79…..
เช้าวันถัดมาเราทั้งคู่ก็มองหน้ากันแปลก พี่ศักดิ์มองเราเปลี่ยนไปแกหลบสายตาเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าหน้าเรากับเคอยู่ในระดับเดียวกัน ก้เลยคร่อมเอามาถูปากเราอีก เราตื่นนานแล้วนอนลืมตามองเคพี่ศักดิ์ที่แกว่งอยู่ข้างหน้าก็เลยไล่งับ
“เล่นเอาหมดแรงเลยนะเรา” เราดูดมันเล่นเหมือนเด็กดูดจุกนม “พอแล้ว พอแล้ว เดี๋ยวมันลุก เอ๋มีอะไรกินมั๊ยแถวนี้”
“มีร้านตามสั่งฝั่งตรงข้าม จะกินอะไรหล่ะจะออกไปซื้อให้”
“อาบน้ำแล้วเดินไปกินด้วยกันดีกว่า” พี่ศักดิ์ลุกไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เราลุกตามไปติดๆ
“พี่ศักดิ์ อาบด้วยได้ปล่าว”
“ไม่เอาพี่อาย รอก่อนนะแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว” นอนหงายให้ดูดทั้งคืนเช้ามายังจะอายอีก แปลกคน
..........เรานั่งรถมาทำงานด้วยกัน มองหน้ากันแล้วก็ขำตัวพี่ศักดิ์ก็คงยังสับสนอยู่เล็กน้อยกับเหตุการณ์เมื่อคืนแต่แปลกนะที่เราไม่ได้รู้สึกรักพี่ศักดิ์มากไปกว่าเดิม รู้แต่ว่ายังคงนับถือเขาเหมือนพี่คนเดิม จิตใจไม่ได้หวั่นไหวไปกับรสรักของเขาเช่นตอนที่เคยมีอะไรกับพี่โด่ง ความรู้สึกที่คงเดิมนี่แหละคือสิ่งที่ดีที่สุด เหมือนที่พี่เพลินเคยบอกว่าสิ่งที่เราทำกับพี่โด่งมันเหมือนการทำตัวเป็นเมีย ซึ่งไม่มีผู้ชายคนไหนจะปลื้มกับคำว่ามีเมียเป็นกระเทยหรอก เขาอาย
“ขอให้คบผู้ชายอย่างเพื่อน เอ๋อาจจะรักเขาก็ได้ แต่ต้องอยู่ในขอบเขตของความเป็นจริง ไม่มีผู้ชายแท้ๆคนไหนอยากได้เมียเป็นผู้ชายด้วยกันหรอก “ มันก็จริงของพี่เพลินเพราะหากเมื่อไหร่เราลืมคำสอนของแกทีไรเราก็จะตกอยู่ในห้วงลึกที่ยากจะไถ่ถอนตัวเองออกมาทุกครั้ง ความรักเป็นสิ่งที่ดีเสมอ แต่มันต้องมาคู่กับความเข้าใจ กระเทยอย่างเราต้องเข้าใจตัวเองให้ถ่องแท้ก่อนว่าจริงๆแล้วต้องการอะไรกันแน่ ถามตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยไปถามคนอื่น เพราะไม่งั้นต่อให้ใครชี้ทางสว่างให้ก็ไม่มีทางเดินขึ้นจากหลุมที่ขุดด้วยตัวเองหรอก
“เอ๋ กลับรึยัง” พี่ศักดิ์ถามเราอีกหลายวันต่อมาหน้าที่ตอกบัตร พักนี้ป๋าของนีกลับประเทศไปแล้วพวกเราก็ว่างงานอารักขา
“กลับแล้ว พี่ยังไม่กลับเหรอ” เราถามอย่างแปลกใจเพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้ไปไหนกันอีก “เดี๋ยวไม่ทันรถที่สนามหลวงตอนเที่ยงคืนนะ” เราเตือนเพราะเป็นห่วงหากจับรถไม่ทันก็ต้องนั่งแกร่วรอจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง ไม่งั้นก็ตีหนึ่ง
“ไปนอนด้วยนะ วันนี้ นั่งแท็กซี่ไปเลยแล้วกัน ทิปออกแล้ว” เราอยู่ยิ้มในใจ
“มีอะไรรึเปล่า” ถามเมื่อตอนที่เดินออกมารอรถแท็กซี่ที่ถนน
“ไม่ต้องถามน่า อยากนอนด้วย” แกหันหน้าไปทางอื่น แปลกอีกแล้วพี่ศักด์นี่
ประตูห้องเปิดออกแล้ว ช่วงที่ผ่านมาเราเก็บหอมรอมริบ เก็บเล็กผสมน้อยจากเงินเดือนและทิปจนซื้อเครื่องอำนวยความสะดวกได้หลายอย่าง ทีวีสิบสี่นิ้ว เทป และตู้เย็น หมดไปปมื่นกว่าบาทนึกแล้วก็ภูมิใจที่ตัวเองเก็บเงินได้เยอะอย่างนี้ ทะยอยซื้อทีละอย่าง กาน้ำร้อนจับสลากได้ในงานปีใหม่ หม้อหุงข้าวกับกะทะไฟฟ้าแม่เพิ่งส่งมาให้ เราไม่กล้าขอเงินซื้อทีวี เพราะมันเยอะได้แต่เดินดูในห้างแล้วเก็บเงินทีละนิดเอา เงินที่แม่โอนมาให้ยังอุ่นอยู่ในธนาคารแต่ไม่รู้จะทำอะไร ก็ฝากไปเรื่อยๆ
พี่ศักดิ์นอนเอกเขนกดูทีวีอย่างอารมณ์ดีพร้อมอีกมือยกเบียร์ที่แวะซื้อกินอย่างอารมณ์ดี
“เมื่อไหร่จะซื้อ วีดีโอ” แกถาม
“วีดีโอ เป็นหมื่น ต้องเก็บเงินอีกเหนื่อยเลย อยากดูหนังก็นั่งรถไปดูในโรงดีกว่า แถวพระโขนงมีสองเรื่องวนประหยัดดีออก ดุเสร็จก็ไปทำงานเลย รถผ่านเยอะแยะ”
“ก็เวลาพี่มานอนห้องเอ๋จะได้มีหนังดูไง”
“พี่ก็มาแค่นอนจะดูอะไรนักหนา” เราแกะขนมแล้วนั่งกินข้างๆ
“อยากจะมาอยู่ด้วยเลยแหละ สะดวกดี”
“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวพ่อแม่เอ๋มาเยี่ยม พอดีความแตกหาว่าติดผู้ชายแล้วไม่ยอมกลับบ้าน” เราไม่มั่นใจที่จะอยู่ด้วยกันเท่าไหร่เพราะกลัวว่าจะไปไม่รอด
“พูดเล่นน่าคิดมาก แต่พี่อาจมานอนบ่อยๆ เอ๋จะว่าอะไรมั๊ย”
“พี่ก็บอกแล้วกัน แล้วนี่ไม่ค่อยกลับบ้านพ่อแม่ไม่ว่าเหรอ”
“วันวันเจอกันที่ไหน เขาทำงานเป็นกุ๊กโรงแรมทั้งคู่ คนนึงเข้าเช้า คนนึงอยู่ดึก พี่หลับเขาตื่น”
“แล้วทำไมพี่ศักดิ์ไม่เรียนหนังสือหล่ะ “
“เบื่อ เรียนไม่ดีแล้วเก ด้วย พ่อพี่จะฝากงานให้ที่โรงแรมเพื่อนอีกหน่อยก็คงต้องออกจากที่นี่แล้ว”
“ว้า แย่จังมีแต่คนจะออก มันเป็นอะไรกันนะพอเปลี่ยนเป็นโรงแรมพวกเราก็หายหน้าไปหมด นี่เขาจะให้เอ๋ทำแคชเชียร์แล้วเดือนหน้า เขาอยากได้แต่ผู้หญิงมาเสริฟแขก เห็นนีกับปานก็จะออกอีกเดือนหน้า แย่จัง”
“เลิกพูดดีกว่า มาพูดเรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่องอะไรพี่” เรางงมีอะไรที่ต้องคุยกันอีกวะนี่
“ก็เรื่องอย่างว่าไง”พี่ศักดิ์ลุกขึ้นถอดกางเกงออก มันเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดให้เราเข้าไปหา เขายืนพิงที่ฝาห้องสองมือจับหัวเราโยกเป็นจังหวะแทงซ้ายแทงขวา ดูดจนน้ำลายเต็มปาก เราก็ถอนปากออก
“หยุดทำไมกำลังมันเลย” เคกระดกน้ำลายจับจนมันแผล่บ
“พี่ศักดิ์ เดี๋ยวก็แตกก่อนพอดี” แกเขกหัวเราทีนึงเบาๆ
“ไม่ได้เลยนะ กลัวเสียเปรียบสิท่า วันนี้ไม่ใส่ถุงนะ”
“จะดีเหรอพี่ ถุงเอ๋มันเล็กมันรัด ตอนถอดมันเจ็บ “ ทำไมไม่กลัวนะเราเหมือนตรึกตรอง ก็เห็นหน้ากันอยู่ทุกวันแกไม่น่าจะมีอะไรมั๊ง กับพี่โด่งก็ไม่เคยใส่ถุง กลัวแต่ก็โก้งโค้งรอแล้ว รสชาดที่ไม่ใส่ถุงเราว่ามันสนุกกว่าใส่ถุงเยอะ ไม่ได้ต้องการให้ใครเอาอย่างทุกวันนี้จะถวิลหาความอุ่นของเคที่สอดเข้ามาและยิ่งตอนที่น้ำฉีดออกมาเหมือนแต่ก่อนก็ทำไม่ได้แล้ว อยู่รอดมาขนาดนี้ก็ถือว่าดวงดีมากและก็อยากอยู่ไปอีกนานๆด้วย
“พี่ศักดืแสดงฝีมือเต็มที่เลยนะ” เราบอกเมื่อโดนจ่อปากถ้ำแล้ว ครั้งเดียวมิดด้ามจนตัวเราโย้ไปข้างหน้าหัวชนโต๊ะเลย ไม่มีบันยะบันยังเลย พี่ศักดิ์ซอยเร่งๆและเร็วโดยไม่สนใจว่าเราจะเป็นยังไงแล้วแกก็ไปสบายคนเดียวทิ้งให้เราค้าง จนต้องแอบช่วยตัวเองในห้องน้ำ เฮ้อ เห็นเราเป็นรูระบายน้ำหรือไงนะ น้ำแตกแล้วแยกทาง เซ็งจัง