85…..
“เอ๋โทรศัพท์” พี่ตู่ยื่นหูให้เรา “ใครไม่รู้” เราย้ายมาอยู่บ่ายแล้วจับคู่กับพี่ตู่เหมือนเดิม เพราะพี่ตู่ไม่ถูกชะตากับอีกรอบเลยไม่อยากแยกคู่กับเรา
“ฮัลโหล เอ๋เหรอ” พี่โด่งนั่นเอง “วันนี้เลิกกี่โมง”
“ห้าทุ่ม พี่มีอะไรเหรอ”
“เดี๋ยวพี่ไปรับนะ” แกไม่รอให้เราตอบรับหรือปฎิเสธ “ที่เดิมนะ” พี่โด่งรีบวางหู จะมารับทำไมเรานึกในใจหายไปเป็นเดือนแล้วยังจะวนกลับมาอีกเหรอ เราเริ่มดีขึ้นมากเป็นลำดับนับจากวันนั้น คงจะเป็นเพราะเพื่อน เพราะงาน และที่สำคัญเพราะห่างกันไป เลยทำใจได้เร็ว สิ่งที่ดีที่สุดก็คือการมีเวลาให้กับตัวเองมากขึ้นและทำตัวไม่ให้ว่าง เป็นวิธีแก้ปัญหาในใจได้ดีที่สุด
“พี่ตู่วันนี้เอ๋จะกลับกับเพื่อนนะพี่ “ เราบอกพี่ตู่ก่อนกลับบ้านเพราะจะติดรถแฟนแกไปลงข้างทางทุกวัน
“ไปเที่ยวไหนกันเหรอ หน้าตาเหมือนไม่อยากไป” สนิทกันจนดูออกทุกเรื่อง
“ยังไม่รู้เลย ไม่ได้เจอกันนาน ถ้าไม่ไปคงจะน่าเกลียด”
“งั้นพี่กลับนะ” พี่ตู่โบกมือเมื่อรถแฟนแกจอดเทียบที่ทางออกพนักงาน เราเดินมายืนรอที่หน้าโรงแรมเหมือนเดิม หรั่งก็เดินไปเดินมาอยู่แถวนั้น พยายามไม่สนใจแต่ก็มองเห็นเราจนได้ เดินถือวอยิ้มแฉ่งมาหา
“ไม่กลับพร้อมตู่เหรอวันนี้” เราส่ายหน้า “จะไปเที่ยวไหน ไปด้วยคนสิ” หรั่งทำทีเป็นพูดเล่นเหมือนเคย
“ตัวเองทำงานรอบดึกจะไปได้ไง”
“วันไหนเราหยุด ก็ชวนมั่งสิ”
“หยุดไม่ตรงกันอยู่ดีแหล่ะ ไปเที่ยวกับปุ๊โน่น”
“อยากเที่ยวกับเอ๋มากกว่า” พูดเล่นเข้าไปไม่รู้ว่าพูดกับใครซะแล้ว
“อยากไปไหนหล่ะ” เราชักสนใจนายหรั่งจนได้ แพ้ความหล่ออีกแล้ว หรั่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่โด่งแต่ชอบทำตัวเป็นเด็กเลยดูไม่แก่ “หรือจะไปเที่ยวห้องเรา” เราแกล้งทำตาหวานเชื่อม
“ไม่ไปหรอก เจี๋ยว” เขาทำท่าประกอบ
“ไม่ลองไปจะรู้เหรอ ว่าเจี๋ยวเป็นยังไง” เราทิ้งสายตา พี่โด่งจอดรถรอแล้ว “ไปก่อนนะ ไปหาอะไรเสียวๆทำดีกว่า ขี้เกียจคุยกับคนไม่แน่จริง” เราเดินแกมวิ่งไปที่รถ
“พี่โด่งมีอะไรเหรอฮะ” ถามทันทีที่นั่งประจำที่
“จะให้ไปช่วยทำงานหรอก” ใจเรานึกไปถึงงานอย่างว่าที่ห้อง “จะดีเหรอพี่”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก อยากให้เอ๋พาแขกไปเที่ยวหน่อย”
“ใครหล่ะ” พี่โด่งบอกว่ากรุ๊ปทัวร์ที่แกดูแล มีแต๋วฮ่องกงอยู่หลายคนรบเร้าให้พาเข้าบาร์เกย์ ตัวแกก็กระดากที่จะเข้านึกถึงเราขึ้นมาก็เลยโทรมาหาแล้วรีบออกมารับเพราะต้องไปแขกกำลังรอ
“ไม่เห็นมีอะไรนี่ พี่ก็แค่เดินเข้าไปแล้วนั่งดูเฉยๆ ปล่อยเขาสนุกไปสิ”
“มันจะสนุกกะพี่นะสิ แค่พาไปดินเนอร์ก็หลบให้วุ่นแล้ว เกาะแจเลย”
“ก็นึกว่าทำบุญเหมือนพี่พงษ์ ก็สิ้นเรื่อง”
“ไม่ดีมั๊ง รู้สึกแปลกๆ”
“แล้วเขาอยู่ที่ไหนกันหล่ะ”
“รออยู่ร้านอาหาร เอ๋รู้จักร้านเด็ดๆมั๊ย เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้ว พี่จะแวะไปรับตอนร้านเลิก”
“นานขนาดนั้นเลยเหรอ กว่าร้านจะเลิกก็ตีหนึ่ง ตีสอง”
“อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า เดี๋ยวไม่รักเลย” เรานึกในใจยังกะเคยรัก เราเองก็ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าการได้เจอพี่โด่งครั้งนี้ใจเราสงบขึ้นมามากทีเดียวไม่โหยหา ไม่หวั่นไหวอะไร ทั้งๆที่พี่โด่งก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายนัก
เราเลือกเอาบาร์เบียรี่ เพราะรู้จักอยู่ที่เดียวเท่านั้นที่มีโชว์ที่เราคิดว่าแขกน่าจะชอบ โชว์เริ่มไปบ้างแล้ว สามสาวฮ่องกงแยกตัวจากกรุ๊ปมาเที่ยวกันเอง พวกหล่อนตื่นตาตื่นใจกับโชว์สบู่ โชว์เทียนลน และเด็ดสุดคือฟักโชว์ที่ใกล้กันจะจะ ถึงที่พักแขนของเราเลยทีเดียว เรากลืนน้ำลายอะไรมันจะขนาดนี้เนี่ย ครั้งแรกที่พี่ทักษ์พามาไม่ได้มาใกล้ขนาดนี้นี่ ร้อนรุ่มไปทั้งตัว เราแนะนำสามสาวว่าควรจะออฟพวกเธอก็เห็นด้วย แถมยังจะออฟให้เราอีก เรารีบปฏิเสธ ฉันไม่มีที่ลงเหมือนพวกเธอนี่ จะเอาไปห้องได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยออฟ รู้สึกกระดาก พวกหล่อนชี้นิ้วยังกับซื้อกับข้าวในตลาด เลือกกันอยู่ได้ กว่าจะครบคนก็กินเวลานาน หนุ่มๆเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มานั่งแจม เบียดอยู่ข้างๆตัวเราด้วย ฉันจะทำยังไงดีนี่ ไม่ไหวแล้วเราเรียกให้เด็กมาเคลียร์บิลล์แล้วชวนพวกนี้กลับ พี่โด่งนั่งกินเบียร์อยู่ที่ร้านใกล้รออยูนานแล้ว พอเห็นภาระกิจเรียบร้อยก็ยิ้มออก แกคงฝันเห็นทิปก้อนงามจากบรรดานังหมวยพวกนี้ แล้วก็ได้จริงๆ หมวยทิปเรามาห้าร้อย และก็ ให้พี่โด่งแต่นังหมวยก็มือไว คว้าหมับที่เป้าพี่โด่งจนแกสะดุ้งเขินหน้าแดง พวกหล่อนก็เมาบ้างแล้ว บอกที่บอกทางให้แท็กซี่แล้วก็ขับตาม ถึงโรงแรมก็ช่วยเคลียร์เรื่องจอยเนอร์จนเรียบร้อยก็ร่ำลากัน หนุ่มเดินตามทั้งสามสาวเข้าลิฟต์ไปแล้ว แหมสวรรค์อยู่แค่เอื้อม เสียดายท่อนลำน่าจะออฟมาสักคน
“กลับกันเถอะ ดึกแล้ว” พี่โด่งยัดเงินส่วนของแกให้กับเรา “เอ้าค่าตัว ขอบใจนะที่ช่วยพี่” ก็ดีเรารับเงินมาใส่กระเป๋า ลาภลอยอยู่ๆก็ได้ตังค์ใช้เล่น
“จะกลับไหน ฝั่งธน หรือหน้าราม” พี่โด่งถาม
“หน้ารามสิ ง่วงจะแย่อยู่แล้ว” บอกได้เลยรู้สึกเฉยๆไปแล้ว
“ไม่ได้หรอก พี่ออฟเอ๋แล้วนะวันนี้” พี่โด่งเลี้ยวออกไปทางฝั่งธนอย่างที่พูดจริงๆ เราถอนหายใจพี่โด่งมัดมือชกจนได้
“ค่าตัวถูกจัง” เราแกล้งทำเป็นสนุก
“ถ้าถูกใจมีเบิ้ลน้อง” แกพูดขำๆแล้วลูบผมเราเบาๆ
“พี่ยังอยากนอนกับเอ๋อยู่เหรอ”เรามองหน้าแก
“ทำไมจะไม่อยาก ถามแปลกๆ หรือเราไม่อยากนอนกับพี่แล้ว” เราไม่ตอบหากแต่เลี่ยงไปมองข้างทางแทน อยากใจขาดเหมือนกัน แต่มันก็มีแต่ในใจจนได้ เรากำลังต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง ดีรึเปล่าเนี่ยถ้ามีอะไรขึ้นมาอีกแล้วเราแพ้ใจตัวเองจะเกิดอะไรขึ้น แต่อีกใจกลับอยากพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ได้แต่นั่งนิ่งๆ ฟังเพลงเก่าๆสไตล์พี่โด่ง
……..อย่าเห็นกันดีกว่า ถ้าเห็นแล้วเอื้อมไม่ถึงเหมือนมีใครยุดฉุดดึงตอกติดตรึงขวางคอยกางกั้น ก็คนรักใครย่อมยากจะใกล้ชิดกัน เธอกลับสลัดตัดฉันทำอย่างนั้นฉันน้อยใจ...........................รักก็รู้กันอยู่ว่ารักมันปรารถนายิ่งนักต้องมาเหมือนตัดเหมือนสุดฟากฟ้า...............จะเป็นยังไงนะเราเองก็อยากให้ถึงอพาร์ทเมนท์เร็วๆเหมือนกัน
“อ้าวทำไมรีบนอนหล่ะ เอ๋” เราอาบน้ำเสร็จก่อนพี่โด่งเอนตัวลงนอนตั้งนานแล้ว พี่โด่งเดินแก้ผ้าโทงๆเข้ามาหาแล้วปิดไฟ ก่อนจะนอนลงใกล้ๆ
“ไหนดูสิ ไม่เจอกันนาน ยังจำกันได้รึเปล่า” กลิ่นเบียร์จางๆโชยออกมาจากลมหายใจของพี่โด่ง เรานอนหงายถอดกางเกงนอนออก แล้วเอาขาพาดที่บ่าพี่โด่ง
“เอ๋พร้อมแล้วพี่”
“ยกเครื่องมาใหม่เหรอ ฟิตดีนี่” พี่โด่งดันอยู่นานกว่าจะหลุดเข้ามาได้ ของมันห่างไปนาน เมื่อได้เจออีกครั้งก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาง่ายๆเหมือนกัน
“ทำเลยสิพี่” เราตีที่แขนพี่โด่งเพราะแกค้างไว้เฉยๆ
“ยังไม่อยากเสร็จเร็ว” พี่โด่งจูบปากเราเหมือนเคย หนักแน่น “ใจดำนะ ชวนมาอยู่ด้วยก็ไม่มา”
“กลัวบานมากกว่า” เราชักจะอารมณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ นึกสนุกจนอยากแหย่พี่โด่งเล่นขึ้นมาจนได้
“ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้บานแน่” พี่โด่งทิ่มพรวด แล้วซอยแรงๆถี่ๆ เล่นเอาเราตาค้างไม่นานก็อุ่นวาบ ข้างใน
“พี่เสร็จแล้วเหรอ” พี่โด่งพยักหน้าเหมือนอาย แล้วก้มหน้า
“พี่ทนไม่ไหวเอ๋” แกชักออกแล้วนอนแผ่กลางเตียง เราจะลุกไปทำความสะอาดพี่โด่งกับเอาขาก่ายไว้
“จะไปไหน” แกกอดเราแน่น “อย่าโกรธนะ เดี๋ยวพี่ทำให้อีกที” พี่โด่งจูบที่ผมเรา แล้วเราทั้งคู่ก็นอนกอกก่ายกันอยุ่ท่านั้นจนหลับไป...............................