69
"สวัสดีครับ" คำทักทายสำหรับเช้าวันใหม่ที่สดใส พี่โด่งตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนจะออกไปข้างนอก
"พี่จะไปไหนเหรอ"
"จะไปทำธุระหน่อย เอ๋จะเอาอะไรมั๊ย"
"ให้เอ๋รอที่ห้องเหรอพี่" พี่โด่งพยักหน้า เรารู้สึกเซ็งขึ้นมาหน่อยแต่ก็ทำใจได้บ้าง พี่เขาคงต้องมีสังคมมีโลกของเขาบ้างสินะ เราส่ายหน้า
"ไม่เอาอะไรหรอก พี่รีบไปรีบกลับนะ เดี๋ยวเอ๋กินข้าวข้างล่างได้" พี่โด่งเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีออกไปแล้ว เราจัดการเก็บที่นอนทำตัวเป็นแม่บ้านทุกอย่าง ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น
"โด่งเหรอคะ" ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิง แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
"ไม่ใช่ฮะ"
"แล้วนั่นใครพูดคะ ขอสายโด่งคะ" ถามแต่ไม่รอคำตอบ
"พี่โด่งออก ไปข้างนอก"
"ไปนานรึยัง"
"เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว จะให้บอกว่าใครโทรมาฮะ"
"ไม่เป็นไรคะ เพราะรออยู่ ขอบคุณคะ" เจ้าหล่อนวางหูไปแล้ว คงเป็นเพื่อนมั๊งเราคิดไปเรื่อยเปื่อย เดินลงไปหาอะไรกินข้างล่าง สวนกับยันที่กำลังจะเดินไปกินข้าวเหมือนกัน
ก็เลยชวนกันไปนั่งที่ร้าน สักพักพี่พงษ์ก็ตามมาสมทบ
"อ้าว ผู้ปกครองไปไหนเหรอ" แกมองหาพี่โด่ง
"ไม่รู้ ออกไปแต่เช้า"
"แล้วนี่เขาทิ้งหนูไว้คนเดียวเหรอ เหงารึเปล่าคะ" แกทำเสียงเล็กเสียงน้อย
"บ้า พี่พงษ์ เอ๋ไม่ใช่เด็กซะหน่อย"
"ไม่มีอะไรทำก็ไปเล่นห้องพี่สิ จะได้มีเพื่อนคุย" เราส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวเอ๋ว่าจะงีบสักหน่อย ง่วงมากเลย"
"ตามใจ แล้วจะหาว่าไม่ชวน"
พี่พงษ์เดินตามยันเข้าห้องไปแล้ว เราก็เดินกลับห้อง เสื้อผ้าเก็บเรียบร้อย ไม่กล้าสานต่อกับยันเพราะเริ่มไม่ไว้ใจและไม่อยากจะเสี่ยงอีกแล้ว ทั้งนั่งทั้งนอนพี่โด่งก็ยังไม่กลับจนมืดเราอาบน้ำเสร็จก็เตรียมเข้านอน พรุ่งนี้กลับบ้านแต่เช้า ไม่ได้อยู่กับพี่โด่งทั้งวันก็ไม่นึกเสียใจอะไรเลยรู้สึกเฉยๆ อากาศเย็นจนไม่ต้องเปิดแอร์เลยหลับสนิทจนมารู้สึกตัวอีกที เมื่อพี่โด่งเปิดประตูเข้ามา หน้าตาแดงๆเหมือนเมา แกคงไปฉลองกับเพื่อนมา พี่โด่งยิ้มทักแล้วเดินมานั่งใกล้ๆ เอามือตีที่ก้นเรา
"เฮ้ย นอนทำไมวะเอ๋"
"ง่วงแล้ว พี่ไปไหนมา"
"ไปเที่ยวกับเพื่อนมา"
"พี่โด่งไปอาบน้ำสิจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องทำงานแล้ว เดี๋ยวตื่นสาย"
"ยังไม่นอน"พี่โด่งเริ่มงอแง ลุกๆ แกปลดเข็มขัดแล้วรูดซิบถอดกางเกงออกทั้งนอกทั้งใน เคยังนอนสงบนิ่ง"ดูดให้นอน" เรามองหน้าแก นี่เมาหรือเลี่ยนกันแน่นะ เอาเถอะไหนๆก็จะกลับบ้านแล้วบริการพี่เขาหน่อย เอื้อมมือไปจับรู้สึกว่ามันแฉะๆเหนียวๆ พี่โด่งกดหัวเราลงไปที่เค เราต้องหันหน้าหนี กลิ่นน้ำกามยังกระจายอยู่ ปลายก็แฉะเยิ้มเหมือนทำอะไรมา เราเบือนหน้าหนี
"พี่ไปไหนมา" เราซักไซ้
"จะถามทำไม ดูดเร็ว" เราลุกขึ้นยืน "ไปอาบน้ำก่อนเถอะพี่" เราไม่อยากต่อกรเพราะเดี๋ยวเจ็บตัว
"เออ ไม่ดูดก็ไม่ดูด พี่โด่งทิ้งตัวลงนอนทั้งอย่างนั้น เราปิดไฟแล้วก็นอน สักพักพี่โด่งก็ก่ายมาบีบนมและยังเรียกชื่อเราเป็นคนอื่น เราไม่อยากพูดถึงชื่อนั้น เราเริ่มเข้าใจว่าแกไปไหนมา เลยนอนนิ่งให้แกจับไปตามตัว แล้วพี่โด่งก็ชะงักที่นมเรา
"อ้าว ไม่ใช่นี่หว่า" แกก็หันกลับไปนอนที่เดิม เราก็เศร้าใจอีกจนได้ นี่มันอะไรกัน พี่โด่งทิ้งเราไว้ที่ห้องแล้วตัวเองก็คงไปมีความสุขกับคนอื่น ก็ดีแล้ว เรานึกในใจ แล้วข่มตาให้หลับไปในที่สุด ตื่นมาตอนเช้าไม่มีการพูดอะไรกันนอกจากต่างคนต่างอาบน้ำแต่งตัว พี่โด่งขับรถพาเราออกจากอพาร์ทเมนท์ตั้งแต่ตีห้า ขับไปเรื่อยๆอย่างไม่เร่งร้อน เราเองก็อยู่ในความเงียบตั้งแต่ตื่นยังไม่ได้คุยกันสักคำ
"เอ๋จะกลับรถรอบกี่โมง"
"ไปถึงถ้ามีตั๋วก็กลับเที่ยวแรก" พี่โด่งไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนและเราเองก็ไม่อยากซักไซ้ เพราะคำตอบมันอยู่ในตัวมันแล้ว เปล่าประโยชน์ที่จะพูดถึงมันอีก
"เอ๋ขอบคุณอีกครั้งนะฮะ ที่พี่พาเทียว"
"ไม่เป็นไร" พี่โด่งยังสนใจกับถนนข้างหน้า ยังเช้ามากรถยังไม่ติดเท่าไหร่
"เราจะเงียบอย่างนี้ไปตลอดทางเลยเหรอเอ๋" พี่โด่งถามแต่ตายังมองที่ถนนอยู่
"ไม่มีอะไรจะถามพี่เหรอ"
"ไม่มีหรอกฮะ ถ้าพี่โด่งอยากจะเล่าพี่คงจะเล่าเอง" เราตอบไปโดยไม่มองหน้า
"หึงพี่เหรอ"
"เปล่า เอ๋คิดแค่ว่าพี่ก็ต้องมีโลกส่วนตัวของพี่งเท่านั้น ตอนนี้พี่ก็คงกลับไปโลกของตัวเองแล้วเท่านั้น" เราไมใอยากดูถูกตัวเองกับพี่โด่ง ทั้งที่ใจจริงอยากจะตัดพ้อมากกว่านี้ แต่นึกได้ว่าไหนๆก็จะจากกันแล้วไม่ควรที่จะชวนทะเลาะ
"ดีที่เข้าใจ เขาเป็นคนที่พี่กำลังคบอยู่ ก็คนที่ชวนไปเป็นไกด์นั่นแหละ" เราหันไปมองหน้า "ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ ก็เอ๋เป็นน้องพี่นี่นา ไม่ใช่คนที่พี่อยากจะร่วมชีวิตด้วย"
"มันยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า"
"แต่พี่ก็มีอะไรกับเขาแล้ว" เราย้อน
"ผู้ชายกับผู้หญิง เรื่องธรรมชาติ"
"งั้นเรื่องผู้ชายกับผู้ชายก็ผิดธรรมชาติสิพี่" พี่โด่งหยุดรถ
"เอ๋จะยอกย้อนทำไมครับ"
"ขอโทษ เอ๋กำลังทำใจอยู่ มันหลุดปากไปเอง"
"พี่บอกเอ๋แล้วไง ว่าเรื่องของเรา มันเป็นเรื่องที่เฉพาะเราสองคนเท่านั้น คนอื่นไม่เกียว พี่จะไปไหน ไปทำอะไรกับใคร หรือเอ๋ก็ตาม แต่ถ้าอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่เราก็เป็นเหมือนเคยไง" พี่โด่งวนรถกลับที่ยูเทิร์นข้างหน้า
"พี่โด่งจะไปไหน" รถออกจากซอยแล้วย้อนกลับ
"ไม่ต้องกลับมันแล้วถ้าพูดไม่รู้เรื่อง" เราได้แต่งง
" พี่ไม่ไปทำงานเหรอ"
" ไม่ไปแล้ว เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง พี่ไม่ชอบที่เอ๋พูดแบบนี้กับพี่
"เอ๋ พูดอะไร ก็พูดตรงอย่างที่พี่บอกไง มีอะไรก็พูดกันตรงๆ ไม่ดีเหรอฮะ"
"ดี แต่ไม่อยากให้ประชดประชันแบบนี้ มันเหมือนย้ำว่าพี่ทำผิด" รถขับเร็วขึ้นจนถึงอพาร์ทเมนท์
"ทำไมพี่ต้องโกรธขนาดนี้" พี่โด่งดันตัวเราเข้าห้องแล้วปิดประตู แกชี้หน้าเรา
"รู้ตัวมั๊ยว่าเราแสดงออกมากไป"
"พี่พูดอะไร พี่จะชวนทะเลาะทำไม ถ้าพี่โกรธ เอ๋ขอโทษมากๆ เลย"
"อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของพี่ " พี่โด่งถอดไทเขวี้ยงไปที่โซฟา เรากอดแกไว้ก่อนที่อารมณ์แกจะรุนแรงกว่าเดิม แกดันตัวเราออกแล้วไปนั่งยืนบุหรี่ที่ระเบียง เราเองก็ทำตัวไม่ถูก
เราไหว้แกที่อก "ยกโทษให้เอ๋เถอะนะ เอ๋ปากไม่ดีเอง"
พี่โด่งบี้บุหรี่ทิ้ง
"เรารู้บ้างมั๊ยว่า พี่อยู่กับเรานานจนแยกไม่ออกแล้วว่าพี่ชอบอะไรกันแน่" เราเองก็หาคำตอบให้แกไม่ได้เลยเดินหนีเข้ามาในห้อง พี่โด่งตามมาอีกเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"อย่าทำให้พี่โกรธ เพราะถ้าพี่โกรธแล้วคนจะเดือดร้อนคือเอ๋"
"ไม่ยอมหายโกรธ ก็ไม่พูดด้วยแล้ว ไม่กลับก็ไม่กลับ จะอยู่ให้เลี้ยงให้เข็ดเลย" เราต่อปากต่อคำ พี่โด่งหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้อง แกขู่ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเรา
"กลับมาถ้าไม่เจอละก้อ น่าดู" พี่โด่งขับรถออกไปแล้ว เรายังยืนเซ่ออยู่อย่างนั้นก่อนที่จะรีบโทรศัพท์ไปบอกแม่ว่า พวกพี่ๆ เขายังไม่กลับกันไม่ต้องเป็นห่วง ...แล้วนี่เราจะอยู่กับเขาอีกไปจนถึงเมื่อไหร่ ไม่ได้กลัวแต่ก็ไม่อยากจากไปทั้งสภาพอย่างนี้เหมือนกัน.................