะกะเราก็ไล่ให้ไปดูโทรทัศน์ จัดการเก็บกวาดห้องนอนเสร็จ ก็ต่อที่หน้าทีวี วีดีโอที่เช่ามาดูวางระเกะระกะนอกกล่อง ปัดฝุ่นที่ชั้นทีวีแล้วจับตลับเทปใส่กล่องตามชื่อมัน เราค้อนพี่โด่งหลายที กวาดบ้านเสร็จฝุ่นเพียบ เอาม็อบมาถูสองรอบ พอดีผ้าก็ซักเสร็จ หยิบผ้าไปตาก แล้วก็ซักผ้าห่มผ้าปูที่นอนที่รื้อเมื่อกี๊ สุดท้ายก็คือห้องน้ำ นั่งขัดห้องน้ำอยู่นาน อุปกรณ์ก็มีพร้อมหมดวันละห้านาทีสิบนาทีก็ไม่ทำแล้วรับแขกกันยังไงนี่ ตู้เย็นก็มีแต่ของเหลือที่ไม่ได้เอาไปทิ้ง เอนี่พี่โด่งเป็นอะไรเหมือนไม่ใส่ใจห้องเลย เสร็จเอาเกือบบ่ายหหิวจนแสบท้อง เจ้าของห้องนอนหลับปุ๋ยอยู่ที่โซฟา
"พี่โด่ง หิวข้าว" เราเขย่าตัวแก แกไม่ยอมตื่นเราก็ต้องลงไปซื้อข้าวหน้าอพาร์ทเมนท์ขึ้นมากินบนห้อง เทกับข้าวจัดโต๊ะเสร็จก็ต้องปลุกให้กินข้าว
"บอกให้มาหา แล้วก็มานอน" พี่โด่งหลับจริงๆ เรานั่งกินข้าวคนเดียวอย่างเหงาๆ พี่โด่งคงหนักจริงๆเมื่อคืนเราเชื่อสายตาแล้วว่าแกดูเหมือนจะฉุขึ้นเล็กน้อย กินข้าล้างจานเสร็จก็อาบน้ำ เราเหนื่อยในที่สุดก็นอนหลับอยู่ที่พื้นหน้าระเบียงหลัง
"เอ๋" พี่โด่งมาปลุก "มานอนทำไมที่พื้น ไปนอนบนเตียงสิ"
"นอนนี่แหละเย็นดี" เราหลับตานอนต่อพี่โด่งอุ้มเราขึ้นเดินไปที่เตียงนานแล้วที่ไม่มีใครอุ้ม เตี่ยอุ้มครั้งสุดท้ายก็ตอนนั่งดูทีวีจนหลับตอนนี้เตี่ยคงอุ้มไม่ไหวแล้ว วางเราบนเตียงพี่โด่งก็นอนทับลงมาลูบหน้าเรา
"บ้านก็ไม่เก็บอยู่ได้ยังไง"
"รอให้เมียมาเก็บ"
"โอ๊ย เมียที่ไหนจะมาเก็บให้ ใครเห็นก็วิ่งหนีหมดแหละ" เราหลับตาต่อเพราะเมื่อยจริงๆ อดนอนบนรถยังมมาเจองานหนักอีก
"เมียมาแล้วนี่ คิดถึงผัวมั๊ย" แกซุกหน้าที่ซอกคอตัวพี่โด่งหนักกว่าเดิม
"เมื่อกี๊ พี่โด่งพูดว่าไงนะ ใครเมีย" เรามองค้อน
"ก็นอนทับอยู่นี่ไง"
"ไม่เป็นหรอกเมีย ผัวอะไรไม่รู้ทิ้งขว้าง ได้แล้วก็เอาไปปล่อยที่บ้าน" เรามองหน้าพี่โด่ง แกจูบเราเบา
"เหนื่อยมั๊ย"
"เหนื่อยมาก เห็นหน้าพี่ก็หายเหนื่อยแล้ว พี่เป็นไงบ้าง" พี่โด่งพลิกตัวลงนอนข้างๆ แล้วจับมือเรา
"ไม่รู้ส่งเอ๋แล้วพี่ก็ทำงานวันหยุดก็กลับไปนอนกับแม่ ชุดทำงานก็จ้างคนซัก ตกเย็นก็กินเหล้า"
"พี่เป็นอะไรเหรอ" เราพลิกตัวแนบหน้าที่อกเหมือนเคย
"คิดถึงเอ๋มั๊ง"
"ไม่เชื่อ คิดถึงทำไมไม่โทรหาบ่อยๆ"
"พี่สับสนว่า พี่ชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่า แต่แล้วพี่ก็ลืมไปว่าเอ๋เป็นผู้ชายทุกทีที่พี่โทรไปหา"
"พี่โด่งคิดอย่างนั้นเหรอ"
"ฮื่อ" เรานอนกอดพี่โด่งแน่นขึ้น
"พี่โด่งจะบังคับตัวเองทำไม พี่อยากทำอะไรก็ทำสิ ไม่เห็นต้องหลอกตัวเองเลยว่าใช่ไม่ใช่ พี่ตอบตัวเองให้ได้สิว่าพี่คิดอะไรต้องการอะไร อย่าเอาคำว่าผู้ชายผู้หญิงมาวัดเอ๋เลย เอ๋ลำบากใจที่จะฟัง" เราพูดได้เป็นวรรคเป็นเวรคงเพราะอ่านนิยายมาก เราชอบชีวิตของนิราจากใบไม้ที่ปลิดปลิวมาก เลยซึมซับความรู้สึกนึกคิดมาเยอะ แต่พี่โด่งไม่ใช่อาของเรา เรานิ่งกันไปทั้งคู่ไม่รู้ว่าพูดแรงเกินไปรึเปล่าเห็นพี่แกเงียบไปก็เลยพลิกตัวหันหลังให้แล้วหลับตานอนต่อ ทั้งห้องเงียบไปอึดใจก่อนพี่โด่งจะลุกขึ้นไปห้องน้ำ อาบน้ำอยู่นาน เราเองก็คิดว่าพูดอะไรผิดนอกจากพูดในสิ่งที่อยู่ในใจออกไปเท่านั้นถ้าหากพูดไปแล้วสิ่งที่ตั้งใจไว้จะเปลี่ยนไปคงไม่น่าเสียใจ เวลาห่างกันนานเหมือนกันมันพอที่ทำให้เราซึมซับกับความผิดหวังจนชินซะแล้ว เรื่องของเรากับพี่โด่งเรามองไม่ออกว่ามันจะดำเนินไปถึงไหน เหมือนกับเราเอาใจไปผูกไว้กับเขา และก็ดูเหมือนเขาอยากจะผูกใจเราไว้แต่ตัวเขาเองกลับมีเรื่องของความใช่ไม่ใช่มาคั่นไว้อีก พี่โด่งจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วก็ลงมานอนข้างๆอีกที
"เมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำ ไปล้างมาแล้ว แกจับมือเราไปจับเคแก"
เราพลิกตัวกลับอีกครั้งมองมือของตัวเองที่กุมลำของพี่โด่งอยู่ พี่โด่งดันเอวขึ้นเหมือนเตือน ก่อนที่จะจับหัวเราลงไปซุกที่ท่อน เราเลียที่ปลายช้าๆทักทายกับมันก่อนก่อนที่จะอมมันเข้าไปทีละนิด พี่เพลินคงนึกว่าเราไม่เคยดูดผู้ชายแกแนะนำให้อมเข้าไปให้ลึกที่สุดก่อนที่จะใช้ลิ้นตวัดไปมาในปาก เราทำตามถ้าเคไม่ยาวก็คงทำได้ง่ายแต่เคพี่โด่งมันยาว ทำได้ไม่นานก็เหมือนจะสำลักย้ำลายตัวเอง พี่โด่งดึงกางเกงเราออก
"ไหนดูสิ ยกเครื่องใหม่รึยัง แกตันเข้ามาแล้วมันบาดระริก
โคนพี่โด่งใหย่กว่าปลายถึงปลายจะเข้าง่ายแต่โคนก็ทำให้จุก พี่โด่งโยกเราท่าเดียวคือดันเข้าแรงๆจนแกเสร็จ ดึงมันออกแล้วก็นอนหงาย
เราไม่รู้สึกอะไรเลย คงเป็นเพราะเหนื่อย หรือเครียดกับความคิดตัวเองก็ไม่รู้ พี่โด่งเองก็เหมือนดูออก
"พี่ขอโทษนะที่ทำให้เอ๋ไม่สบายใจ"
"ไม่มีอะไรหรอกพี่" พี่โด่งเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับเรา
"สัญญาว่าจะไม่ทำให้งอนอีก รักพี่มั๊ย"
เราซุกหน้าที่อกปลือยแกอีกครั้ง
"รักที่สุด" เราบอกไปจากใจจริงของเรา
แต่ฉันยังนึกหวั่นเสมอ รักเธอเลือนเหมือนม่านบังตา บางวันฉันเฝ้าคอยหา เหนื่อยอุราพาให้อาวรณ์.......