66
กลับมาถึงกรุงเทพฯเช้าวันที่ 2 พี่โด่งขับรถมากลางคืนเราเป็นห่วงแกตลอดทางนั่งบังคับตัวเองไม่ให้หลับเพราะไม่อยากให้พี่โด่งคิดว่าขับรถอยู่คนเดียว หาเรื่องคุยกัน กลุ่มเพื่อนของพี่โด่งยังอยู่ที่เชียงใหม่ต่ออีกเพราะเพื่อนทีมปิดบัญชีเพิ่งเดินทางมาถึงคืนวันที่ 31 จะกลับตอนเช้าพี่โด่งมีเหตุผลสั้นๆตอบเพื่อนไปว่า
"มีธุระต้องทำตอนเช้า" เท่านั้นเอง
"พี่อยากพักสักคืน วันที่2 หยุดอีกวันวันจันทร์ก็ไปทำงานแล้วไม่อยากเหนื่อยมาก เราเองจำวันที่ไม่ถูกพอกลับไปดูปฏิทินเวลานั้นเช้าวันที่4 เป็นวันจันทร์แก่แล้วเลอะเลือน แล้วเราจะกลับวันไหนหล่ะ"
"กำลังนั่งเพลินก็ถูกถามถึงวันกลับ"
"อยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย พี่โด่งจะให้อยู่รึเปล่า" เราหันไปมองหน้าแก
"แล้วจะทำอะไรตอนกลางวันพี่ไปทำงาน"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่ายังไม่อยากกลับ ลองดูก่อนว่าถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆก็คงกลับวันพรุ่งนี้เลยก็ได้" เราตอบอย่างไม่แน่ใจนัก ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่เราจะห่วงหาอาวรณ์อีกเพราะมีประสบการณ์แล้ว ทำได้อย่างเดียวคือทำใจไม่ต้องคิดอะไรมากอีก ถ้ากลับไปแล้วไม่มีโอกาสเจอกันอีกมันก็แล้วแต่โชคชะตา ของอย่างนี้ ถ้าพี่โด่งเป็นของเรายังไงก็เป็นของเราวันยังค่ำ คิดดูว่าจู่ๆก็ได้เจอกัน ได้รู้จักกันมันก็น่าจะพอใจแล้ว เรานั่งคิดคำนึงไปคนเดียวแต่ไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรเลย มีแค่เสียดายนิดเดียวเท่านั้น
เข้าห้องอาบน้ำแล้วนอนกันทั้งคู่หลับสนิทจนเวลาล่วงมาถึงบ่าย วันนี้ไม่อยากแกล้งพี่โด่งเท่าไหร่นักเลยเดินลงมาข้างล่าง เราคงจะอยู่ไม่ได้จริงๆแหละทั้งวันจะคุยกับใครจะทำอะไร คิดได้อย่างนั้นก็ตัดสินใจกลับบ้านพรุ่งนี้เช้าเลยก็แล้วกัน รถคงจะว่างแล้วเพราะคงมีแต่คนกลับกรุงเทพฯ
พี่โด่งตื่นมานั่งกินกาแฟพร้อมกับดูทีวี เราเทกับข้าวแล้วเอามาวางหน้าโต๊ะถึงที่
"กินมารึยัง"
"กินมาแล้วที่ข้างล่าง เห็นพี่ยังไม่ตื่นก็เลยซื้อมาไว้ให้" กินเสร็จเราก็เก็บไปล้าง ไม่รู้จะทำอะไรก็กวาดบ้านถูบ้าน พี่โด่งก็นั่งดูแต่ไม่ยักลุกมาช่วย ไม่เป็นไรหรอกน่า
"พี่ เอ๋กลับพรุ่งนี้นะ"
"อ้าวทำไมรีบกลับหล่ะ ไหนว่าจะอยู่ต่อ" พี่โด่งเปลี่ยนความสนใจจากจอมาเป็นหน้าเราแทน
"ก็ไม่มีอะไรจะทำนี่ พี่โด่งไปทำงานแล้วเอ๋จะอยู่แต่ในห้องอย่างงี้ คงเหงาแย่"
"พรุ่งนี้วันอาทิตย์ พี่ก็อยู่อีกวัน วันจันทร์เช้าพี่ไปส่งหมอชิตแล้วกัน"พี่โด่งออกความเห็น
"ยังไม่อยากให้กลับเลย" แกทำหน้าอย่างนั้นจริงๆ
"แล้วจะให้อยู่ทำอะไรหล่ะพี่" เรานั่งลงบนโซฟาพี่โด่งนอนหนุนที่ตัก
"ยังจะมาถาม แล้วอยู่มาทุกวันนี้ทำอะไรกันละครับ"
"พี่โด่งน่าจะอยู่ต่อกับเพื่อนนะ"
"เพื่อน อยู่ด้วยกันตลอดอยู่แล้ว แต่เอ๋นะนานนานเจอที"
"พี่โด่งอย่ามาหวานเลย"
"วันนี้เราฉลองกันสองคนนะ พี่กินเหล้าได้มั๊ย"
"กินก็กินสิ ไม่เห็นต้องขอ"
"ก็ต้องบอกก่อน ถ้ากินเหล้าแล้วคึกขึ้นมาก็ต้องรบกวนเอ๋นี่"
"แล้วถ้าไม่เมามันคึกรึเปล่าหล่ะ" เราพูดเสร็จก็สอดมือเข้าไปในกางเกง พี่โด่งแขม่วท้องให้มือเราสอดเข้าไปได้
"ไม่รู้เป็นอะไรเนี่ย อยู่กับเอ๋มันคึกทั้งวันเลย"แกรูดกางเกงลงนอนให้เรารูดเล่นแต่ไม่ชวนให้ทำอะไร
"เก็บแรงไว้ตอนกลางคืน เสร็จแน่ ถึงบานแน่"
"แค่นี้ก็กลวงหมดแล้ว" เรามองเคแข็งๆที่มือ "พี่โด่งทำไมมีอารมณ์บ่อยจัง"
"อย่างเอ๋นี่ยังน้อยนะ ยังไม่เคยล่อกันทั้งวันเหมือนกับแฟนเก่าพี่เลย"
"แล้วทำไมไม่ทำหล่ะ"
"มันฝืดใช้แรงเยอะกว่ากัน ก็เลยเหนื่อย แต่รับรองก่อนกลับนี่ ขาถ่างแน่"
"บ้า พูดอะไรไม่รู้" พี่พงษ์มาเคาะประตูห้อง ผัวเมียจะหยอกกันก็เสียอารมณ์ แกเดินเข้ามาหน้ายังเมื่อยเหมือนก่อนเราไปเชียงใหม่
"เป็นอะไรวะ"
"ไม่รู้จะไปไหน เพื่อนก็กลับบ้านนอกกันหมด"
"แล้วแกทำไมไม่กลับ"
"บ้านชั้นอยู่แค่นี้เอง ไปวันเดียวก็เบื่อแล้ว แล้วนี่สองผัวเมียทำอะไรกัน" พี่พงษ์มองหน้าเรา พี่โด่งจะเป็นกันเองกับพี่พงษ์มากกว่าคนอื่นเพราะรู้เขารู้เรากันหมดแล้ว
"กำลังหลอกจะกินกลางวันเมียอยู่ แกก็เข้ามา"
"ไอ้บ้า ป่านนี้เอ๋มันไม่บานหมดแล้วเรอะเดี๋ยวก็หนีไปอีกคนหรอก" พี่พงษ์พูดขำๆ
"ไม่หนีหรอกพี่ ติดแล้ว" เราพูดติดตลกแล้วลุกไปจัดที่จัดทาง
"กินเหล้ากันสิ ห้องเรานี่แหละ " พี่โด่งชวน
"ดี ชวนไอ้กฤษ กับไอ้ยัน ด้วยนะมันเพิ่งกลับเหมือนกัน บ่นว่าหิวเหล้าอยู่พอดี" เกือบจะเย็นแล้ว พี่โด่งพยักหน้า กฤษกับยันอยู่ชั้นล่าง เป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกันกับพี่พงษ์ แบ่งห้องเช่ากันเพิ่งทำงานไม่นาน พี่พงษ์ก็ฟาดหมดแล้ว นี่คงหมดอพาร์ทเมนท์ละมั๊ง เราถึงเงินถึงอย่างนี้เรานึกในใจ ตั้งวงกันแล้วพี่โด่งให้เรานั่งใกล้ๆกัน ของมันเคยอยู่แล้วพอเมาก็เกิดการลวนลามแทะโลมด้วยคำพูด โดยเฉพาะยัน เหมือนกับเขาจะสนใจเรา เราแอบมองหน้าพี่โด่ง กลัวเหมือนกันแต่แววตาที่มองตอบก็เป็นประกายเจิดจ้า เราไม่เคยเห็นหน้าตาตัวเองเวลามองผู้ชายขณะที่เมามีแต่เพื่อนสนิทบอกว่า
"เวลามองผู้ชายหน่ะ หลบสายตาบ้าง"
"ทำไมเหรอ"
"มันบอกว่ามึงอยาก มันเยิ้มจนกูเองยังกลัวเลย ระวังเถอะผู้ชายจะหนีหมดเพราะกลัวมึงมองนะสิ" ต้องหัดหลบสายตาบ้าง ทิ้งระยะห่าง ยกแก้วเป็นระยะ อีนี่เล่นจ้องเอาจ้องเอา จะพาลนกกันหมด อย่ามองจิกและก็อย่าอ่อยมากนัก " โอยแล้วสรุปว่าเป็นยังไงเนี่ย เราไม่สนใจหรอกจะอะไรก็ช่าง ได้ก็ได้ไม่ได้ก็นั่งรถกล้บบ้าน นอนเงี่ยนคนเดียวดีกว่ายันก็คงถูกเรามองอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ บางครั้งเขาก็แกล้งหลบตาหันไปคุยเรื่องอื่นกับพี่พงษ์ พี่โด่งหันมามองหน้าเราเพราะเหมือนจับได้ แกขมวดคิ้วคงเพิ่งสังเกตแล้วกระซิบที่หูเบาๆว่า
"เงี่ยนเหรอ" เราตีขาแก แล้วลุกไปห้องน้ำ พี่โด่งลุกตาม
"เดี๋ยวมานะเพื่อน"
"เป็นอะไร ทำไมมันเยิ้มอย่างนั้นหล่ะเอ๋"
"เมื่อไหร่จะเลิกสักทีพี่โด่ง"
"เดี๋ยวเหล้าก็หมดแล้ว" มือเราควานไปทั่วตัวแก "จะทนไม่ไหวแล้วพี่" เรารูดกางเกงขาสั้นแกลงแล้วนั่งลงดูดพี่โด่งดันหัวออก
"เดี๋ยวๆ พอก่อน " แกดึงเราลุกขึ้น "เดี๋ยวพี่ทำให้นะครับ ตอนนี้ยังไม่เหมาะ ไปกินเหล้าต่อนะ" แกเดินออกไปแล้วเราก็เดินตาม
"ไปกล่อมเด็กละสิท่า" พี่พงษ์แซว
"เด็กมันง่วง"พี่โด่งมองมาที่เรา
"เด็กง่วงหรือผู้ใหญ่มันเงี่ยนยะ" ทั้งวงก็ฮาครืน พี่โด่งก็เขินเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
"ไม่ต้องเลยโด่ง ชั้นรู้นิสัยแกดี ต้องมอมให้เมาจนลุกไม่ขึ้นนั่นแหละถึงจะสงบ เอ้ายก ดับเงี่ยนให้พี่โด่งเขาหน่อย" ทั้งวงพร้อมใจกันยก เราทำตามช้าๆ เราต่างหากที่เงี่ยน ยิ่งกินก็จะยิ่งสร่างคืนนี้ไม่ต้องนอนกันแน่ ระวังดีๆเถอะพี่โด่ง...........