67
67…..
“ไปซื้อเหล้ามาเติมเร็วเดี๋ยวร้านปิด” พี่พงษ์ควักเงินให้ยัน เขารีบวิ่งออกไป เรากับพี่โด่งมองหน้ากันเหมือนอ่อนใจ กฤษออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงพ่นควันขาวอย่างอารมณ์ดี เราเดินไปเข้าห้องน้ำก็ต้องผ่านเขา กฤษสะกิดเอวเรา วัยเรากับเขาไม่ห่างกันมากเหมือนพี่โด่งกับเรา
“เอ๋ ไปหาเราที่ห้องได้มั๊ย” กฤษชวนเราดื้อๆ
“มีเรื่องอะไรเหรอ” เราถาม
“เรากับยัน อยากจะล่อเอ๋ นะสิ พี่พงษ์หน้าไม่เหมือนผู้หญิงเหมือนนายไม่มีอารมณ์” เราอึ้งในคำพูดของเขา
“ไม่ได้หรอก พี่โด่งจะเตะเอานะสิ” เราชำเลืองมองไปในห้อง
“ยิ่งหวงยิ่งอยากลุ้น เอากับผู้ใหญ่จะมันส์อะไร สู้เอารุ่นเดียวกันไม่ได้” กฤษลุกต่อ เราไม่กล้าให้คำตอบนอกจากก้มหน้าดูที่พื้นแทน เราไม่อยากนอกใจพี่โด่ง
“ไม่ดีหรอก” เราสะกดอารมณ์ของตัวเองให้จมลง นั่งตรงข้ามพี่โด่งคุยกับพี่พงษ์แทน พี่พงษ์มองหน้าพี่โด่ง สมาชิกยังกลับมาไม่หมด
“โด่ง ชั้นถามจริงๆ แกเป็นเกย์รึเปล่า” คำว่าเกย์สำหรับเรายังไม่กระจ่างชัด พี่ทั้งสองคนสนิทกันมากกว่าเรา พี่โด่งมองหน้าพี่พงษ์แต่ไม่มีคำตอบออกมาซึ่งตัวเราเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน พี่พงษ์เมื่อไม่ได้คำตอบก็ไม่เซ้าซี้ ให้ได้คำคอบ ยันกลับมาจากซื้อเหล้า
“เราไปต่อที่ห้องพี่ดีกว่า เจ้าของห้องเขาง่วงแล้ว” พี่พงษ์ลุกขึ้นยืน เดินกลับห้อง ทั้งสองทำหน้าเหรอหราแต่ก็ตามไปโดยดี เราปิดประตูห้อง แล้วทำความสะอาด พี่โด่งอาบน้ำเสร็จแล้ว เราก็อาบต่อ มันเมาจนหมดอารมณ์ไปแล้วน้ำเย็นชำระความรุ่มร้อนในใจจนหมด ซุกตัวลงที่นอน นอนห่อตัวเหงาเหลือเกิน กินเหล้าทีไรหลังจากใจกระเจิงแล้วกลับรู้สึกหนาวเหน็บมากกว่าเดิม อาการอย่างนี้เป็นอยู่ไม่หายจนถึงปัจจุบัน พี่โด่งคคคงหลับไปแล้ว เรานอนกอดตัวเองแล้วถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นในใจ เรียกร้องหาคนตอบในใจดังลั่น สิ่งที่ต้องการนั้นในตอนนี้ตอบได้คือความรักเท่านั้น ยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้ได้เจอกับความรักแต่ยิ่งตามหายิ่งห่างออกไปทุกวัน พี่โด่งไม่มีคำตอบให้พี่พงษ์แต่เรากลับมีคำตอบให้กับตัวเอง เรารักเขาเกินกว่าที่จะตัดใจจากเสียแล้ว ความเย็นของห้องยิ่งทำให้หนาวยะเยือกเข้าไปในใจมากขึ้น พลิกตัวไปกอดพี่โด่งแน่น จนพี่โด่งตื่น เราร้องไห้ออกมาจนได้น้ำตาหยดลงที่อกของแก
“เอ๋ร้องไห้ทำไม” พี่โด่งลุกขึ้นมามองหน้า
“ไม่รู้ เอ๋รักพี่โด่งเหลือเกิน เอ๋จะทำยังไงดี เอ๋ต้องการความรักจากพี่ เอ๋ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ใจของพี่ เอ๋ไม่รู้อะไรเลย” เรายังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของพี่โด่ง
“อย่าร้องไห้สิ บอกพี่เอ๋ต้องการอะไร” เรากอดแกแน่นแต่ยังสะอื้นอยู่
“พี่โด่งช่วยเอ๋ด้วย ใจมันจะขาดแล้ว”
“หยุดร้องได้แล้ว พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอครับ”
“ไม่ พี่โด่งไม่ได้ทำ แต่เอ๋” เราดันตัวแกออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ถึงอากาศจะเย็นแค่ไหนแค่ก็ยังยืนอยู่ใต้ฝักบัว พี่โด่งยืนมองเราอยู่หน้าห้องน้ำเอื้อมมือดึงแขนเราออกมาจากสายน้ำ ถอดเสื้อผ้าเราออก
“ เดี๋ยวเป็นหวัดพอดี” แกจับเราเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วดันตัวเรานอนลง
“เอ๋ ต้องการอะไรครับ”
“พี่โด่ง เอ๋ไม่ได้แกล้งนะพี่ ไม่ได้มารยาเลย เอ๋อยากถามพี่ว่า พี่รักเอ๋บ้างม๊ย”
“อยากให้ตอบจริงๆเหรอ” เราพยักหน้า “ไม่รัก ไม่เคยรักเลย พอใจรึยัง” คำตอบนั้นยิ่งทำให้ใจสลายมากกว่าเดิมอีก
“เอ๋เข้าใจแล้วพี่ เข้าใจทุกอย่างแล้ว” เราหันหน้าหนี พี่โด่งดึงตัวเรากลับ แล้วนอนทับไว้
“พี่บอกเอ๋ได้แค่ว่า พี่เองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ ถ้าเอ๋คาดคั้นพี่แบบนี้ ก็ตอบได้แบบนี้ แต่บอกเอ๋ได้แค่ว่าทุกวันที่อยู่ด้วยกันพี่มีความสุข จนพี่ไม่อยากทิ้งความสุขนั้ไป พี่เห็นแก่ตัวนะ”
“เอ๋อยากได้คำว่ารักจากพี่เท่านั้นเอง เพื่อที่จะทำให้เอ๋มั่นใจที่จะเดินต่อไป”
“แต่ที่พี่จะบอกเอ๋ได้ แค่อย่างเดียวว่า ทุกอย่างที่ทำมันมาจากใจเท่านั้น และวันนี้ทุกอย่างจะป็นอย่างที่เอ๋ต้องการ”
พี่โด่งดึงกางเกงเราออกแล้วชำแรกเข้ามาในร่างกายเรา นิ่มนวลกว่าทุกครั้งทุกการเข้าออก เต็มไปด้วยความมั่นคงและหนักแน่น แกจูบเราไม่ยอมละจากริมฝีปาก ทั้งกัดและขบอย่างเคย เรารู้สึกเป็นสุขกัยรสรักครั้งนี้กว่าทุกครั้ง ...อา......พี่โด่งฉีดความอบอุ่นเข้ามาแล้วพร้อมทรุดตัวลงทับเราพร้อมกอดเราแน่น
“พี่รักเอ๋ นะครับ” เรานอนยิ้มทั้งน้ำตา “พี่ไม่อยากให้เวลาเราหมดลงไปแบบนี้ เอ๋กลับมาเป็นเอ๋คนเดิมของพี่ได้มั๊ย เอ๋คนที่อารมณ์ดีเข้าใจทุกอย่างง่ายๆหายไปไหนครับ เอ๋คนที่พี่รักหายไปไหน”..........................